΄Ερωτας ΄Ανεμος

΄Ερωτας ΄Ανεμος φύσηξε και πήρε τη καρδιά μου,
το μέσα μου ολάκερο, το "είναι" μου, τη ψυχή μου
έβγαλα ολόκληρη και την κατέθεσα μπροστά σου
καθάρια, αληθινή, μα τόσο ευάλλωτη..
΄Ετσι ξαφνικά γίναν ΄Ολα..πριν πόσα χρόνια
δεν θυμάμαι τώρα πια.. σκέπασε το νου μου
η μεγάλη, απέραντη, Λευκή Σιωπή Σου..
΄Αγαλμα έμεινα θαρρώ στη λάγνα τη ματιά σου
που με θωρούσε έντονα και μεμιάς η Γη έφυγε
κάτω απ' τα πόδια μου, ντρεπόμουν θαρρώ απ' το επίμονό σου
βλέμμα και τότε ξάφνου, τα μάτια μου μεθύσαν σαν να με
πλάνεψες, με μάγεψες μόνο με μιά ματιά σου, αλλά κι από
την όμορφη, λεβέντικη, στητή κορμοστασιά σου...
Κι όταν το λόγο σου μ' απηύθυνες, την πληγωμένη μου καρδιά,
μου άγγιξες στ' αλήθεια, τη δόλια τη ψυχούλα μου π' ακούμπησες
τόσο βαθειά, ως μέσ' στα στήθια μου που πάλλονταν από τους
δυνατούς τους χτύπους της Καρδιάς μου...
Από τη πρώτη τη στιγμή, με κέρδισες, δε ξέρω, σα να με μάγεψες
θαρρώ κι απ' τα φυλλοκάρδια μου η Ψυχή μου, μόνο τα Μάτια Σου
σκεφτόταν, μόνο τα μάτια της Ψυχής μου σε κοιτούσαν τόσο βαθειά
κι ειλικρινά και ΄Ερωτας  ήρθε έτσι ...Ξαφνικά...