άδικο λόγο δεν ξεστόμισαν τα χείλη μου
για σένα, ούτε απ' το νου μου πέρασε
σκέψη αρνητική ή πρόθεση κακή,
για Σένα Φως Μου..
Αλήθεια, πάντα σε συμβούλεψα να λες,
γράμματα πολλά να μάθεις, διδαχές κι αξίες,
Παιδεία ν' αποκτήσεις, να διδαχθείς και κατόπιν
να διδάξεις, όσες αξίες έμαθες σε νεότερους να
μεταδώσεις αβίαστα κι ακούραστα, με οίστρο,
με μεράκι, σα το νεράκι που παίρνει το δρόμο
για το αυλάκι, τρέχει γοργά, φρέσκο, δροσερό
προς τη πηγή, να ξεδιψάσει και τους περαστικούς
να ξαποστάσει..
Πόσες φορές με πρόδωσες, αν θυμηθείς και στο Σταυρό
του Μαρτυρίου με Σταύρωσες δίχως δίκη,
μα εγώ Χριστός δεν είμαι, για να αντέξω τόσα βαριά
χτυπήματά σου κι αδικίες, που σε ΄με τόσο αβασάνιστα
προσάπτεις..
Σε είχα σα χρυσάφι της Ζωής μου και σάρκα απ' της
σάρκας μου κομμάτι και σπλάχνο απ' τα σπλάχνα μου
βγαλμένο, κι όμως εσύ τόσο νωρίς να φύγεις βιάστηκες,
κι εμέ να εγκαταλείψεις δίχως
Δικό Σου Λόγο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου