Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Απόγνωση

Δεν έχω τίποτα δικό σου πια..
Tα χέρια μου γυμνά, τραυματισμένα.
Tα δάχτυλά μου άδεια και το χρυσό δαχτυλίδι
εξαφανισμένο, πεθαμένο, σε χωματερή θαμμένο,
από προσώπου γης χαμένο,
στη μνήμη μου λησμονημένο.. 

Με τον περίσσιο το θυμό μου
ούτε καλά - καλά θυμάμαι, αν έγινε σκουπίδι
άχρηστο, αναλώσιμο, ή έφυγε σε βαθύ πηγάδι..

Ο λαιμός μου άδειος, στεγνός και τόσο γυμνός,
μέχρι που λίγο ακόμη να τον κόψω, να φύγει
απ' το σώμα το υπόλοιπο, που σα ρετάλι μοιάζει,
τι κι αν δεν υπάρχει πια στο πάνω Κόσμο..

΄Αδειασε η ψυχή μου κι ο νους μου άδειασε,
από την απεραντοσύνη της σιωπής που
τόσα χρόνια που πέρασαν βάναυσα, με χαρακιές
και με τεράστιες ρωγμές, ράγισαν, το είναι μου, διέλυσαν..

΄Ησουν εσύ το κέντρο της γης για μένα, η πηγή της ανάσας
μου, το νόημα της ύπαρξής μου, σα το νερό, πηγή ζωής μου.
Το βάθος και το νόημα στα όνειρά μου, η προσμονή μου,
η ελπίδα μου..

Αναρωτιέμαι αν ζω, αν είναι αλήθεια, ή εφιάλτης, η ίδια
η ψυχή μου βράζει κι εμέ την ίδια πια,  δεν πλησιάζει..
΄Αραγε πως ζω στο χάος των βασανιστικών, αναπάντητων
σκέψεών μου, η ψυχή μου σα το ψάρι σπαρταράει και
ανηλεώς φοβάται μήπως και καεί..

΄Οπως καίγεται πάντα η πεταλούδα στο Φως.
Στο Φως των Ανέκφραστων Ματιών Σου..

Δεν υπάρχουν σχόλια: