Σιωπηλή συντροφιά

Σιωπηλή συντροφιά {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Και να που καθόμαστε μαζί    
με μια μεγάλη βαθειά σιωπή
σε μιαν απόσταση λίγων χιλιομέτρων
ο ένας απ΄τον άλλον
να μας σκεπάζει ο ίδιος Αττικός Ουρανός..

΄Επιασε Οκτώβρης.. δεν το κατάλαβα

θαρρώ πως είμαστε ακόμη στον Ιούνη
τότε που καρτερούσαμε τις ώρες και τις μέρες
μιας αέναης συνάντησης μας
περιμένοντας το άγνωστο αύριο..

΄Ηρθε το καυτό καλοκαίρι..
η σιωπή.. η απόσταση .. η απουσία..
το ..ψέμα... δεν χρειαζόταν αυτό το ψέμα..
Θάρρος χρειάζεται ..θάρρος κι αλήθεια..
κι όχι ..φόβος.. ο φόβος σκοτώνει την Ομορφιά..
η Ομορφιά είναι καθάρια, διάφανη..
ποτέ επίπλαστη.. επιφανειακή..
έχει περιεχόμενο, έχει Ψυχή και σου μιλάει
από μακρυά και σε ρωτάει δυνατά..
ένα γιατί ... χωρίς απάντηση...

Γιατί ..εσύ .. γιατί .. εγώ .. ;;
..γιατί μόνο η σάρκα κι όχι τα αισθήματα..
γιατί να είσαι ..μόνος .. σε περιστασιακά..
παραστρατήματα..
..γιατί να κυλούν τα δάκρυά μου.. και΄Ολοι
να μου λεν΄ δεν πειράζει .. είναι λυτρωτικά..

Λυτρωτικά είναι τα χάδια, τα φιλιά, ο έρωτας,
το πάθος .. ο πόνος ..
Για το αν πονάς Εσύ ...
Αν πονάω Εγώ ...
και η Αγάπη.. μόνο η Αγάπη έχει Ουσία ..
Τίποτ΄άλλο...
΄Ο,τι άλλο υπάρχει είναι η σκληρή η Απουσία..
η Μοναξιά μας, μέσα στο φανταστικό κλουβί μας.