΄Αϋλη ύπαρξη...

.΄Αϋλη ύπαρξη.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Βλέπω την εικόνα σου από μακρυά...
σαν μία παλιά ταινία ασπρόμαυρη
σε θερινό σινεμά..
μήνα Ιούλιο.. που σκάει ο τζίτζικας..
βράδια ατέλειωτα...
μικρές νύχτες..
μεγάλες μέρες..

Εσύ παντού και πουθενά..
..Φευγάτο σε λένε όλοι...
δεν λένε τ΄όνομά σου..
κι εγώ δεν θέλω να το πιστέψω..
Ζω στ΄όνειρο εκείνου τ΄απογεύματος...
Της πρόκλησης...
Της πρόσκλησης...
..ενός ΄Ερωτα ανεκπλήρωτου...
..διανθισμένου με ψεύτικα μεγάλα λόγια
..απατηλών ονείρων...
Δικών σου ονείρων...
καθώς σε τύλιγε με περίτεχνο τρόπο
η ηδονή σου...
Αυτή μόνο σε παρέσυρε...
..μόνο η Ηδονή της στιγμής...
΄Ολα Τα άλλα τα Σημαντικά ..
τα εναπόθεσες αφηρημένα...
στη Δική μου Πλάτη..
στη Δική μου Ψυχή..
στη Καρδιά μου Μέσα κατάβαθα..
μα δεν ρώτησες.. το κόστος
της μεγάλης διαδρομής...
της άϋλης στιγμής...
της διάφανης απώλειας
των μεγάλων αισθημάτων...
της σιωπηρής κραυγής μου και ..
Το πόσο πολύ Πονάει.....
Δεν με ρώτησες Ποτέ...
το προσπέρασες....
αδιαφόρησες..
αν το θυμηθείς...
μην με ρωτήσεις...
Δεν θα ..θυμάμαι να σου πω..
΄Ισως και να΄χω φύγει...
σε Κόσμους δίχως εμμονές...
δίχως στιγμιαίες ηδονές...
Σε Κόσμους.. με Ανθρώπους
που μιλούν, κοιτούν, Αγγίζουν...
Την άδεια τη Ψυχή Γεμίζουν...
κι έπειτα.. αν μπορούν... Προχωρούν..
ειδάλλως φεύγουν... Αποχωρούν...
Αφήνουν πίσω τα συντρίμμια
μιας ανόητης επιπολαιότητά τους..
..που .. τελικά... Ξεχνούν...
σε ένα παλιό Ξύλινο Συρτάρι...
΄Οταν εγώ θα έχω πια ..πεθάνει....