Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Δύο Κόκκινα Τριάνταφυλλα....



..Δύο Κόκκινα Τριαντάφυλλα.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

--Παρακαλώ φίλοι μου, επιτρέψτε μου να το αφιερώσω σε δύο πολύ καλές μου φίλες, στην Σοφία Ισαακίδου και στη Μαίρη Γραμματικάκη. Με Εκτίμηση και πολλή αγάπη.. και τις Ευχαριστώ από Καρδιάς μου  <3

Γυμνή ψυχή απροκάλυπτα γερμένη
μπροστά στα παγωμένα χέρια σου..
Εκείνα τα χέρια που λάτρεψα
όταν ζεστά με κρατούσαν...
΄Εφυγες μεσ΄στην απόλυτη σιγή
μιας νύχτας δίχως φεγγάρι κι άστρα...
Κι εγώ έμεινα μόνη, σκυμμένη, γυμνή..
αποτελειωμένη με τη ανάμνηση να σου
κρατώ τα χέρια, να στα μαλάζω,
να στα ξεκουράζω ..
Ακούραστα για ώρες, έτσι που
να νοιώθουμε έντονα την Αφή μας..
ο ένας του άλλου.. για να μην
χάνουμε χρόνο.. κάθε δευτερόλεπτο..
η ίδια κίνηση..
Στους ώμους.. στα μπράτσα, στους καρπούς,
στις παλάμες μας...
μέχρις ότου ξάναβαν ..κοκκίνιζαν
σαν δύο ώριμα Ρόδια...
Τώρα.. μην ρωτάς τώρα...
κάθομαι σε μία καρέκλα..
παλιά, ξύλινη, σκληρή καρέκλα..
Ετοιμόρροπη.. σα τη ψυχή μου..άδεια..
..άδειο σακί... άδειο ασκί...
χωρίς στάλα νερό ή ..ρακί..
Βγήκα στο κήπο..
έτσι γυμνή όπως ήμουν..
ψυχή και σώμα..
κι έκοψα δύο Κόκκινα Τριαντάφυλλα..
΄Ενα για Σένα.. Πάρτο.. Στο Προσφέρω..
κι ένα για μένα.. με αγκάθια..το
κρατάω σφιχτά κι αγκιλώνομαι...
το Αίμα τρέχει στο πάτωμα..
Δεν πονάω στο χέρι..
Δεν πονάω στο σώμα..
στην ψυχή πονάω...
κι έτσι που κάθομαι..
μόνη, άθλια, γυμνή...
κλαίω..
κλαίω πολύ.. και
Ναι, τώρα νοιώθω πόσο ανυπέρβλητα
πολύ πονάω ..Σώμα και Ψυχή...
Το τριαντάφυλλό μου το κρατάω..
τι κι αν τόσο πολύ πονάω
απ΄τα κοφτερά του αγκάθια..
Δεν τ΄αφήνω να πέσει στο πάτωμα...
Είναι Δικό Μου..
..πως να τ΄αφήσω να κείτεται χάμω..
Μονάχο κι ΄Ερημο σα τη Ψυχή μου..

Δεν υπάρχουν σχόλια: