Κόκκινο Κατάρτι...

Κόκκινο Κατάρτι... {Γιούλη Τσουρεκά}

Σαν αλλοπαρμένη μάγισσα του δάσους..
σαν νεράϊδα ..
σαν κόρη του γιαλού..
σαν ξωτικό σ΄απόκρημνο βουνό..
φόρεσα το Κόκκινο Φουστάνι μου..
σαν αερικό..
κι ήρθα Κοντά σου Μάγε μου γιαλέ ..
ήρθα κοντά σου Θάλασσά μου
αγαπημένη ζωή του Πλανήτη μου..

Απέραντε Αγαπημένε Ωκεανέ μου..
ήρθα σε μια άκρη σου..
στάθηκα στις μύτες τον νυχιών μου
σε μια πέτρα..
Με συνεπήρες, Κόκκινο Κατάρτι μου..
σαν στην ακτή του Ωκεανού μου
αγκυροβόλισες...

Κόκκινο Κατάρτι ..
της Καρδιάς μου Αντάρτη..
Καράβι μου απέραντο, αγαπημένο,
αδιάβατο ..
΄Ελα πλησιάσε με σε περιμένω
στ΄αγκυροβόλι .. δέσε τον Κάβο..
είμαι πια Μόνη..
σε μια πετρούλα του Ωκεανού μου..
σε καρτερώ στην άκρη της λατρεμένης μου
γαλάζιας θάλασσας για ν΄αγκυροβολίσεις,
όχι αλλού, μα στη Καρδιά μου μόνο..

Κόκκινο Κατάρτι της ψυχής μου
Αντάρτη.. δες με .. καμάρωσέ με..
με Κόκκινο Φουστάνι της Φωτιάς
σε περιμένω ...
και ξυπόλητη δεν ακουμπούν
τα πόδια μου στο βράχο..
στον Αέρα στέκομαι για σένα
Κόκκινο Κατάρτι μου..

Κόκκινο Κατάρτι της Ζωής μου
Αντάρτη ..σαν θα πλησιάσεις
κάβο για να δέσεις..
θα σε αγκαλιάσω.. τα κόκκινα πανιά
παντιέρα μου θα κάνω...
τα μαλλιά θα δέσω με κόκκινη κορδέλα..
της Καρδιάς το μπούσουλα,
χάνω εντελώς για σένα..

Κόκκινο Κατάρτι.. χρόνια περιμένω
στην ίδια ετούτη άκρη ..
το κόκκινο το φόρεμα να σκίσω..
για να Ταΐσω τη Δίψα
του Μεγάλου Ωκεανού μου..
Με την Κόκκινη Καρδιά και
Τη Ματωμένη Αγάπη..

Φυγή στο Σύμπαν...

Φυγή στο Σύμπαν.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Μόνη τρέχω σ΄έναν άδειο κόσμο..
παίρνω φορά και φεύγω στο άπειρο
δίχως προορισμό, δίχως περιορισμό..
φεύγω μέσα στο άδειο των ματιών σου
όταν τρομάζεις και φοβάσαι..
δεν αντέχω και φεύγω, τρέχω..
μην αντικρίζω άλλο το άδειο βλέμμα..
του γερακιού, του αετού, σαν το
γνώρισα.. πως να το συνηθίσω άδειο;

Φεύγω απ΄τη σαπισμένη, μαύρη πόλη..
όχι κι άλλες πονεμένες ψυχές ..
Φτάνει.. Γέμισαν οι Δρόμοι..
κι Εμείς οι Δυό κι όλοι συνάμα..
ανέκφραστοι κι αδιάφοροι το θέαμα
κοιτάμε.. κι αν τον βασανισμένο και
τον άστεγο κοιτάμε..
κι αν είμαστε αλληλέγγυοι σ΄αυτό..
αντίθετα, τον εαυτό μας στα δυό
μέτρα στήνουμε και Πολεμάμε...
Τι αγαπάμε;;!

Φεύγω, τρέχω σ΄ένα μεγάλο άδειο
λιβάδι..
κάπου μέσ΄στο άδειο Σύμπαν
που μας εκδικείται..
σαν από ταινία Χίτσκοκ μοιάζει
η μορφή μου σαν τρέχω
για να φύγω όσο πιο μακρυά
μπορώ να φτάσω.. που;!
Στο Πουθενά, στο Τώρα, στο Πάντα..
Στο ΄Αγνωστο θα΄λεγα..

Τρέχω, φεύγω σα πουλί..
ώσπου να ακουμπήσω τα χέρια μου
πέρα, στον μακρινό Ορίζοντα..
ν΄αγγίξω τη γραμμή του..
να νιώσω τη Τομή του..
Πουλιά.. γεμάτος πουλιά
ο ουρανός δίχως χρώμα θαρρείς..
δειλά ένα Ουράνιο Τόξο
ξεπροβάλλει στο βάθος..
μα ίσως και να΄ναι ιδέα μου..

Φεύγω, Τρέχω γρήγορα δυνατά..
με τα χέρια απλωμένα μπροστά..
ζητάω την αγάπη σου
δίχως ανταπόκριση..
αμφιβάλλεις.. αντιστέκεσαι..
προβάλεις .. πως όντως,
δεν φαίνεται Ουράνιο Τόξο
σε κανένα σημείο του Ουρανού..
Αιθαλομίχλη μόνο..
και είναι Ιδέα μόνο,
του ονειροπόλου νου μου..
Αιθεροβάμων είσαι.. μου λες..
..Φύγε, Τρέχα.. Τα Πουλιά
ποτέ δεν θα πιάσεις..
Είν΄ Ελεύθερα..
δίχως Πατρίδα.. δίχως
σταθερή Φωλιά..
Φεύγω, Τρέχω ..
πιάνεται ο ΄Ανεμος Καρδιά μου;

 

Ακροβατώ..

Ακροβατώ .. {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Ακροβατώ σ΄όλη μου τη ζωή
ούτε μια μέρα δεν έπαψα ν΄ακροβατώ..
σε ένα τεντωμένο σχοινί..
πάντα στο γκρεμό...
στην άκρη.. στα άκρα..
στο Μεταίχμιο...
Παρόρμηση.. Ακροβασία.. Ηδονή..

Ακροβατώ και πάω..
με το Συναίσθημα Πάντα.. Παντού..
Δίχως Λογική καμία...
δεν γουστάρω τους λογικούς..
με πιάνει αλλεργία.. στ΄αλήθεια..
πετάω φλίκτενες .. κακά σπυριά..

Ακροβατώ στην Αγάπη..
ώσπου ν΄αδράξω και την
ύστατη σταγόνα της...
σα διψασμένη καμήλα
στην ΄Ερημο Σαχάρα..

Ακροβατώ Αγάπη μου...
Ρουφάω... Νερό...
Βαθιές Ανάσες...
Κοιλιακές... βαθιές..
και πάω ..συνεχίζω..
προχωράω...

Ακροβατώ μαζί σου
σε μία κρυφή τρέλα
με άσβεστη τη φλόγα
της σιωπής μας..
μέσα στις άναυδες
Κραυγές του Πάθους..

Ακροβατώ ώσπου
να σβήσω.. να χαθώ..
σα σταγόνα στο δικό σου
Ωκεανό...
στο μπλε του μπουφάν σου..
στο πράσινο των ματιών σου..

Ακροβατώ αγάπη μου..
αφήνομαι στα μεγάλα χέρια σου..
κι αν με σκοτώσεις..
τι με νοιάζει..
αφού ακροβατώ..
χωρίς δίχτυ προστασίας..

Ακροβατώ καρδιά μου..
κι ό,τι περιέχει ...προστασία..
το σιχαίνομαι.. δίχτυα...
πλαστικές σακούλες ..
πλαστές αγάπες..
ψεύτικους έρωτες..
προσποιητούς Οργασμούς..

Ακροβατώ μάτια μου..
και σ΄αφήνω να με σκοτώσεις..
Αφού Σε Αγαπάω..
..Δεν Φοβάμαι..
Κάνε Το Αγάπη Μου..
Γιατί ΄Οχι ;!

 

Νοσταλγία

Νοσταλγία {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Νοσταλγώ τις στιγμές..
τις μοναδικές, απόλυτα
δικές μας στιγμές..
Μόνο οι στιγμές μας
έχουν Δύναμη..
έχουν Σημασία..
έχουν Αξία..
έχουν Πόθο..
έχουν Επιθυμία..
έχουν Πάθος..
έχουν Φαντασία..
έχουν Φαντασίωση..
έχουν ΄Ονειρα..
έχουν το Απόλυτο ΄Ενα..
έχουν Εμάς..
τη Χημεία μας..
τη Φυσική τη Παρουσία μας..
έχουν την Αγάπη μας..

΄Ολη η Ζωή Μας..
Μόνο οι Αληθινές Μας
Στιγμές οι Ατελείωτες..
οι Στιγμές που είν΄έντονες..
παθιασμένες αλύπητα..
οι Στιγμές μας..
αυτές που βγάζουν
έκσταση, έξαψη, Πάθος..
Γέλιο και Δάκρυ..
Αίμα και Σπέρμα..
οι Ηδονές μας..
στα φιλήδονα Κορμιά Μας..
Οι Μοναδικές Στιγμές Μας..

Βροχή μου Εσύ..

Βροχή μου Εσύ... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Κάθε που βρέχει εκστασιάζομαι..
λατρεύω την ευλογημένη βροχή..
σιγανή, με τις λαμπερές ψιλές
σταγόνες της να στάζουν ολόγυρά μου..
τη δυνατή βροχή.. τη μπόρα..
τη καταιγίδα λατρεύω.. 
σα τη Ψυχή μου καταιγίδα τρελή..

Σαν βρέχει βγαίνω έξω..
δίχως ομπρέλα ..
απλώνω το χέρι μου στη βροχή..
σε φαντάζομαι να΄σαι δίπλα μου,
να μαζεύω με τη χούφτα μου
το ελπιδοφόρο νερό Της..
και να σου βρέχω το πρόσωπο..

Τ΄αψύ σου πρόσωπο,
το χαρακωμένο απ΄τους μορφασμούς
του πόνου και της κρυφής
της λύπης σου.. απ΄τις άγριες εικόνες..
της φρίκης του πολέμου..
να σου βρέχω τα μάτια σου..

Σα καθαρτήριο να παίρνω
κάθε κακό και βασανιστικό
με το Νερό της Βροχής
να σε ξεπλένω, να σε δροσίζω,
έτσι να ονειρεύεσαι τα καθάρια
τα ζεστά νερά που θα λούζουν
το κορμί σου, θα στο χαλαρώνουν
για να κοιμάσαι με γαλήνια ΄Ονειρα..

Απλώνω το χέρι μου στη βροχή
και παρακαλάω για τη λύτρωση μας..
Η βροχή δυναμώνει κι εγώ μαζεύω
στις χούφτες μου πολύ νερό..
σε λούζω στα μακριά μαλλιά σου,
σε πλένω, σε φροντίζω,
σε μαλάζω, πουθενά να μην πονάς..

Το νερό γίνεται ποτάμι
οι χούφτες μου δεν χωρούν και
τις γεμίζω ξανά και ξανά
ακούραστα, δυνατά με Πάθος..
Μυσταγωγία..
Σου πλένω τα πόδια σου..

Με τη χούφτα μου
ανοιγμένη σα ζητιάνα
μαζεύω το μαλακό βρόχινο νερό
και σου πλένω τα πόδια σου
σου σβήνω τα ατέλειωτα
χιλιόμετρα σου.. κι ύστερα..
στα σκουπίζω, στα μαλάζω,
στα ξεκουράζω, στα φιλώ..

Η ευλογημένη βροχή στην
ανοιγμένη χούφτα μου
με βοηθάει, με προσέχει,
να μαζέψω όλο και πιο πολύ
Νερό.. για να΄μαι η σκλάβα σου..

Κι όταν πέφτει η δυνατή βροχή
το Νερό να μου Χαρίζει
την ψυχή μου πλημμυρίζει..
κι όταν Αγαπάω, ναι Περιμένω
μεσ΄ τη Νύχτα τη βροχή,
τα Πόδια να σου πλύνω..
σα Πιστή Μαγδαληνή..
στο "Θεό Της"..
σα Πιστή Σκλάβα ..
στο Σουλτάνο της Ψυχής Της..

Φοβάμαι..

Φοβάμαι... {Γιούλη Τσουρεκά}

..΄Οταν ήμουν μικρή φοβόμουν να πεθάνω..
τώρα που μεγάλωσα, φοβάμαι να ζήσω..
Φοβάμαι αγάπη μου ..στο έχω πει..
κάνω κακές, παράτολμες, ακραίες σκέψεις..
Φοβάμαι.. δεν φεύγει η Γη απ΄τα πόδια μου..
΄Οχι Ακριβέ μου, Αγαπημένε μου.. 
Φεύγω εγώ.. απ΄το Πλανήτη Γη..

τον Εγκαταλείπω..
Αλλάζω Γαλαξία σαν περνάν΄
οι ζοφερές, οι σκοτεινές οι σκέψεις
απ΄το Νου μου...
Φοβάμαι.. δεν είμαι Γενναία σαν Εσένα εγώ..
'Οχι δεν είμαι αγάπη μου.. είμαι Αδύναμη..
Μικρή κι Αδύναμη, σαν ένα μικρό φύλλο που
το παίρνει ο ΄Ανεμος..
που τ΄αρπάζει ο Θεός Αίολος και
το στροβιλίζει πότε εδώ πότε εκεί..
δίχως προσανατολισμό, δίχως προορισμό..
δίχως δρόμο.. δίχως γυρισμό..
δίχως καν΄ταυτότητα ..
Φοβάμαι αγάπη μου.. είναι τόσες πολλές
οι στιγμές που δεν ξέρω ποια να΄μαι τάχα;
που βρίσκομαι;.. που πάω.. γιατί;;
Φοβάμαι μοναχή.. φοβάμαι και κρυώνω..
Είναι Αύγουστος Αγάπη Μου κι εγώ
Φοβάμαι μακρυά σου και κρυώνω..

Φοβάμαι τις νύχτες.. όχι τα φαντάσματα,
ούτε το αιώνια άδειο σπίτι, ούτε το άδειο
δωμάτιο.. που μόνο μαζί σου.. Γεμίζει θαρρείς..
σαν από Μηχανής Θεός σαν έρχεσαι.. κάποιες
φορές μέσα στον αδυσώπητο, ατέλειωτο χρόνο..
Φοβάμαι το ξημέρωμα.. την ΄Αγνωστη Μέρα
που ξημέρωσε και ξέρω πως Δεν Θα Σε Δω..

Φοβάμαι στη δουλειά.. τόσα χρόνια χαμένα,
αβέβαια, ανασφαλή, δίχως προοπτική για το
Πολυπόθητο Αύριο.. κι ΄Οχι τόσο για Εμάς
Αγάπη μου.. Για τα Παιδιά μας.. για τα
Αγαπημένα Μας Βλαστάρια, Εκείνα
συλλογιέμαι Αγάπη μου..

Φοβάμαι όταν σου μιλώ.. έστω δυο λέξεις..
..δεν μπορώ ν΄αρθρώσω δύο λέξεις..
πως .. μου λείπεις... σε νοιάζομαι.. μην φεύγεις..
σε χρειάζομαι.. σε αγαπάω.. σε λατρεύω..
σε ποθώ... σε επιθυμώ.. σε εκτιμώ..
Σε Θαυμάζω.. γιατί είσαι Εσύ...
κι αυτό ακόμη αγάπη μου Φοβάμαι..
να μην φύγεις.. μην χαθείς .. αν και
στην απελπισία, στην απόγνωση..
..θέλω να Φύγω.. μα Φοβάμαι Αγάπη μου...
Κανένας δεν έχει τόσο μεγάλη Αγκαλιά
να χάνομαι σαν τη δική σου Αγαπημένε..
κι Ας Φοβάμαι.. Σε Αγαπώ...

΄Ενα Μόνο δεν Φοβάμαι..
κάτι που μου΄ χεις τάξει από καιρό..
΄Ενα Χορό .. Δεν Φοβάμαι.. ακόμη
κι αν Φύγω σε άλλον Γαλαξία
κι αν Χαθώ..
Για ΄Εναν Δικό Μας Ατελείωτο
Παθιασμένο Χορό.. κι Αν Φοβάμαι..
στην Αγκαλιά σου μέσα Θέλω
να Χαθώ.. και η Αλήθεια.. να μην
τελειώσει ο Δικός Μας ο Χορός..
γιατί, απλά Αγάπη μου ... Φοβάμαι...

Νούφαρο μου Εσύ..

Νούφαρο μου Εσύ... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Νούφαρο μου Εσύ άνθος μου σπάνιο..
ακτινωτό, υδρόβιο.. Αιώνια ζεις
μέσα στα νερά μιας θολής λίμνης..

Νυμφαία μου, Νύμφη μου λευκοντυμένη..
κι όχι μόνο αγαπημένη μου ..
Νούφαρο μου ποια Νύμφη περιμένεις

σε ποιο χρώμα την ποθείς;;

Μέσα Λίμνη Νούφαρο μου επιπλέεις,
καμαρώνεις, λαμποκοπάς σ΄όλα τ΄αχνά,
ζεστά χρώματα της Ζωγραφικής Παλέτας..
μ΄αφοπλίζεις, με λιώνεις, μου μοσχομυρίζεις,
με φιλάς, μ΄ανασαίνεις, με πεθαίνεις,
με ζεις κι μ΄ανασταίνεις..

Νούφαρο μου, απ΄το μίσχο σου γεννιώνται,
τ΄άνθη σου τ΄ακτινωτά, τα σπάνια, τα
απέραντα όμορφα, τα υγρά σαν τα μάτια μου..
Νούφαρο μου, μακρυά μου Κατοικείς..
Πέρα στα Νερά του μεγάλου Ποταμού
του Νείλου.. λοτοί σε λένε Εκεί..
Μα δεν Ξεχνάς.. Θυμάσαι...

Νούφαρο μου.. σαν σε σκέφτομαι..
νοιώθω να με θυμάσαι και τη
νύχτα ανθίζεις τα μεγάλα πέταλά σου,
μοσχοβολιές και χρώματα παντού
σκορπίζεις.. το λευκό, το κόκκινο,
το μωβ το αγνό ροζ...

Νούφαρο μου, το λευκό σου
είναι το μοναδικό σου..
ξέρω είναι μέσα βαθιά
κλεισμένο.. το κρύβεις καλά
ως φυλαχτό σου, σπάνιο,
μονάκριβό σου..

Νούφαρο μου αγαπημένο..
μπλε μου νούφαρο γλυκό αγόρι..
κι άσπρο της γλυκιάς ψυχής σου..
΄Αστρο..
οι θεότητες του πάνω και του κάτω
Κόσμου, μπλε κι άσπρο Νούφαρο μου..
μα ..ποιος στ΄ αλήθεια μίλησε για
μεταθανάτιο ζωή;;!
Νούφαρο μοναδικό μου...
Ζήστην.. είναι Μία και Μοναδική....

 

Φοβάμαι ..

Φοβάμαι... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Φοβάμαι αγάπη μου .. του είπε ξάφνου..
τι φοβάσαι; ..Εκείνος ξαφνιασμένος 
γύρισε τον αριστερό του ώμο 
προς Εκείνη ..κι απορημένος
της απάντησε..
Γιατί αγάπη μου Φοβάσαι..;!
αφού είμαστε Μόνοι..!

Όχι αγαπημένε μου.. έτσι νομίζεις;!
δεν είμαστε μόνοι σ΄ αυτό το
Μεγάλο, Μάταιο Κόσμο..
Αν είμαστε Μόνοι οι Δυό μας
πως θα μπορούσαμε ν΄αγωνιζόμαστε
καθημερινά με τόσους πολλούς κι
αντάμα, με Κοινούς Στόχους κι Αγώνες;

Απλά, αγάπη μου, φοβάμαι τόσο πολύ,
προβληματίζομαι για ενώ παλεύουμε
για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στο
Κόσμο, εμείς οι ίδιοι είμαστε
σκλαβωμένοι κι άδικοι ..
γιατί δεν μάθαμε να μιλάμε
μ΄όλους αυτούς που βίαια
κι ανελέητα μας "κλέβουν" τη Ζωή..
μας Κυβερνάνε... δίχως αιδώ..
δίχως προοπτική, δίχως Μέλλον..

Αγάπη μου, αποφασίζουν για Εμάς,
δίχως Εμάς .. για τα Παιδιά μας
φοβάμαι πιο πολύ Αγάπη μου..
για την Αγάπη τους και την
Αγάπη μας τη δυνατή κι ανιδιοτελή..
Φοβάμαι αγάπη μου πολύ...
για ένα λόγο ακόμη Καλέ μου,
Ακριβέ μου, Πολυαγαπημένε μου,
..Αγάπη μου Φοβάμαι..γιατί
Σ΄Αυτούς που μας πιέζουν,
μας εκφοβίζουν, μας αδικούν,
μας κάνουν πολλές φορές να κλαίμε,
μα ποτέ σχεδόν να χαμογελάμε,
δεν Μάθαμε Αγάπη μου
την Πλάτη να γυρνάμε κι
απλώς.. αδιάφορα Μαζί να Προχωράμε
και Ασφαλώς τους φόβους μας
Να "Πολεμάμε".. και
στο Τέλος να Νικάμε....

Ανοιχτό Παράθυρο....

Ανοιχτό Παράθυρο... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Δεν υπάρχει ώρα, δεν υπάρχει μέρα..
νύχτα δεν υπάρχει πια να μην σε περιμένω..
όρθια.. ακίνητη.. ανέκφραστη..
μπροστά στ΄ ανοιχτό Παράθυρο..
καιρό τώρα.. πέρασε τόσο γρήγορα 
ο Καιρός κι εγώ ακόμη υπομονετικά 
προσμένω σαν ναυαγός σε έρημο νησί..

τη φιγούρα σου τη διαφορετική..
απ΄τη γωνία πέρα να φανεί..
για να σε διακρίνω...
απ΄το πάντα ανοιχτό παράθυρό μου..

Παράθυρο σπιτιού ανοιχτό, δίχως κουρτίνα..
παράθυρο ψυχής.. δίχως προστασία ..
ευδιάκριτα ανοιχτή ψυχή..
αναμονή, αιώνια προσμονή..
δίχως φραγμούς και όρια..
στην αγάπη της καρδιάς
ποιος είν΄ τρελός να βάλει περιθώρια ;!
Ζητάς χρόνο ..σε νοιώθω..κι εγώ ζητάω
απεγνωσμένα τον αδυσώπητο το χρόνο..
μα κι αν τον πάρεις με δίψα με
αχόρταγη πείνα του ΄Ερωτα,
πως είσαι σίγουρος πως θα΄ναι
βαθύς, ποιοτικός κι όχι ρηχός, πεζός
και απίστευτα χλιαρός, ανιαρός και
τελικά απατηλός;!

Παράθυρο ανοιχτό, δίχως παντζούρι,
δίχως τζάμι.. δίχως αντίσταση καμιά
προσμονή της αγάπης μου με αγωνία,
με αδημονία, με λαχτάρα, με πάθος
φλογερό, εγώ είμαι σίγουρη πως Τώρα
σε Θέλω, Σε Αγαπώ..
μα αν αύριο μ΄ αδειάσεις, με λιώσεις,
μ΄ αγνοήσεις , με πικράνεις, με κάνεις
να παραμιλώ, να παραπαίω, να παρανοώ,
τότε, Παράθυρο Ανοιχτό.. θα σε γκρεμίσω,
θα σε σπάσω, εν ανάγκη θα σε χτίσω..
κι αν από μέσα δεν κλειστώ για να σε
λησμονήσω, τότε θα φύγω, θα χαθώ..
Πίσω Ποτέ Μου Δεν Θα Γυρίσω..

Παράθυρο Ανοιχτό... Καρδιάς Μαχαίρι...
αν δεν απλώσεις το δικό σου Χέρι..
Μόνοι θα ζήσουμε για Πάντα και
οι Δυό ... χωρίς Παράθυρο αναμονής
μιας παρουσίας αισθαντικής κι ερωτικής
μα και δίχως πόρτα που θ΄ανοίξει
που δεν θα υπάρχει πλέον κανείς.. 

για να προσμένει ..κάτι το σημαντικό..
το ανοιχτό Παράθυρο μονάχο του,

απ΄τη γωνία του δρόμου
ν΄αγναντεύει, να μην φαντάζεται,
μήτε να πλάθει ζωής σενάρια και να μαγεύει..

΄Εκσταση ...

΄Εκσταση .. {Στίχοι :Γιούλη Τσουρεκά}

Σαν σε κοιτώ, σαν σε ζητώ, σαν σε ποθώ,
σαν σ΄ονειρεύομαι, σ΄ αναζητώ...
τις παγωμένες νύχτες του Χειμώνα
εγώ καίγομαι.. 
φεύγω απ΄τη σκέψη,
φεύγω απ΄το σώμα μου..
ξεγυμνώνομαι κι απογυμνώνομαι

με κάθε τρόπο..
απομονώνομαι μονάχα κοντά σου..
στα έκφυλα τα όνειρά σου..

Σαν σε σκεφτώ με σκέφτεσαι..
σαν με σκέφτεσαι, ήδη, βρίσκεσαι Εδώ..
μένω εκστασιασμένη, ξαπλωμένη,
με το κεφάλι μου πίσω γερμένη..
ν΄αναπολώ τις στιγμές μας,
στο παλιό τ΄ ανάκλιντρο ..

Εκεί που γέρνω, που περιμένω..
καιόμενη βάτος με τα μαλλιά μου..
τα ξεμπλεγμένα.. μέσα στα χέρια σου
ανακατατεμένα και πονεμένα..
απ΄του Πάθους σου τη τρέλα ..
σαν μαύρα φύκια στην άμμο ριγμένα..

Εκστασιάζομαι η ονειροπόλα κι
ανασηκώνομαι και είμαι μόνη..
με ένα κατακόκκινο σατέν κρύο σεντόνι..
στο πυρακτωμένο το άδειο κορμί μου..
που περιμένει... που σ΄ανασταίνει..
σαν τ΄άγριο θηρίο που δεν ξαποσταίνει..

Ο ΄Αγγελός μου...

Ο ΄Αγγελός μου ... {Γιούλη Τσουρεκά} 

Ο ΄Αγγελός μου είναι ο πιο όμορφος του Κόσμου..
έχει στις πλάτες του φτερά..
πόδια δυνατά και στιβαρά ...
στήθος μεγάλο, ανοιχτό 
που το λατρεύω .. το ποθώ.. 
μία Καρδιά Μεγάλη.. 
που όλο το Κόσμο Αγαπά 

και ασταμάτητα χτυπά..

Ο ΄Αγγελός μου είναι δυνατός, ρωμαλέος,
θαρραλέος, ισχυρός, καθόλου.. ντροπαλός..
προκλητικός, γοητευτικός, ακμαίος,
ανυπέρβλητα Ερωτικός, γοητευτικός,
μα και μοιραίος..

Ο ΄Αγγελός μου, ο αγαπημένος μου..
η Ζωή μου κι ο Θάνατός μου..
ο Ουρανός μου.. η Γη μου...
ο Αχέροντάς μου.. ο ΄Αδης μου..
οι Επτά Ουρανοί τα Μαύρα Τάρταρα..

Ο ΄Αγγελός μου.. δεν είν΄δικός μου..
ποτέ δεν θα΄ναι..
γιατί διστάζει .. μα δεν με νοιάζει..
Ζει Μέσα Μου.. κι ας απουσιάζει..
η αδρεναλίνη είναι δική μου..
δεν την μοιράζομαι.. εγώ την Ζω..

Ο ΄Αγγελός μου είναι μονάχος..
τον Αγκαλιάζω, εκστασιάζομαι και
τον Ποθώ..
Τον Αγαπάω, τον Θαυμάζω...
μα σπανίως τον Αγκαλιάζω..
γιατί ..φοβάται.. πως αν μ΄αγγίξει
απλά, δεν θα μπορεί ..
να .. ξεκολλήσει...

Ο΄Αγγελός μου.. δεν το γνωρίζει
πως είν΄δικός μου..
μεσ΄στο μυαλό μου.. τον εξουσιάζω..
τον αφουγκράζομαι... τον νοιάζομαι..
δεν τον πιέζω, δεν τον αγχώνω,
τον περιμένω κάθε νυχτιά..
κι όταν δεν έρχεται ..
εγώ σα Διάβολος ..
τον ΄Αγγελό μου.. τον Πνίγω ..
Μέσα σε Μία Τεράστια
Δικιά Μου Αγκαλιά....

Φωτογραφία..

Φωτογραφία... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Μία φωτογραφία σου μονάχα..
σαν ένας κρυμμένος θησαυρός..
στη γωνιά στο τραπεζάκι επάνω
την κοιτώ κι αναριγώ.. 

Μία φωτογραφία σου στο Τοίχο..
βλέπω πολλές ώρες κάθε μέρα..

δεν έχω άλλη επιλογή
σ΄αναζητώ..
η φωτογραφία σου Γεμίζει
τον Αέρα, το δωμάτιο τ΄αδειανό..

Τον Αέρα που αναπνέω
μακρυά σου..
Η φωτογραφία μόνο απομένει
που με φέρνει πιο κοντά σου..
Φωτογραφία που με Λυτρώνει..
που με πληγώνει, με σκοτώνει..
Την Αλήθεια τη δική σου
στο μυαλό μου αποτυπώνει..

Απ΄τη Φωτογραφία σου
τι να πιστέψω τι θες επιτέλους
τάχα να μαντέψω;
Τη Φωτογραφία σου στις ώρες
τις μικρές της Νύχτας τη ρωτώ,
αν μ΄αγαπάς, μία λέξη σου ζητώ..

Φωτογραφία μου ..καρδιά μου..
όμορφη, γλυκιά, σιγοτραγούδησε μου..
πότε το συναπάντημα θα΄ρθει ..
να Ζωντανέψεις για να σε καρτερώ και
να σε περιμένω..
Φωτογραφία μου.. αγάπη μου ..
μοναδική.. Θεέ κι Αφέντη μου..
μία Φωτογραφία δεν Μιλά..
δεν γρικά, δεν αγγίζει, δεν πονά..

Φωτογραφία μου, βγες απ΄το κάδρο
της ονείρωξης σου κι έλα.. ΄
ό,τι σε αγαπώ και σε ποθώ
ποτέ δεν σου΄είπα ψέμα..
Μέρες περνούν άδειες, ατέλειωτες,
σάπιες, αλησμόνητα μοναχικές..
Μέσα απ΄τη Φωτογραφία
αυτή παραμιλώ ..
κι έχω την ψευδαίσθηση η άτυχη
πως στ΄ αλήθεια ακόμα Ζω....

Φαντάσματα ...

Φαντάσματα ... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Φαντάσματα.. το πρωί που ξυπνάω..
ξεκινώντας τη μέρα μου στις επτά
το πρωί ..
Φαντάσματα.. ανικανοποίητα
απ΄της σκλαβιάς τη μεγάλη άϋλη νύχτα.

Φαντάσματα .. στη δουλειά μόλις

πατάω το πρώτο σκαλοπάτι..
..όχι.. όλοι Φαντάσματα...
Φαντάσματα δουλείας κ αβεβαιότητας..
΄Αγγελοι Ζωής υπάρχουν, ζουν, χαμογελούν..
Μέσα στη Δράση της Καθημερινότητας
Φαντάσματα της Εξουσίας..

Κατάχρηση Εξουσίας.. Φαντάσματα..
καρεκλοκένταυροι, ρηχοί, προσωρινοί,
ματαιόδοξοι, δεν το γνωρίζουν πως
είναι μόνο φρικτά, άσχημα Φαντάσματα..
Φαντάσματα ..χαμένα.. αναλώσιμα μυαλά..
Χαμένα στη δίνη της ανόδου.. που είναι
κάθοδος απότομη... Κατήφορος είναι...

Φαντάσματα το μεσημέρι που νοσταλγείς
μια .. Μεγάλη, Γαλάζια Θάλασσα..
αφού ξέρεις πως.. θα φύγεις.. θα χαθείς..
Ουδείς αναντικατάστατος Φαντάσματα..
..ακούτε, σας φωνάζω, δεν σας φοβάμαι
Φαντάσματα της Εξουσίας..
κι Εσύ Φάντασμα του Εαυτού σου
θα φύγεις..
πιες ένα Ούζο να χαρείς..
πέρα, μακρυά στη Σαλονίκη σα βρεθείς..

Φαντάσματα τ΄απόγευμα στο σπίτι..
ν΄ετοιμαστείς.. πάλι .. ν΄ετοιμαστώ..;
για ..Αύριο;;!
Φαντάσματα μου, πως ξέρετε το Αύριο
αν δεν Ζείτε το Σήμερα το Τώρα;;
αν αναλώνεστε σε έγγραφα, άκαιρες,
επίκαιρες.. κι άλλες ανούσιες .. ανήθικες..
Φαντάσματα... ματαιοπονείτε στις
φρούδες υποσχέσεις της Εξουσίας σας..
.. Αμετανόητα, ανίερα, άχαρα Φαντάσματα..

Φαντάσματα το βράδυ .. για Μένα..
Γλυκά Φαντάσματα με χαϊδεύουν
κάτω απ΄τα κρύα σεντόνια που
ζεσταίνονται απ΄το Καυτό Κορμί μου...
έχοντας στο Νου και στη Ψυχή μου...
στις Σκέψεις μου .. μονάχα Εσένα..
Φαντάσματα που Αγαπάω κι έρχονται
προσκαλεσμένα μόνο στους Καλούς,
στους Αδαείς, μα και σε μένα..
Φάντασμά μου ... πνοή μου, ζωή μου..
..τ΄άλλα τα κακά Φαντάσματα ..
Κοντά σου Μόνο τα Ξεχνώ...

 

Επαίτης στη ζωή σου ξένη...

..Επαίτης στη ζωή σου ξένη... {Γιούλη Τσουρεκά}

Επαίτης σε έναν έρωτα ανύπαρκτο
επαίτης σε έναν άνθρωπο απόντα..
επαίτης σε ένα φάντασμα..
ενός ..μεγάλου εγκαταλειμμένου Πύργου..
Πύργου της Ψυχής μου που τον ΄Εχτισα
μόνο για Σένα.. για να περάσεις μέσα 
ν΄αναπαυθείς, να αισθανθείς, 

να αγαπήσεις και ν΄αγαπηθείς..

Επαίτης στη ζωή σου ξένη...
δύο φορές ξένη, διωγμένη,
ανεπιθύμητη... βρώμικη..
απαίσια, απρόσκλητο
Φάντασμα της εξουσίας σου..

Επαίτης στη ζωή σου ξένη..
κι ας μην αξίωσα τίποτα..
μονάχα λίγη προσοχή..
λίγη αγάπη..
μα σαν δεν έχεις ..τι να δώσεις;;

Επαίτης στη ζωή σου ξένη...
πάντα ξένη..
μα σε ..λίγες μέρες φεύγει..
χάνεται..στο ΄Απειρο..
Επαίτης στη ζωή σου ξένη..
δίχως ταυτότητα, παρουσία,
δίχως προσωπικότητα κι αξία..

Επαίτης στη ζωή σου ξένη..
για πάντα ξένη.. μακρυά..
τόσο πολύ που μήτε θάλασσες
ούτε ήπειροι, ούτε ωκεανοί
θα μας χωρίζουν..
Επαίτης στη ζωή σου ξένη..
με μιαν αγάπη άκαιρη και
από τη μεριά σου.. τυχαία...
ασήμαντη και ξεχασμένη....

Ο Ουρανός Μου....

Ο Ουρανός μου.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Ο Ουρανός μου έχει ένα χρώμα απ΄τα μάτια σου..
έχει μία σκιά απ΄τη μελαγχολία σου..
άλλοτε είναι φωτεινός, καθαρός έχει
το ελπιδοφόρο ανεπιτήδευτο γαλάζιο

Ο Ουρανός μου έχει τις σκιές απ΄τα σύννεφα..
όταν αρχίζουν οι ζοφερές σκέψεις..

τα αναπάντητα ερωτήματα..
οι αρνήσεις, οι φραγές, η απολυτότητα
της αυστηρής σιωπής σου..

Ο Ουρανός μου έχει σύννεφα..
άλλοτε κάτασπρα, χοντρομπαμπακάτα
γεμάτα υποσχέσεις για μιά λυτρωτική
βροχή.. για μιά κάθαρση της Φύσης
και της μαυρισμένης μας ψυχής..

Ο Ουρανός μου θυμώνει.. όμως,
δεν αστράφτει, δεν βροντάει..
κλείνεται ερμητικά σαν στρείδι
στο Απέραντο Σύμπαν του
στο δικό του Γαλαξία..

Ο Ουρανός μου είναι μόνος..
ακουμπάει ως πέρα βαθειά
στην Γαλάζια Θάλασσα...
κάνει το Ολοήμερο Ταξίδι του
γύρω απ΄τη Γη..
..δεν του αρέσει ..αυτή η ρουτίνα..

Ο Ουρανός μου επιστρέφει
στο ίδιο Απέραντο Σημείο..
αγκαλιάζει τους Καιρούς..
κοιτάζει προς εμένα με λαγνεία..
μου κλείνει το μάτι με νόημα..
κι απομακρύνεται...

Ο Ουρανός μου δεν είναι
δικός μου Ουρανός...
είναι μιας ξένης μάνας γιος..
κι εγώ σαν Αφροδίτη πάνω του
σημαδεύω το αόρατο κορμί μου..
με τις Αστραπές του
που με Καίνε...

Ο Ουρανός μου βλέπει
τη Θάλασσά μου..
του αρέσει ..τη Φλερτάρει
με διακαή τον Πόθο
και το Πάθος..
γίνομαι Καράβι μέσ΄στη θάλασσα..
με Κατακόκκινο Κατάρτι..
προσδοκώντας θαρρείς η αδαής..
Να Ερωτευθεί Εμένα...

 

Ονειρεύομαι....

Ονειρεύομαι .. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Ονειρεύομαι ένα πρωϊνό στην ακρογιαλιά
Καλοκαίρι, σε μια απόμερη παραλία..
ξεχασμένη απ΄το Κόσμο..
να΄ναι μόνο για σένα και για μένα..
μέσα στη σκηνή μας, να βρέχεται
η τέντα απ΄το κύμα..

Ονειρεύομαι το φθινόπωρο..
την επιστροφή μας..
απ΄το Καλοκαίρι των Ονείρων μας..
Ονειρεύομαι όλα να΄ναι ήρεμα,
γαλήνια, ήσυχα κι απλά..
να Μιλάμε, όχι με φωνές,
παρά μόνο με τα Μάτια μας
να τα λέμε ΄Ολα και να Φτάνει..

Ονειρεύομαι να επιστρέφεις
το βράδυ αργά απ΄τη δουλειά..
αποκαμωμένος, κουρασμένος..
βρεγμένος ως το κόκκαλο απ΄τη βροχή..
να σου βγάζω τρυφερά,
τις βρεγμένες κάλτσες..

Ονειρεύομαι να σου πλένω
τα κουρασμένα πόδια σου..
που ολημερίς δεν σταματούν να τρέχουν..
με άλατα, έλαια, μυρωδικά και ροδοπέταλα..
να στα σκουπίζω τρυφερά με χνουδωτή πετσέτα..

Να σ΄αγγίζω, όπου πονάς και να σου παίρνω
μαγικά θαρρείς το πόνο και τον κάματο της μέρας..
Να σου΄χω μαγειρέψει και να τ΄απολαμβάνεις..
να πίνουμε μαζί το Κόκκινο Κρασί, λυτρωτικό..
σαν απ΄το Νέκταρ του Ολύμπου των Θεών..

Να μεθάμε από τη ζάλη του ΄Ερωτα..
να λέμε λόγια που απαλύνουν τη Ψυχή μας..
που το Νου μας γιατρεύουν..
που το κορμί χαλαρώνουν..
σαν λαχταράμε να γίνουμε ΄Ενα..

Ονειρεύομαι.. μόνο Ονειρεύομαι..
όλα αυτά που Θέλω να συμβούν
για σένα και για μένα..
Μόνο ..τι κρίμα.. να Ονειρεύομαι
την ανυπαρξία της Ευτυχίας..
Ονειρεύομαι ό,τι Ποθώ..
Ονειρεύομαι της φυγής σου
το Φόβο..
Ονειρεύομαι τη Κραυγή της Σιωπής σου..
που εμμένει στην παραίτηση
μιας Ευτυχίας που Απλόχερα σου Δίνω..

Ονειρεύομαι ως Σκλάβα σου Αιώνια,
πιστή, παντοτινή..
τον Αφέντη του Σύμπαντος μου..
που όχι απλά δεν είναι δικός μου..
γιατί δεν τον θέλω Δέσμιο μου..
Αγαπημένο μου κι Αφέντη της
Ζωή μου τον επιθυμώ..
Ονειρεύομαι τ΄ανύπαρκτο,
το Υπερβατικό.. Ονειρεύομαι... απλά..
και μέσα απ΄τα ΄Ονειρα θα Ζω...

 

Χαμογέλα ....

Χαμογέλα .. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Χαμογέλα στο Φως του ήλιου.. 
Χαμογέλα στις σταγόνες της βροχής..
Χαμογέλα στα φύλλα των δέντρων 
στα λουλούδια την ΄Ανοιξη.. Χαμογέλα..

Χαμογέλα στην Αλήθεια των στιγμών μας..
Χαμογέλα στην απουσία του αγαπημένου..

Χαμογέλα στο ..Ψέμα της ανούσιας εξόδου σου..
στην Απουσία του Εαυτού σου.. Χαμογέλα..

Χαμογέλα στο γραφείο μέσα στη φρίκη
της αβεβαιότητας του Σήμερα..
της ανασφάλειας του άγνωστου αύριο..
που δεν ξέρω αν θα Ξημερώσει..

Χαμογέλα γιατί  Σε Λάτρεψα..
μετά την έλλειψη αγάπης τόσων χρόνων..
Χαμογέλα μου, όταν κλαίω...
Χαμογέλα όταν γελάω, γιατί γελάς Εσύ..

Χαμογέλα στο παιδί που μεγαλώνει..
που θαυμάζει, σ΄αποζητάει, σε έχει Θεό..
Χαμογέλα σ΄Εκείνη που πλανάται
στο άπειρο της άγνοιας .. Χαμογέλα..

Χαμογέλα που σε χαιρετώ και φεύγω..
στ΄ Αεροδρόμιο της Ψυχής μου
που απογειώνεται στη ματιά σου
και Χάνεται στον Ορίζοντα..

Χαμογέλα δίχως μεταμέλεια,
δίχως ενοχές .. Φεύγω ..
μην κλαις.. είναι αργά για Εμάς..
Χαμογέλα.. μέσα στο Πάθος
των στιγμών του ΄Ερωτα..

Χαμογέλα να είσαι ΄Ηλιος..
Χαμογέλα.. φεύγει ο Καιρός..
αύριο ποιος ξέρει αν θα΄ναι αλλιώς..
Χαμογέλα.. Μέσα Μου Ζεις ..
Ποιον ..Πλανήτη να βρεις..

Χαμογέλα.. και Εκεί που θα Ζω..
ό,τι είπες Εσύ θα ποθώ..
Με Ψυχή και Με Νου Σ΄Αγαπώ..
μην διστάζεις ..σου Λέω.. Χαμογέλα..

Κόκκινη Τουλίπα..

Κόκκινη Τουλίπα {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Κόκκινη Τουλίπα κλειστή, σα στρείδι..
κόκκινη του πάθους, φωτιά.. 
φλογερή, απέριττη, ανεπιτήδευτα μοναδική..
Κόκκινη Τουλίπα στη καρδιά ψυχρή..

Φαντάζομαι, ονειρεύομαι εκτάρια 
από καυτές κόκκινες τουλίπες..

να κυλιέμαι επάνω τους..
να χαϊδεύω το κορμί μου
στις κόκκινες τουλίπες
που φύτεψες για μένα μόνο..

Ζεστή Καρδιά, Κόκκινη Τουλίπα μου
έλα μία νύχτα μόνο..
σε προσμένω..
Θα΄χω νερό να πιεις
να ξεδιψάσεις..
Κόκκινη Τουλίπα μου..
ψυχρή καρδιά..
όχι πια.. πονάει .. το Κόκκινο..

Κόκκινη Τουλίπα στη μάχη
του ΄Ερωτά μας.. του μοναδικού..
κύλησε μαζί μου
στο απέραντο χωράφι της Ηδονής..
Κόκκινη Τουλίπα μην χαθείς..

΄Ηρθες στη ζωή μου τόσο ξαφνικά
Κόκκινη Τουλίπα μου..
μην αποχωρίζεσαι μακρυά..
Κόκκινη Τουλίπα είμαι και
θα μαραθώ...
σαν τα δυό πράσινα σου μάτια..
σαν τους βλαστούς σου
Κόκκινη Τουλίπα μου..
έστω στο ΄Ονειρό μου να τα δω...

Κόκκινη Τουλίπα .. σ΄αγαπώ..
μακρυά σου ..
ξεραίνομαι, καίγομαι..
μέσα στα ερείπια
της Ψυχής μου Ζω....

Αντανάκλαση ....

Αντανάκλαση .. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Αντανάκλαση στο υγρό των ματιών σου..
αντανάκλαση στην ίριδα, στο χρώμα,
στις κόρες των ματιών σαν κοιταζόμαστε
με οργισμένο πάθος..

Αντανάκλαση στη σκέψη και στο νου..
κάθε μέρα αντανάκλαση, καθρέφτης..

τηλεπάθεια, από μακρυά..
η ζωή μας αντανάκλαση στο ξημέρωμα,
στο πρωϊνό, στο μεγάλο μεσημέρι,
στο γιόμα..

Αντανάκλαση η Ψυχή..
τι αντανάκλαση είν΄αυτή..
σαν με ζητάς και σε ζητώ..
σαν το λουλούδι στο νερό..
που καθρεφτίζεται θαρρώ
αποζητάει τη Ψυχή
ξέρεις γιατί;!

Αντανάκλαση γιατί η Ψυχή
κι ο Νους μας Αντανάκλαση
δένεται με το κορμί..
κι όλα επιπλέουν
σαν καιγόμαστε στη Γη..
και φαντασιωνόμαστε..
μέσα στης τρέλας τη Φωτιά..

Κόκκινη Αντανάκλαση
μέσα απ΄το Καθρέφτη
σαν με κοιτάς να καλπάζω
σαν άσπρο άλογο
στο πράσινο λιβάδι..
κοντά σου καλπάζω κι έρχομαι..

Αντανάκλαση θωρώ και
σκιάζομαι, σαν φεύγεις μακρυά,
πια δεν θωρώ την αντανάκλαση
των υγρών, καυτών, κόκκινων
απ΄τα δάκρυα ματιών μου
μέσα στο πράσινο λιβάδι
της Αντανάκλασης της Ψυχής
και των δακρύων μας.. ♥

 

Κόκκινα Ροδοπέταλα...

Κόκκινα Ροδοπέταλα... {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Σαν πέφτει η νύχτα έρχεσαι κρυφά
στα όνειρά μου.. 
σα ναυαγός, σαν κλέφτης, σαν τσιγγάνος..
έρχεσαι με πάθος, με φλόγα, με Ψυχή..

Μ΄αγκαλιάζεις, με φιλάς, με ξεγυμνώνεις..
φέρνεις τριαντάφυλλα κόκκινα φωτιά
το Κορμί μου το καυτό γεμίζεις πυρκαγιά..
με ντύνεις, με στολίζεις μόνο με τριαντάφυλλα

Ροδοπέταλα σ΄όλο το Κορμί..
Κόκκινη Ψυχή..
Νους προσηλωμένος στην Κραυγή σου..
όταν αποκάμεις απ΄της ηδονής τη ζάλη..

Το κορμί μου αιωρείται
μέσα σου χάνεται κι απλώνεται
στη σπηλιά της αγκάλης σου..
τα μεγάλα σου χέρια με θωπεύουν..

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα,
τα ροδοπέταλα διάσπαρτα
όλο το Κορμί "σου".. το Κορμί μου..
κυριεύουν και με τη μοσχοβολιά τους
τις σκέψεις μας ορίζουν και μαγεύουν..

΄Ελα κοντά μου.. κι αγκάλιασέ με..
απ΄τη ζωή μου μη χαθείς..
Εσύ είσαι ο ΄Ανθρωπός μου...
με κόκκινα ροδοπέταλα
να με στολίζεις..
Σε Αγαπάω.. Θέλω να ξαναγεννηθείς.. ♥