Εσύ κι εγώ.....

Εσύ κι εγώ.... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Εσύ κι εγώ λατρεμένε μου,
μόνοι οι δυό μας στο ΄Απειρο,
στο ΄Αγνωστο, στο Φως, 
στα Σύννεφα, στον Ουρανό..
μονάχα εμείς κι άλλος κανείς...
ποιος περισσεύει απ΄το 
απόλυτο ΄Ενα μας σε ένα 
αιώνιο βαθύ φιλί μας;!
Εσύ κι Εγώ, είμαστε ένα,
πως μπορεί στο απόλυτο ένα
να παρεισφρήσει ξένο σώμα;!
..άλλη, ξένη ψυχή και νους;!..
απ΄τη δική μας ψυχή και νου
που αθροίζεται στη μοναδικότητα;
Στους επτά Ουρανούς, στους
απέραντους, άγνωστους γαλαξίες,
με οδηγείς σαν υπνοβάτη,
σε αδηφάγα όνειρα της κοινής
μας διαδρομής, για να με κεράσεις
σε κάθε σου σταθμό τα
παθιασμένα, αδηφάγα φιλιά σου..
τα ατελείωτα, εκείνα που σταματούν
μεμιάς τη ροή του χρόνου,
που σπάνε τα ρολόγια όλου
του Κόσμου.. όλης της Γης..
Με πας εκεί που αρχίζει να μετρά
η απόλυτη σιωπή του διεστραμμένου
΄Ερωτα που αρχή και τέλος
δεν υπάρχει.. λογική καμία...
Μόνο Πάθος, Πόνος, Ηδονή,
Ικεσία, Σπαραγμός άναυδων κραυγών
Μυστηρίου, Πάθους, Ορμής και
Τρέλας ανείπωτης, απερίγραπτης..
Τα Παθιασμένα σου Φιλιά, είναι Ζωή,
και Θάνατος.. Κόλαση και Παράδεισος..
Είναι το "είναι" που συγκλονίζει κι
ανασταίνει.. κι όχι η ..έλλειψη...
το "φαίνεσθαι", ..
΄Οχι για μένα Αγαπημένε, ..
Το Αληθινό μας Πάθος Θέλω..
ας με ...αργοπεθαίνει... Ζω...
Με ένα σου Φιλί γίνεσαι η
Ανάσταση της Ζωής μου...
γιατί, άραγε να Ζω το τίποτα,
απ΄την ανυπαρξία τελικά,
..ποια είναι η Ζωή; ..
Μία Ουτοπία, μία ματαιότητα..
Γιατί;! Τι κρίμα.. χάνεται ο χρόνος..
Καυτά Φιλιά Μας στα Επουράνια..
όλα τα κοινότυπα, τα γήινα,
μόνο μελαγχολία..
αισθήσεις και παραισθήσεις
σε μία παρωδία...
Ποια η αξία Ζωής Ψυχή μου;!
Καυτά Φιλιά Μας με μια Ουσία
Μία Γεύση Ολόκληρη, Μεστή,
τελετουργία, ιεροτελεστία μας,
παντοτινή μέσ΄ στο Νου μας,
στο Απόλυτο ΄Ενα η Συνουσία Μας.....