Παραμύθι χωρίς ΄Ονομα.....

Παραμύθι .. χωρίς όνομα.... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Ζεις μέσα μου σαν ένα ατέλειωτο παραμύθι..
δίχως όνομα, δίχως αναφορά, δίχως θέμα, 
..έστω μία ιστορία, κάτι...
μία λογική εξήγηση, ή ας είναι και 
μία της ζωής η παρεξήγηση.. 
η ουτοπία... 
χωρίς όνομα..
χωρίς ταυτότητα..
χωρίς σχέση...
μπορείς όμως, Εσύ ζεις μέσα μου,
επειδή Υπάρχεις και Υπάρχω...
επειδή Υπάρχουμε, Ζούμε, Αισθανόμαστε..
Θέλω μόνο Εσένα..
τίποτε άλλο στη πεζή μου καθημερινότητα..
κανέναν άλλον...
βαριέμαι απίστευτα τα δήθεν ..σ΄αγαπώ..
θέλω τη τρέλα, την αμφιβολία,
το άγνωστο, το μυστήριο...
όλα αυτά τα δικά σου χαρίσματα
για μένα δίνουν νόημα στην άχαρη ζωή μου..
ίσως να πέρασα.. από σένα
και να μην σ΄άγγιξα μέσα σου...
ίσως να ντρέπεσαι για μένα...
δεν μοιάζω καν' με σένα,
ούτε είμαι όπως ίσως θα με ήθελες..
΄Ενα ξέρω μόνο να στο πω
κοιτάζοντάς σε ΄Ισια στα Μάτια..
όπως Σήμερα.. πως .. ναι, είμαι καλά..
όταν με κοιτάς στα μάτια μόνο για λίγο..
μετά, μένω πάλι μόνη με την ανάμνηση
της οφθαλμικής ενδοσκόπησης
απ΄τις λάχνες ματιές μας
που όταν διασταυρώνονται....
πετάνε σπίθες οι αμφιβληστροειδείς..
ηλεκτρίζονται τα πάντα γύρω μας...
είναι σε ένταση, σε έξαρση..
στη πίεση του αδυσώπητου
δευτερόλεπτου που μας διαπερνά
σα φονικό βέλος.. βιαστικά και
σκοτώνει τις ελάχιστες στιγμές
των συναντήσεών μας...
Δεν έχω όνομα να δώσω στο Παραμύθι..
έστυψα το μυαλό μου..
στράγγισα τη ψυχή μου..
πίεσα τη καρδιά μου...
Τίποτα.. καμία απάντηση δεν πήρα...
κι έτσι, αποφάσισα να σ΄ονομάσω ..
Το Παραμύθι μου...
αυτό το όμορφο Παραμύθι της
αγιάτρευτης απ΄τις πληγές των
χρόνων της ψυχής μου,
που με γλυκαίνει, με ηρεμεί,
με γαληνεύει... και με πονάει...
Το Παραμύθι μου, που δεν έχει
μήτε πρίγκιπες, μήτε πριγκίπισσες,
μήτε ξωτικά, μήτε νεράϊδες..
Το Παραμύθι μου έχει έναν αφανή
ήρωα και μία αθεράπευτα ονειροπόλα
και ρομαντική ..ύπαρξη...
..εμένα... που δεν θυμήθηκα
ποτέ να μεγαλώσω..
Σαν το Παραμύθι μου θέλω
να σκεφτώ, να ονειρευτώ,
πηγαίνω μεσ΄του Χειμώνα
τις αφρισμένες ακρογιαλιές,
βλέπω τα μεγάλα κύματα ..
νιώθω τα βρεγμένα πόδια μου
εκεί μπροστά στην ΄Αμμο,
δίχως να κρυώνω,
μόνο να σε Σκέφτομαι Παραμύθι μου,
για σένα να τα χάνω.. να ιδρώνω...
να αγναντεύω το Πέλαγος..
να χάνομαι στο Λαβύρινθο του
κατά δικού μου..
Παραμυθιού.. γιατί το Παραμύθι
Αυτό, είναι το ..εκμαγείο μου...
Ανήκει Μόνο Σε Μένα..
Ζει στα Κύτταρά μου
Γλυκό μου Παραμύθι,
Καμία Δεν Μπορεί να
Σε Πάρει απ΄τ΄όνειρο και
τη προσδοκία μου, στην
΄Εκδοση της Ψυχής Μου.....