Με λένε... Παπαρούνα...

Με λένε ..Παπαρούνα.. {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Απόκαμα απ΄τον πόνο της ψυχής μου
κι αποκοιμήθηκα .. λήθαργος ύπνος..
βαρύς σα σίδερο μαντέμι..
είδα όνειρο απόμακρο..
θαρρείς το΄νοιωσα  σα να το ζούσα,
πως βρέθηκα έτσι μισόγυμνη
ψυχή και σώμα..
μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι
με εκατομμύρια κατακόκκινες
παπαρούνες.. σαν τη φωτιά..
κόκκινες, πυκνές, να με πνίγουν
από παντού ως το λαιμό μου..
Εγώ ακίνητη, ανέκφραστη,
με τα βλέφαρα ερμητικά κλειστά..
σκεφτόμουν μεσ΄το λήθαργό μου,
να μην λερώσω το κόκκινο μου..
φόρεμα.. εκείνο που φορούσα..
πέρυσι.. στη μακρινή βόλτα..
κοντά στη θάλασσα..
Τώρα χάθηκε η θάλασσα και
με πνίγουν, με πλημμυρίζουν
οι λατρεμένες μου κατακόκκινες
παπαρούνες..
Είναι ολοζώντανες γύρω μου και
μου μιλάνε.. μου φωνάζουν..
μου λένε πως μπορώ να ξυπνήσω
απ΄το λήθαργό μου και
να φτάσω περπατώντας,
ως την ΄Ακρη της Γης..
Μου επιτρέπουν να κόψω
μερικές, να τις κάνω ένα μπουκέτο..
ένα μπουκέτο Αγάπης από
τις Κατακόκκινες Παπαρούνες και
να στο Προσφέρω..
σε μία Γιορτή Χαράς, Γλεντιού και
Ξεγνοιασιάς.. που θα γίνει σε ένα
απέραντο λιβάδι από Παπαρούνες..
τη μέρα της Μεγάλης Γιορτής..
τη μέρα της Επανάστασης του
Νου και της Ψυχής....