Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Αιωρούμαι στο .. ΄Απειρο.....




Αιωρούμαι... στο ΄Απειρο.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέρασαν χρόνια.. πολλά χρόνια..
από τότε που ήμουν παιδούλα, μικρούλα..
στο μεγάλο σπίτι.. πέρα στο Βουνό..
στη Πεντέλη.. στο απόμερο πέτρινο σπίτι,
με το τεράστιο κήπο, κατάφυτο από Πεύκα,
Τεράστια Πεύκα...
Κι είχα θυμάμαι, διαλέξει το δικό μου..
στην άλλη άκρη του Κήπου,
μακρυά απ΄το σπίτι, που με φόβιζε
τις μεγάλες νύχτες του καλοκαιριού..
γιατί είχε μία σκοτεινιά ..κάτι μυστήριο,
κάτι χαμένο, κρυμμένο στο χρόνο,
μαύρα, πέτρινα χρόνια... ΄Ενας..
ο πιο αγαπημένος μου ..΄Ελειπε..
Κι εγώ παιδούλα, διάλεξα ένα
απόμερο τεράστιο πεύκο..
Πήρα χοντρό σχοινί κι ένα μεγάλο
ξύλινο σανίδι.. έδεσα τις δύο άκρες..
Κρέμασα μία τεράστια Κούνια..
κι ήμουν Εκεί να Αιωρούμαι
απ΄όταν χάραζε η μέρα,
κι ωσότου έδυε ο ήλιος, σαν
νύχτωνε αργά... καλοκαίρια...
στη Πεντέλη... στο σπίτι...
Αιωρούμαι...
Δεκαετία ΄60 .. ο Κόσμος Μιλούσε..
αν και Κρυφά .. Αιωρούμαι..
΄Ακουγα τα λόγια τα ψιθυριστά ..
για Εκείνον που έλειπε ..απ΄τον
Απρίλη του ΄67.. κι εγώ τον ζητούσα,
τον λάτρευα, τον ονειρευόμουν..
Αιωρούμαι στη Κούνια, πάνω-κάτω..
ασταμάτητα, ακούραστα,
τον σκέφτομαι, τον φαντάζομαι,
τον αποζητάω, μα Εκείνος..
δεν έρχεται ποτέ...
Πάνω στη Κούνια, Αιωρούμενη
Παιδούλα, έπλασα τα πιο όμορφα
΄Ονειρά μου.. να Γυρίσει.. ώσπου
μία μέρα, αργά το λιόγερμα,
άνοιξε η σιδερένια αυλόπορτα κι
ήρθε... Εκείνος ήρθε...
η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη του Λαού,
η Ισονομία, ο Αληθινός Αγώνας
για τη Λευτεριά και τα
Ανθρώπινα Δικαιώματα,
έμειναν Πίσω.. στο Παρελθόν.. δίχως
προοπτική για το ΄Αξιο Σήμερα των
δικών μας Παιδιών..
Κι εγώ ακόμη παιδούλα..
βλέπω στα ΄Ονειρά μου ..
ή στους εκρηκτικούς πια
εφιάλτες μου, πως,
Αιωρούμαι στη Τεράστια Κούνια,
που λύθηκε στο πέρασμα των χρόνων,
αλλά μέσ΄στο Νου μου,
δεν λύθηκε Ποτέ..
Αιωρούμαι .. με γρήγορες
παλμικές κινήσεις και χάνομαι
στις μικρές συγκεντρώσεις μας..
που μοιάζουν με ... κούραση...
με αβάσταχτη ανία, απογοήτευση,
απελπισία και σε τίποτα δεν θυμίζουν..
την Ελάχιστη Ελπίδα,
να Αιωρείσαι στο Κενό, κι
όμως να Επιμένεις, να Αντιμετωπίζεις,
να Αντιστέκεσαι, έστω Σύντροφοι..
να Προσπαθείς... όχι σε λίγους...
με σε Χιλιάδες... Φανταστείτε το!..
Αιωρούμαι....στη Κούνια του
Πεύκου των Παιδικών Ονείρων μου,
για την Επιστροφή και την
Μεγάλη ΄Εξοδο...
Αιωρούμαι και Χάνομαι...
στο σμαραγδί σου που απεικονίζει...
Αιωρούμαι...... μα δεν έπεσα ...
ακόμη... Αιωρούμαι.... δεν φοβάμαι...
δεν πέφτει κανένας απ΄τα σύννεφα,
όταν βρίσκεται πάντα σ΄αυτά......
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: