Ιούνης......

Ιούνης... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μεσημέρι Σαββάτου αποκοιμήθηκα 
ονειρεύτηκα πως ήταν Ιούνης μήνας,
ώριμη ζέστη του καλοκαιριού,
έκαιγε το κορμί μου..
ήμουν γυμνή στ΄άσπρο ντιβάνι 
με τα δαντελωτά σεντόνια να
στολίζουν το περίτεχνο κεφαλάρι
του παλιού σιδερένιου κρεβατιού..
Ιούνης μήνας των γενεθλίων
μίας ώριμης λογικής κι
ενός ανώριμου κορμιού που
αποζητάει το άγνωστο,
το θορυβώδες, το επικίνδυνο,
μέσα στο χάος της αμηχανίας
της μοναξιάς σου..
Ιούνης μήνας, που τρελάθηκα
απ΄το πάθος του ανεκπλήρωτου
΄Ερωτα που εκκολαπτόταν
στην προσωρινή άδεια φωλιά σου..
΄Ερωτας που έδωσες απερίσκεπτα
στη μοναξιά της προσωρινής
σιωπής του άδειου δωματίου σου..
Ιούνης μήνας δεν θα ξεχάσω ποτέ
τη γύμνια της Ψυχής μου σαν
σε πίστεψα, σ΄αγάπησα, σε νοιάστηκα..
Ιούνης μήνας.. θα΄ρθει πάλι να
με βρει να κείτομαι μόνη, γυμνή,
αποκαμωμένη, απογοητευμένη
από την απουσία του Καλοκαιριού,
των στιγμών, των λέξεων,
των απραγματοποίητων περιπάτων
στις ακτές των θαλασσών.
Ιούνης μήνας .. μόνη πάλι,
παρατηρήτρια της θάλασσας,
τ΄απόβραδα στη μοναχική ακτή,
εκεί που δίπλα θα κείτεσαι γυμνός
με μία γοργόνα της φαντασίας σου,
απ΄τη συνήθεια των ωρών της
καθημερινότητας, της ανίας,
των αδυσώπητων "πρέπει",
αγνοώντας τα Θέλω μας...
Ιούνης Μήνας και πάλι
χίλια ψέματα να λέμε και
άλλα πολλά, που είναι αμέτρητα
αγαπημένε μου,
σαν τους κόκκους της άμμου
που κυλιέσαι γυμνός, που κοιμάμαι
γυμνή στο άσπρο νεκροκρέβατο μου..
Ιούνη Μήνα... τελευταίο ψέμα...
της γύμνιας των σκέψεων,
των σωμάτων, των ψυχών μας..