Τα φύλλα της Παπαρούνας... {Γιούλη Τσουρεκά}
Σε αλλοτινές εποχές η Ψυχή μου
φορούσε πάντα τα καλά της και
καλωσόριζε τα ΄Ονειρα μου....
Από το παράθυρό μου, έβλεπα
από μακρυά το καράβι να
φτάνει στο λιμάνι...
Φορούσα βιαστικά τα σανδάλια μου
και κατέβαινα τρέχοντας
στη Προκυμαία....
΄Εφθανα νοερά στο
φωταγωγημένο λιμάνι που
είχα διαλέξει με τη φαντασία μου..
Φανταζόμουν, πως, στη προβλήτα
με περίμεναν αγαπημένα πρόσωπα
που κρατούσαν λουλούδια
στα χέρια τους, ανοιχτές αγκαλιές
και παρατεταμένα χειροκροτήματα...
΄Αφηνα πάντα τη πόρτα της
Ψυχής μου Ανοιχτή για να βρίσκουν
μία ζεστή φωλιά, μία ανοιχτή αγκαλιά
ένα άσυλο βοήθειας οι κατατρεγμένοι,
οι περιθωριοποιημένοι, οι άστεγοι,
οι Ονειροπόλοι, οι Ταξιδιώτες,
οι παρακμιακοί... όλοι μα όλοι ...
΄Οχι Ψυχή μου, δεν είναι απερισκεψία,
δεν είναι η μοναξιά, είναι η Ανάγκη
για ΄Ενα Χέρι..
Μην περνάμε τους "ληστές" για
κατατρεγμένους.. είναι οι πιο
Δυνατοί.. οι πιο Ισχυροί.. κι
αν ξέρεις να διαβάζεις έγκαιρα
τα σημάδια, τα σημεία των Καιρών,
τότε ίσως και να μπορείς να
προβλέπεις τις Καταιγίδες....
μόνο αν δεν έχεις μπερδέψει
τα σημεία του Ορίζοντα και
μάταια περιμένεις να βγει
ο ΄Ηλιος απ΄τη Δύση....
Πόσο Χρόνο Χάσαμε Όλοι μας
στ΄Αλήθεια.. κι όλο λέμε...
αν κι αν .. και κάνουμε
απατηλά ΄Ονειρα θρέφοντας
μέσα μας φρούδες ελπίδες και
πάλι απ΄την αρχή λέμε...
αν ήταν αλλιώς.. Αν...
Μα τότε, πως θα μπορούσαμε
να ξεχωρίσουμε το Φως που
κλείνουν μέσα τους τα
Φύλλα Της Παπαρούνας....{Γ.Τ.}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου