Αιωρούμαι .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 17/5/2013}

Αιωρούμαι .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 17/5/2013}

Αιωρούμαι στο άπειρο
μέσα στη μοναξιά
των καυτών δακρύων μου
που λιώνουν 
τους πάγους στην Αρκτική.
Κρεμιέμαι στα βράχια
πάνω απ΄τη παγωμένη
θάλασσα,
ρακένδυτη
γυμνή σχεδόν
μήνα Φλεβάρη.
Κρατιέμαι απ΄τα
μακρυά μαλλιά σου κι
ενώ με διώχνεις
βίαια μακρυά σου σα
σιχαμερό ερπετό,
αντέχω, κρατιέμαι,
τα μαλλιά σου μοιάζουν
με σκληρά, άγρια παρακλάδια
σε κακοτράχαλο βράχο
εμπρός μου,
σαν το απωθητικό οχυρό
του στέρνου σου που
ορθώνεις και τυφλώνομαι.
Είμαι στα όριά μου
ανάμεσα σε δύο άκρα
τον ήλιο του μεσονυκτίου
και τη πολική νύχτα,
εκεί που κατοικεί η
ερημωμένη ψυχή μου..
Δενδρογραμμή ανύπαρκτη.
Αιωρούμαι στην
απόλυτη μοναξιά και
σιγή της συνωμοσίας σου,
της επίπλαστης παρωδίας
που ως άγγελος ήρθες κι
αντί για φτερά,
αγκάθια, ξύλα κοφτερά,
βράχια απόκρημνα άφησες
στο διάβα μου κι
αιωρούμαι μέσα στη
σάπια κάμαρη,
άλαλη, άμετρη,
διαμελισμένη ολόκληρη
Αιωρούμαι..{Γ.Τ.}