Ξωτικό Βλαστάρι, ΄Αρωμα Ψυχής... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 21/5/2013}

Ξωτικό Βλαστάρι, ΄Αρωμα Ψυχής... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 21/5/2013}

΄Οταν ανταμώσαμε, διέκρινα 
μέσα το βάθος της ερημωμένης σου
ψυχής, ένα μικρό πράσινο βλαστάρι..
μόλις που διακρίνονταν..
Είπα, τι Θαύμα μέσα σε τόσα ερείπια
φύτρωσε ένας σπόρος ζωής που
αν τον φροντίσεις, θ΄αναπτυχθεί, 
θ΄ανθίσει, θα βγάλει καρπούς σε
εύφορη Γη άπλετη, αυτή που
μόνο η Ψυχή, μόνο η Καρδιά
ξέρει στ΄ αλήθεια πάντα
να κρατά τους καλούς καρπούς,
βαθιά να τους ριζώνει, θαρρείς
να τους θεριεύει, σα
να τους προστατεύει απ΄τα
ζιζάνια και τους εχθρούς...
Βρήκα κι εγώ πριν καιρό,
μέσα στα ερείπια σου ένα
βλαστάρι, κι έτσι, το φρόντισα,
το πότισα, το ερωτεύτηκα,
γιατί άρχισε να κάνει
όμορφους ανθούς, απερίγραπτους
εξωτικούς, που σπάνια βρίσκεις..

 ..Αναθάρρησα, είπα μέσα μου,
πως, ναι, και στη πέτρα
Λουλούδι Φυτρώνει σα λίγες
σταγόνες της Βροχής το ποτίσουν,
ζει κι ανθίζει, μοσχοβολά,
σε όλης της Γης τη Πλάση.
Το αγάπησα το λουλούδι αυτό
των ερειπίων της ψυχής σου..
Το λάτρεψα με Πάθος.
΄Ηθελα μέσα σου να βρίσκεται
αιώνια ανθισμένο, να Ζει
μόνο για Σένα.
Ο δικός μου Πόθος ήταν, σαν κρυφά
σε συναντούσα τη μοναδική
μοσχοβολιά του, τη μονάκριβη
ομορφιά του, να την οσμίζομαι
τα βράδια, ένας ύπνος γλυκός
να με παίρνει σιμά σου και
με το μεθυστικό άρωμα του,
πίστεψα η τρελή πως σου χάρισα,
ζεστασιά ζωής πραγματικής,
μέσα απ΄το εξωτικό Λουλούδι
που άνθισε στην άλλοτε κρύα Καρδιά σου..
΄Ομως γελάστηκα, ήταν για λίγο..
Τι μάταιο, ό,τι ΄Ομορφο,
ό,τι Ωραίο και Ζωντανό,
να κρατάει μόνο τόσο λίγο...
Απερίφραστα πολλές φορές
σου Φώναξα .. :
Να Ζεις.. όχι απλά να μένεις..
άλλο η Αγάπη που Την Ζεις κι
άλλο η συγκατοίκηση που
σε υποχρεώνει να μηρυκάζεις
την ήδη μασημένη τροφή σου..
Ξερίζωσες το όμορφο εξωτικό
λουλούδι σου, το ποδοπάτησες κι
εκείνο σα να θύμωσε, αγκάθια
γέμισε.. κι έτσι, καθώς όλα γυρίζουν κι
όντως αλλάζει κάποτε ο Τροχός..
γυρίζει, βλέπεις και αυτός...!
Από τα βάθη της Καρδιάς, σου Εύχομαι Ακριβέ Μου,
να μην πληγώσουν μ΄αγκάθια, την ήδη
απ΄τα χρόνια τα παλιά Ερειπωμένη Ψυχή Σου,
την άδεια, σκοτεινή, βαριά σιωπηρή,
μονάχη κι έρημη, όπως είναι
οι Σταθμοί των Τραίνων
τις μικρές πρωινές ώρες,
στις έρημες ράγες,
με ανύπαρκτα τραίνα,
με Αόρατους Επιβάτες Φαντάσματα,
της έρημης, περιπλανώμενης,
πουτάνας ψυχής σου,
που κατά βάθος τόσο
πολύ φοβάσαι .... {Γ.Τ.}