Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

΄Ετσι Ξαφνικά.... {Γιούλη Τσουρεκά}


..΄Ηταν έρωτας με τη πρώτη ματιά. ΄Ετσι ξαφνικά, αστραπιαία, απρόσμενα, απροσδόκητο συναπάντημα, ανέλπιστο για μένα.. κι όμως συνέβη.. κι ήταν έρωτας, διακόσιοι παλμοί στο λεπτό.. ήταν πρώτα η καρδιά, ο νους, όχι η διψασμένη σάρκα... μάλλον εγώ "κοίταξα" με τα μάτια της ψυχής, αφήνοντας το κορμί μου ελεύθερο στα χέρια σου μόνο σαν ένιωσα να μην αντιστέκομαι.. να υποτάσσομαι στο θέλημά σου.. Είμαι όμως βέβαιη για ό,τι κι όσα ένοιωσα Ότι σε άκουγα, σε αφουγκραζόμουν.. την κάθε σου πνοή.. Ότι ήμουν πάντοτε εκεί για σένα και η αίσθηση που λειτουργούσε πιο έντονα ήταν η Αφή.. για να Ενεργοποιήσει και τη Δική Σου.. μα Εσύ δεν το ..κατάλαβες... δεν ένιωσες πως ποθούσα, πως ήθελα μόνο να σε Θεραπεύσω.. να σου πάρω τον "πόνο".. να σου δώσω Ζωή απ΄τη Ζωή μου.. Σε άφησα ελεύθερο να μου πεις το "παραμύθι σου", να μου προσφέρεις το ψέμα σου, ίσως για να μπορέσεις να σηκώσεις το ανάστημα της ψυχής σου.. Μάταια όμως... Το Ψέμα είναι Ψέμα, έστω και η μισή αλήθεια είναι το μεγαλύτερο ψέμα.. ΄Ετσι λοιπόν δέχθηκα και μοιράστηκα τη τρέλα σου.. τη τρέλα και την παράνοια ενός έρωτα δίχως καμία ελπίδα "επιβίωσης", καμία αμοιβαιότητα Θεραπείας.. Ήπια το πικρό ποτήρι της απογοήτευσης και γκρεμίστηκε πάλι ο Κόσμος μου.. ΄Αντε πάλι, νέα υλικά να τον ξαναχτίσεις.. Ανύπαρκτες αντοχές.. Κατάρρευση.. Κατάπτωση.. Ανυπαρξία.. Πέρασα λασπόνερα, βούτηξα σε χαντάκια, περπάτησα σε απόκρημνους βράχους, κολύμπησα νύχτα χωρίς φεγγάρι κι άστρα χειμώνα καιρό σε θολά παγωμένα νερά κι ήμουν αρκετά μεθυσμένη, είχα πιει το κρασί της λησμονιάς, το Κόκκινο το μπρούσκο.. Κι όμως δεν ξέχασα ποτέ τη μυρωδιά του κορμιού σου που ήταν βαριά σαν του νυχτολούλουδου, φρέσκια σαν του γιασεμιού, ευαίσθητη σαν της γαρδένιας.. ΄Ωσπου ξημέρωσε και πήρα το δρόμο τον άγνωστο, με οδηγό τον ΄Ηλιο που βασίλεψε και φώτισε εκείνη την αξημέρωτη για μένα μέρα.. Βρισκόμουν στα όρια της απόγνωσης, εκεί που τέλειωνε το τελευταίο απόθεμα της αντοχής μου, έβλεπα στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που ενώνεται ο Ουρανός με τη Θάλασσα έναν ολόλευκο γλάρο να πετάει αργά - αργά, νωχελικά σχεδόν να κουνάει τις μεγάλες φτερούγες του δειλά θαρρείς προς τη μεριά μου.. κι εγώ μεσ΄ στην απελπισία μου, μην ξέροντας τι να κάνω, άνοιξα τα χέρια μου μήπως κι έρθει ο γλάρος να κουρνιάσει στην άδεια αγκαλιά μου.. να με παρηγορήσει.. να μου σβήσει τον πόνο με τη θαλασσινή δροσιά των στοργικών φτερών του... Με Πόνεσες... και ξέρεις καλά, ότι δεν σου έδειξα τα νύχια μου... μήτε μαχαίρι σου έδωσα, μήτε σε πρόδωσα, ασφαλώς δεν σε έκρινα, δεν δίκασα.. ποια είμαι εγώ που τόσο σ΄αγάπησα για να σου κάμω κακό;! Δεν σου ζήτησα ρέστα, κάθε φορά που πλήρωνα υπέρογκο λογαριασμό με κόστος τη ψυχή μου, την ίδια τη ζωή μου... Ναι, είμαι άνθρωπος, κάνω κι εγώ λάθη, δεν τήρησα όπως λέμε τις δέκα εντολές... ΄Ομως κι αυτό το ξέρεις .. δεν είμαι ..beach... είμαι καλό παιδί κι αγαπάω βαθιά, αληθινά, παντοτινά.. μα εσύ βρε αγάπη μου... τι να σου κάνω... προτίμησες το "Δήθεν"... Παραιτήθηκα... Μην ξεχάσεις ποτέ πως σ΄αγάπησα πολύ και πως... δεν στράβωσε εξ' αιτίας μου ο ...γιαλός... εγώ το "πάλεψα"... κι εσύ προτίμησες τη πρόσκαιρη τη δόξα.. μην παραπονιέσαι λοιπόν χτυπώντας "πόρτες" ευκαιριακά..!! Ποιος ματαιοπονεί;! .. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~ 1η του Αυγούστου 2013 ~ απόσπασμα από σκέψεις μου.. που κάποτε ίσως γίνουν ένα ... βιβλίο... για τα μοναχικά καλοκαίρια των ρομαντικών ψυχών. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!

Στα ΄Ακρα........ {Γιούλη Τσουρεκά}



Στα ΄Ακρα........ {Γιούλη Τσουρεκά}

Να μην ξεχάσω 
να θυμηθώ
το όνομά σου..
να μην ξεχάσω 
να θυμηθώ
να έρθω μία νύχτα
στα όνειρά σου..
Την αναπνοή σου
την αργή
μην ενοχλήσω..
πόσο φοβάμαι
στον ήρεμο ύπνο σου
μην σε ξυπνήσω..
Τα όμορφα τα μάτια σου
ποτέ να μην φιλήσω...
λένε είναι Χωρισμός..
κι εγώ καθώς
ποτέ δεν πίστεψα
στη δεισιδαιμονία,
συνέχεια στα χάιδευα
και στα φιλούσα
με μανία...
Τα μάτια σου θολά
με κοίταζαν σαν τα ξυπνούσα,
όταν αργά νύχτες στα κρυφά
με συναντούσαν..
Στα άκρα αγάπη μου κι
είναι χωρισμός τα φιλιά
στα μάτια
τώρα πια είναι αργά,
η καρδιά μου είναι
χίλια δύο κομμάτια..
Χωρίς όριο,
χωρίς αντάλλαγμα,
χωρίς αντίκρυσμα,
χωρίς Τίποτα..
όπως το΄λεγες..
Τίποτα..
Στο Απόλυτο..
Στα ΄Ακρα... {Γ.Τ.}

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Σμιλεύω στους βράχους .... {Γιούλη Τσουρεκά}


Σμιλεύω στους βράχους .... {Γιούλη Τσουρεκά}

Χρόνια τώρα σμιλεύω στους βράχους
μόνη κι αδιαίρετη τη κάθε μέρα που περνά
τη κάθε μέρα που μετρώ με σημασία, 
αντέχω ακόμη να χαράζω τη λεπτομέρεια 
της μέρας μου στη πέτρα, στο βράχο,
να μείνει για πάντα ανεξίτηλη για
να θυμίζει της ζωής μου το
παράδοξο το πανηγύρι.. σαν παρωδία κάτι..
Κι αν παραζαλιστώ και χάνω τη σταθερότητα
των χεριών μου και χάνω το σμίλευμα στο βράχο,
ματώνουν τα νύχια μου, πετώ το μαχαίρι κι
αρχίζω να γδέρνω απεγνωσμένα, να
χρησιμοποιώ τα νύχια μου για να γράψω
στο τραχύ το βράχο..
Είναι η μόνη Λύση για να αποδείξω
πως είμαι Δυνατή κι έχω Πυγμή για
να Χαράξω την Αλήθεια στους Αιώνες,
να την τραγουδούν οι γλάροι, ποτέ μα ποτέ
να μην τη σβήσει η αλμύρα της Θάλασσας..
Συνεχίζω να χαράζω τη κάθε λέξη στα λιθάρια,
στις πέτρες, στα βράχια με Πόθο, ακάθεκτη.
Φτιάχνω μεγάλες βαθειές αυλακιές,
νιώθω μία ικανοποίηση, μία απέραντη
ηδονή να με πλημμυρίζει από τα μαλλιά μου
ως τα νύχια μου, να παραληρώ στο έργο μου
αυτό γιατί γνωρίζω καλά τη παντοδυναμία
της Γραφής και της Αλήθειας..
Πάνω στη Πέτρα της Καρδιάς μου για να
τηρήσω τη περηφάνια μου, ποτέ να μην λυγίσω
σε όσα ανύπαρκτα μου υποσχέθηκαν.
Θάρρος. Πείσμα. Ελπίδα. Ζωή. Λύση..
Στη Λύση κοιτώ πια, όχι στο πρόβλημα..
΄Ακου με που σου λέω Ακριβέ μου..
έχω περάσει πολλά, δεν αντέχω ξανά
το κρέμασμα στα Κάγκελα της Ουτοπικής
δήθεν και πρόσκαιρης ευτυχίας..
Ανύπαρκτα όλα και ρηχά,
ψεύτικα, φθηνά, απροκάλυπτα φτωχά..
΄Οχι άλλη ταπείνωση.. Σηκώθηκα ΄Ορθια..
Κάποια νύχτα σκοτεινή και παγωμένη,
θα΄ρθω εκεί που δεν το περιμένεις
να σ΄ανταμώσω στη συμβολή δύο δρόμων..
κι αν πάλι χαθείς, τότε τεκμηριώνεις τη δειλία σου..
Θα΄ρθω μία νύχτα νυχοπατώντας να σου φέρω
καθαρό νερό να πιες από τη λακκούβα που έσκαβα
τόσο καιρό στο βράχο για να γράψω την Ιστορία Μας..
Είναι γάργαρο, καθαρό νερό πηγής,
δεν είναι γλυφό της Θάλασσας..
γι΄αυτό έσκαψα με τα νύχια μου..
για δύο πράγματα...
για την Ιστορία μας και
για να σε ξεδιψάσω με το νερό που
καθάρισα με τα ματωμένα χέρια μου
στις Αλυκές της αλμυρής ψυχής μου,
της ματωμένης, αυτής που έριξες
αλάτι και φεύγοντας με άφησες
μόνη να Ουρλιάζω στον αφόρητο Πόνο.
Θα΄ρθω αθόρυβα να μην ταράξω
την Καλοκαιρινή Ραστώνη Σου...{Γ.Τ.}

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Ο ΄Ερωτας... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ο ΄Ερωτας... {Γιούλη Τσουρεκά}

Λένε πως ο έρωτας είναι ξαφνικός..
απρόσμενος, απρόβλεπτος, 
συνάμα ανεπανάληπτος..
Αν δεν ήταν φτερωτός θεός
ο ΄Ερωτας, αλίμονο, πως και
δεν θα ήταν ξαφνικός;!
Ας πούμε η Θάλασσα..
είναι πάντα ήσυχη η Θάλασσα;;
΄Οχι, μία μπουνάτσα μα
πιότερο τραμουντάνα..
Θάλασσα είναι ο ΄Ερωτας,
άγριο κύμα..
Και όταν Αγαπάς Αληθινά
η Αγάπη,
η δική μου Αγάπη για
σένα είναι σαν το ..κολάν..
κατάσαρκα μάτια μου κι
αν δεν σ΄αρέσει ..Φύγε..
Κόκκινο είναι ο ΄Ερωτας..
το Κόκκινο μιας Φρέσκιας Παπαρούνας,
το Κόκκινο του Δειλινού,
το Κόκκινο της άγριας Φωτιάς
που σε καίει ανελέητα, ολικά..
Ο ΄Ερωτας είναι Πράσινος...
σαν τον Οργασμό της Φύσης
την ΄Ανοιξη..
Ναι, ισχυρίζομαι αμετάπιστη,
αμετακίνητη, ο ΄Ερωτας
δεν είναι λίμνη..
Θάλασσα είναι ο ΄Ερωτας
για τους ρωμαλέους,
για τους δυνατούς
για Εμάς που Αντέχουμε... {Γ.Τ.}

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Βραδινές Διαδρομές Σκέψεων... {Γιούλη Τσουρεκά}


Μην το σκεφτείς.. μην με ρωτήσεις που βρίσκομαι και γιατί..
Ζω καιρό τώρα στην έρημο της λαβωμένης ψυχής μου...
Δεν άντεχα το αποφόρι μίας πρόσκαιρης αγάπης... 
βαρύς μανδύας, σαν ύφασμα ασήκωτο βαρύ,
διπλό μπροκάρ, φοδραρισμένο.. 
Μ΄αρέσουν τα Αέρινα, Τα Χαχόλικα... 
Να Χωράει και τους Δυο Μας η Αγάπη...
Μην ρωτάς όταν νυχτώνει αν φοβάμαι..
όχι δα.. τόσα χρόνια μονάχη Λύκαινα..
Το Δάσος Μου είναι Γαλήνιο, Ευλογημένο
με τη Μοναξιά Βάλσαμο στη Ψυχή που σου
χάρισα Ξεσκέπαστη, Καθάρια, Γυμνή...
Το Μόνο Που Μου Λείπει Είναι Η Τρέλα Μας,
που είχες δίκιο τελικά, το παραδέχομαι..
έστω καθυστερημένα.. αλλά Το Πάθος και
η Τρέλα είναι η Ουσία της Αληθινής Ζωής,
των Ανεπανάληπτων Στιγμών που λίγοι
απολαμβάνουν... Μα σαν Αγαπάς.. πως
αντέχεις τη Θεώρηση ενός διαβατηρίου
που πάει κι έρχεται συνέχεια;!
Ναι γράφω.. θεωρώ.. λογίζομαι...
Γραφιάς της Αγάπης, του ΄Ερωτα,
του Θαυμασμού, του Πάθους Μας
αρνήθηκα να είμαι δέσμια με ωράριο
σα δεσμοφύλακας σε επισκεπτήριο φυλακής..
σα να "χτυπάω κάρτα".. δεν είναι δημόσιος
υπάλληλος ο ΄Ερωτας αγάπη μου..
ούτε θανατοποινήτης να ορέγεται Μόνος
ένα ξεροκόμματο ...
΄Εχει αξιοσύνη ο ΄Ερωτας..
βαρύς ο μανδύας κι ας ήταν κατακόκκινος,
φλογερός του Πάθους Φως..
Αν θυμηθείς.. σε Περιμένω..
Κόκκινο Πέπλο από Αγνό Μετάξι
Χάρισε μου.. μόνο έτσι Είμαι Κοντά Σου
ως το Θάνατο..
κι ας ακούω μόνο το γέλιο σου,
κι ας βλέπω μόνο Την ΄Οαση στα Μάτια Σου..
Την Κόλαση την έζησα ... Φθάνει..
Απέδρασα ως κρατούμενη δίχως δίκη..
εξέτισα τη ποινή μου, την εξαργύρωσα
μόνο με την Αγάπη μου...{Γ.Τ.}

Λατρεμένε μου... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 14/7/2013}



Λατρεμένε μου... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 14/7/2013}

Λατρεμένε μου..
δεν σ΄άφησα
δεν σε λησμόνησα
δεν σ΄απαρνήθηκα...
Περπάτησα μακρύ δρόμο
ώσπου έφτασα Εδώ,
κοντά στη θαλπωρή
της απέραντης Αγκάλης Της..
Τη Θάλασσα μας..
πήρα μαζί μου μόνο
τους πιστούς μου φίλους..
τα βιβλία, τα τετράδια,
τα μολύβια μου...
..όχι, όχι.. γόμα δεν πήρα...
κι ας κάνω λάθη..
μαθαίνω μάτια μου απ΄αυτά,
δεν σβήνω ό,τι γράφω..
Μένει εκεί γραμμένο με
ανεξίτηλο μελάνι αγάπης,
με την ακίδα της καρδιάς μου
της παντοτινά δοσμένης
μόνο για Σένα..
Λατρεμένε μου σε Βλέπω
χωρίς να με κοιτάς εσύ.
Τα σμαραγδένια μάτια σου
αντανακλούν στο γαλαζοπράσινο
της Θάλασσας που γλύφει
τις άκρες των ποδιών μου..
Λατρεμένε μου,
τα αστραφτερά σου μάτια
τα κοιτώ με τη Ψυχή μου
που μοιάζουν πάντα με τις
πυκνές φυλλωσιές των Πεύκων
που φτάνουν ως κάτω το
Πέλαγος Μας, εκεί όπου
κρύβονται κελαηδούν, τραγουδούν
όλα τα πουλιά της Γης..
Μου τραγουδούν τα μάτια σου..
τι να την κάμω τη φωνή σου;!
Λατρεμένε μου,
αφού μου τραγουδούν τα
σμαραγδένια μάτια σου,
απαλύνεται, αγαλλιάζει κι
δική μου η Ψυχή.. κι άκου να δεις
τι μεγαλειώδες συμβαίνει..
Σιγοντάρει η Ψυχή Μου στο
Τραγούδι Των Ματιών Σου...{Γ.Τ.}

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Χρωματιστά Κοχύλια....{Γιούλη Τσουρεκά}


Χρωματιστά Κοχύλια....{Γιούλη Τσουρεκά}

΄Εσκαψα με τα νύχια μου 
όλη τη παραλία απ΄άκρη σ΄άκρη..
από του ήλιου το ξημέρωμα ως 
αργά τα μεσάνυχτα.. 
Ασταμάτητα, Ακούραστα και
ξανά πάλι περίμενα σκάβοντας για
Χρωματιστά Κοχύλια την
άλλη Αυγή.. ώσπου να τα Βρω
να τα Δώσω στα Δικά Σου Χέρια,
να φωνάξουμε Μαζί
Ελευθερία...
Εσύ, εγώ, όλοι μας φυλακισμένοι,
κλεισμένοι, κλειδαμπαρωμένοι στον
εαυτό μας, μη τολμώντας να δραπετεύσουμε
απ΄το φεγγίτη της Οδύνης μας..
Χρωματιστά Κοχύλια πάλι, Τώρα δα
που ήρθε το Καλοκαίρι..
Κι όλοι εμείς, εκτεθειμένοι ανεπανόρθωτα,
δοσμένοι ολοκληρωτικά,
παραδομένοι στο θεό ΄Ερωτα,
σκάβουμε στις ακτές να βρούμε
τα σπάνια χρωματιστά κοχύλια,
να τα εναποθέσουμε πάνω στη Καρδιά Μας
για να καλύψουμε με τα Χρώματά τους
τις ανοιχτές ματωμένες πληγές μας..
Κοπιάζοντας, μάζεψα αρκετά
χρωματιστά κοχύλια..
Τα κρατάω με λαχτάρα στα δυο μου
Χέρια, με αγωνία περισσή μην και
μου γλυστρίσουν πέσουν και σπάσουν..
Είναι τόσο Ευαίσθητα κι εύθραυστα..
Θέλω να στα προσφέρω κι
Εσύ να ανοίξεις την αγκαλιά σου
να χαθώ μαζί με τα χρωματιστά κοχύλια,
σα θάλασσα βαθειά κι αλαργινή..
Θα ξαπλώσουμε ανέμελα στην Αμμουδιά
κάτω απ΄τον ίσκιο που κάνουν τα αρμυρίκια
στο μεσημεριανό καυτό ήλιο.
Θα αγαπηθούμε ξανά, θα ανταλλάξουμε
Μεγάλες Σφιχτές Αγκαλιές και Φιλιά..
Ανάμεσά μας θα κατοικούν γλυκά
Χρωματιστά Κοχύλια...{Γ.Τ.}

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Απατηλά ΄Ονειρα... {Γιούλη Τσουρεκά}



..Δεν γίνεται μάτια μου να μην Ονειρευόμαστε.. δεν ζει κανένας δίχως όνειρα... κι ας μας προδίδουν πολλές φορές τα όνειρά μας.. κι ας μας παραπλανούν... πολλές φορές ακόμη και μας σκοτώνουν.. ίσια στη καρδιά μας στοχεύουν και περνάνε τη Ψυχή μας στην απέναντι όχθη.. Κουπί τραβάει ο Πλούτωνας ο θεός του κάτω Κόσμου.. Δεν υπάρχει σωτήρια έξοδος από τα όνειρα.. κι αν την βρεις φύλαξε την καλά... Σταμπάρισε Την!
Η ΄Εξοδος είναι η Ζωή Μας... Η Ζωή δίχως υποκρισία και ταπείνωση... Ειδάλλως, είναι σα να ζεις σε πάθος.. κάτι σαν τον τζόγο ας πούμε, που δεν μπορείς να ξεφύγεις.. ΄Οσο κι αν χάνεις, εκεί Εσύ μυαλό δεν βάζεις, πιότερο κολλάς σα τη μύγα στο ..μέλι... Παγίδα Φίλε μου.. Σαν τον ανεκπλήρωτο έρωτα που κι αν υπάρχει λάθος, όσο χάνεις ελπίδες, τόσο κολλάς!! Τελικά, έχει μία περίεργη διαστροφή, μία γλυκόξινη γεύση η αυτοκαταστροφή.. κι αν πέσεις σ΄αυτά τα σμιχτά δίχτυα της, την πάτησες Μεγάλε.. είσαι φυλακισμένος.. σαν θηρίο στο δόκανο.. Μένεις ακίνητος, ασάλευτος, φυλακισμένος στον εθισμό σου, ίσως και για πάντα. Κάτι σαν τα σκληρά ναρκωτικά, εθισμένος, εξαρτημένος.. Τελειώσαν τα ΄Ονειρα.. Ζήτω οι Εφιάλτες των Ριψοκίνδυνων..!! ΄Ονειρα απατηλά, σβησμένα, ξεθωριασμένα... κι εγώ πήγα στον Οφθαλμίατρο νομίζοντας πως, έπαθα αχρωματοψία από την εγκατάλειψη των Ονείρων Μου..! Καλό Μας Ξημέρωμα, Ελεύθεροι απ΄τα δεσμά των σκέψεων, των ανεκπλήρωτων ονείρων, ελεύθερη κι εγώ απ΄το "κλειστό κοράλλι" που με παρασύρει πότε στα βαθειά του Ωκεανού Μου και πότε με Ξεβράζει απότομα σε ΄Αγνωστες Ακτές της ανεξιχνίαστης ύπαρξης του Είναι Μου... γιατί απ΄το "Φαίνεστε" απέδρασα βίαια ..πέρυσι το Καλοκαίρι περπατώντας ολόγυρα το Νησί της Πεταλούδας, σέρνοντας τα γυμνά μου πόδια, ώσπου τα μάτωσα... {Γιούλη Τσουρεκά} ~ Κ α λ η ν ύ χ τ α Φ ε γ γ ά ρ ι Μ ο υ .. 

Αισθήματα κι Ανθρώπινες Αδυναμίες...{Γιούλη Τσουρεκά ~ 12/07/2013}


Αισθήματα κι Ανθρώπινες Αδυναμίες...{Γιούλη Τσουρεκά ~ 12/07/2013}

Ποιος από εμάς ήρθε σε αυτό τον Κόσμο ζητώντας το ο ίδιος;! Κανένας μας βέβαια.. Ανέφικτο εντελώς..! Ερχόμαστε στη Ζωή και μεγαλώνοντας αναζητάμε, προβληματιζόμαστε, ανιχνεύουμε, συνήθως κατά τη διάρκεια του βίου μας Κάτι ζητάμε.. μα ό,τι κι αν είναι αυτό που ζητάμε, ένα να βάλουμε καλά μέσα το Νου Μας.. Πως δεν θα μας το δώσει Κανένας, διότι απλούστατα το έχουμε Μέσα Μας.. Παλεύουμε, Διεκδικούμε στη Ζωή μας, Τίποτε απολύτως δεν μας χαρίζεται!

Δημιουργούμε τις Αξίες μας που είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε ως ανθρώπινες υπάρξεις. Τι αξία λοιπόν θα είχαν οι "σπηλιές" της ψυχής μας, αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε πάντα Εκεί παρόντες να περιμένουμε;!

΄Εχω κουσούρια κι εγώ από μικρό παιδί.. Ισχυρό το αίσθημα του Δίκαιου και είμαι αμετάπιστη όταν έχω διασταυρώσει από κάθε πλευρά πως, ναι, έχω δίκιο, δεν κάνω πίσω μακάρι ας έρθει ο Κόσμος ανάποδα. Τον Αγνοώ.. τόσο απλά.. ΄Ομως όταν κάποιοι επιτήδειοι ρίχνουν κάτω έναν αδύναμο κι αδικημένο συνάνθρωπό μου, συνάδελφό μου, φίλο μου, τρέχω να συμπαρασταθώ και δεν σκέφτομαι συνέπειες που ίσως να προκύψουν.. Δεν σκέφτομαι τίποτα.. ίσως μου λείπει, πάντα θα μου λείπει το αίσθημα της Αδελφοσύνης... ως μοναχοπαίδι.. γι΄αυτό και μπορώ να επιβιώνω σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ως τώρα ζωής μου.. Υπήρξαν φορές, που ενώ "έδωσα" μέσα από τη Ψυχή μου, καλοπροαίρετα και καλή τη πίστη το χέρι μου σε άνθρωπο για να σηκωθεί αυτός και να αποδείξει πως κι εκείνος έχει δύναμη να σταθεί στα πόδια του ΄Ορθιος, .. παραδόξως πως, συνέβη να ρίξει κάτω εμένα...! Δεν υπάρχει γιατί και πως, ας μην ρωτάμε.. Οι άνθρωποι έχουμε αδυναμίες και όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας, άβυσσος η Ψυχή του Ανθρώπου.. ακόμη μία φορά ..Αυλαία..!
Και τα πιο άγρια ζώα της Ζούγκλας εξημερώνονται, οι τίγρεις ας πούμε.. ΄Ομως ο ΄Ανθρωπος είναι το πιο άγριο ζώο της Φύσης. Αξημέρωτο, Αδηφάγο, Ανελέητο..
Οι χαρακτήρες μας ως ανθρώπινα όντα φαίνονται καθαρά, όταν είμαστε ακόμη παδιά, διότι έχουμε αγνότητα και αγαπάμε Αληθινά. Μετά, κατά τη πορεία μας, αρκετοί ξεφεύγουμε και αγνοείται .. η κατάστασή μας. ΄Οταν είμαστε παιδιά, δεν έχουμε μάθει ακόμη τη τέχνη της υποκρισίας ή και της υποκριτικής. Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που είναι αληθινά κι άδικα πληγωμένοι, ίσως να χαρακτηρίζονται και γραφικοί ή ακόμη χειρότερα επικίνδυνοι.. Τι θλιβερό..! Θλιβερό για όλους μας όσους δεν έχουμε την παιδεία της ενσυναίσθησης με την Κοινή Λογική να κατανοήσουμε τη λύση για το όποιο πρόβλημα των συνανθρώπων μας. Κάποιες φορές αγανακτούμε, δεν αντέχουμε άλλο, μας πνίγει το Δίκαιο Μας, αλλά και το ΄Αδικο ταυτόχρονα! ΄Ενα να θυμόμαστε και συνειδητά να ξέρουμε, πως, απ΄όπου κι αν φεύγουμε, πρέπει να φεύγουμε αγαπημένοι, με αγάπη στη ψυχή μας κι όχι με εμπάθειες. Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη αμβλύνει το πραγματικό σχήμα μίας αντικειμενικής, πραγματικής κατάστασης. Είναι σα να κρατάς μία λίμα στα χέρια σου και λιμάρεις τις γωνίες ενός αιχμηρού αντικειμένου, πολύ απλά για να μην γδαρθείς.. κι έτσι μαγικά θαρρείς, γίνονται όλα πιο απαλά, πιο ομαλά, πιο γλυκά, πιο λεία.. Σαν το παλιό λουστραρισμένο τραπέζι της Μαμάς, που το Θέλεις για Ενθύμιο, να σου γεμίζει τη μνήμη με γλυκές κι αλμυρές αναμνήσεις από τις γεύσεις των φαγητών της και τις μαζώξεις στο πατρικό το σπίτι όταν ακόμη ήσουν παιδί.. Θέλουμε τις Μυρωδιές.. Είναι μία σημαντική Αίσθηση που ξυπνάει Μνήμες... Μνήμες που είναι σημαντικές Μοναδικές Στιγμές της δικής μας Μοναδικής Ζωής.. Στιγμές που Ζήσαμε και Ζούμε πάντα με τις Αναμνήσεις Μας. Ας σκεφτούμε λοιπόν πως, το σημαντικότερο είναι να "σβήνουμε" τρυφερά και με πολλή αγάπη Μέσα στο Είναι Μας, τα "σύνορα" τα "συρματοπλέγματα" του "εγώ" για να γεννηθεί το Θαύμα του "Εμείς". Δεν είμαι ..ιδανικός άνθρωπος.. θα ήταν φρικτό ψέμα μου και ουτοπία αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο.. ΄Οχι. Ούτε ψάχνω για ιδανικούς ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχουν. Και ξέρετε κάτι αγαπημένοι μου Φίλες και Φίλοι;! Αν τυχόν υπήρχαν εμένα δεν θα μ΄άρεσαν... διότι απλά, δεν θα μάθαινα πράγματα, θα έχανα τη μαγεία της ζωής, θα έχανα όλες τις Στιγμές που ως τώρα έχω ζήσει που εμπεριέχουν χαρές και λύπες. Χωρίς Στιγμές, δεν είναι δυνατόν να αποκομίσουμε εμπειρία ζωής, βιώματα και κυρίως δεν μπορούμε να μάθουμε να Αγαπάμε... δεν θα ξέραμε να αγαπάμε.. απλώς, κυνικά κι αδιάφορα θα διαπραγματευόμαστε την αγάπη.. Κι ως τώρα η ζωή μου κύλησε με ανυπέρβλητες δυσκολίες, είτε είχα μερίδιο ευθύνης και το ανέλαβα δίχως έκπτωση, δίχως φόβο, είτε δεν ήμουν υπαίτια, αλλά από συγκυρίες ζωής βίωσα ή και προφανώς βιώνω δυσκολίες, βαθιά μέσα στη καρδιά μου βαδίζω με την Πυξίδα της Αγάπης.. κι αν γλυστρίσω σε λακκούβα με λασπόνερα και πέσω, απλά γελάω με το χάλι μου και πλένομαι.. μα ό,τι έχει η Καρδιά μου το διατηρώ όσο μπορώ καθαρό, αληθινό, με πολλή Αγάπη προς όλο το Κόσμο. ~ Γιούλη Τσουρεκά

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Καληνύχτα... {Γιούλη Τσουρεκά}


Καληνύχτα.. χαρακιές της ψυχής μου 
βαθειές Καληνύχτα... 
Γλυκοξημερώνει με τα όνειρά μας..
Καληνύχτα...
Προσδοκίες φέρνει η νύχτα,
λυτρώνει με τον ΄Ερωτα
Καληνύχτα.... 
Αγάπη μου έφυγες νωρίς 
ήμουν τυφλή, σε είδα δεν σε χάρηκα
Καληνύχτα...
Παίρνω το δισάκι της ζωής μου,
το κουβαλάω πάντα μαζί μου,
με μοναδική Ελπίδα την ανυπαρξία
των ανολοκλήρωτων θέλω Μας....
Καληνύχτα Αγαπημένοι ... Καληνύχτα.....
Ανεξερεύνητη σπηλιά της καρδιάς μου... Καληνύχτα....Όνειρα Αληθινά...! 

Μία Αγκαλιά ... {Γιούλη Τσουρεκά}


Μία Αγκαλιά ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μία Σιωπηλή Αγκαλιά 
είναι σαν Χίλιες Λέξεις..
Πως την ποθώ,
πως τη θέλω,
πως τη περιμένω,
χρόνια τη προσμένω..
Μία Αγκαλιά Σου Αγαπημένε, 
να τη ζήσουμε, να τη νοιώσουμε
μαζί ανάμεσα σ᾿ ολάνθιστους κήπους,
ν΄ακούμε χαρούμενα κελαηδήματα
όλων των πουλιών, μέσα στον
άγνωστο "Παράδεισο Μας"..
μόνοι οι δυο μας, έτσι αθόρυβα
με της ευτυχίας τις ματιές,
σπίθες τα μάτια μας, να φουντώνουν
σαν τις φλόγες, σαν τις γλώσσες
μιας θεόρατης Φωτιάς...
Της Δικής Μας Φωτιάς Αγάπη μου..
Τ΄ ασημένια νερά της Θάλασσας
να λαμποκοπούν κάτω απ΄το
ολόγιομο Ασημένιο Φεγγάρι της Νύχτας..
Μία Αγκαλιά Σιωπηλή στα παγωμένα
τα νερά του ορμητικού ποταμού
της αγάπης μας..
Μέσα στη Χαρά της Σιωπής,
στην απέραντη Αγκαλιά με αντίλαλο
τα Φιλιά Μας μέσα στο Φαράγγι..
Αγκαλιά μου Εσύ, βιαστικά πηγαίνεις,
φεύγεις και περνάς.
΄Αβυσσος η Σιωπηρή Αγκαλιά Σου
ίση με Χίλιες Λέξεις,
με Χίλιες Βίβλους..
Στις μεγάλες Λεωφόρους τώρα πια
προσδοκώ μία Μεγάλη Σιωπηλή Σου
Αγκαλιά, δυνατότερη απ΄τα λόγια
τα ανίερα και περιττά... {Γ.Τ.}

Μία Αγκαλιά ... {Γιούλη Τσουρεκά}


Μία Αγκαλιά ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μία Σιωπηλή Αγκαλιά 
είναι σαν Χίλιες Λέξεις..
Πως την ποθώ,
πως τη θέλω,
πως τη περιμένω,
χρόνια τη προσμένω..
Μία Αγκαλιά Σου Αγαπημένε, 
να τη ζήσουμε, να τη νοιώσουμε
μαζί ανάμεσα σ᾿ ολάνθιστους κήπους,
ν΄ακούμε χαρούμενα κελαηδήματα
όλων των πουλιών, μέσα στον
άγνωστο "Παράδεισο Μας"..
μόνοι οι δυο μας, έτσι αθόρυβα
με τις ευτυχίας της ματιές,
σπίθες να βγάζουν τα μάτια μας
σαν τις Φωτιές..
Τ΄ ασημένια νερά της Θάλασσας
να λαμποκοπούν κάτω απ΄το
ολόγιομο Ασημένιο Φεγγάρι της Νύχτας..
Μία Αγκαλιά Σιωπηρή στα παγωμένα
τα νερά του ορμητικού ποταμού
της αγάπης μας..
Μέσα στη Χαρά της Σιωπής,
στην απέραντη Αγκαλιά με αντίλαλο
τα Φιλιά Μας μέσα στο Φαράγγι..
Αγκαλιά μου Εσύ, βιαστικά πηγαίνεις,
φεύγεις και περνάς.
΄Αβυσσος η Σιωπηρή Αγκαλιά Σου
ίση με Χίλιες Λέξεις,
με Χίλιες Βίβλους,
στις μεγάλες Λεωφόρους τώρα πια
προσδοκώ μία Μεγάλη Σιωπηλή Σου
Αγκαλιά, δυνατότερη απ΄τα λόγια
τα ανίερα και περιττά... {Γ.Τ.}

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Ο ΄Ισκιος Σου.... {Γιούλη Τσουρεκά}



Ο ΄Ισκιος Σου.... {Γιούλη Τσουρεκά}


Σιωπηλός ο Ίσκιος σου βουβός, αναζητάς Εικόνες 
πάνω στα σκαλοπάτια των τρελών ρυθμών της ζωής σου..
Τα Μάτια Σου θολὰ που κράτησαν στο βάθος τους
φρικτές Εικόνες του Πολέμου, το χείμαρρο των 
δακρύων των μικρών αθώων ψυχών... των Παιδιών.
Κύματα μαρτυράει το βλέμμα σου στο κενό τώρ πια,
έμεινε μόνο μία γλυκιά αγωνία στα βαθυπράσινα
μάτια σου, όταν γλυκά κοιτάς, πόσο αλλιώς είναι
όλα γύρω μου.. φωτίζονται με γεμίζουν ζωή,
αγάπη, φως, αισιοδοξία κι όταν σκοτεινιάζεις
όλα γύρω μου σβήνουν, τελειώνουν, τυφλώνομαι..

Γυμνή κυλίστηκα μέσα στην άμμο μόνη κι έρημη
πέρυσι το καλοκαίρι στην Αστροπαλιά, μα, δεν
υποτάχθηκα ξέρεις, έμεινα όρθια αγάπη μου για
να σε ξανασυναντήσω.. κι όταν ήρθα με περίμενες.
Δεν αγάπησα παρά μόνον εσένα που τόσο με κράτησες και
στο Τέλος έμεινα μόνη με τον ΄Ισκιο σου για συντροφιά μου..
Σε αγάπησα έτσι όπως αγάπησα τα καράβια που ναυάγησαν
μαζί κι αυτά με τα ΄Ονειρα των Ανθρώπων τους τραγικούς
επιβάτες τους, τα ναυάγια, τον Τιτανικό Αγάπη μου..
Σε αγάπησα όπως τους μακρυνούς φάρους, το Φάρο
στη Σίφνο, σιμά στη Χρυσοπηγή, εκεί που ατέλειωτες ώρες
αξημέρωτα περίμενα το Ηλιοβασίλεμα και σε σκεφτόμουν..
Σε αγάπησα ΄Ισκιε μου αγαπημένε, όπως τα φώτα ενός
ανύπαρκτου, απίθανου Ορίζοντα στο βάθος της Οικομένης.
Μεγάλες οι νύχτες που γύρευα Μόνη να βρω το χαμένο εαυτό μου..
Εκείνες τις νύχτες που Μόνη επέστρεφα στο Πουθενά δίχως
να με νοιώθει Κανένας.. Φώναζα σα τρελή στους δρόμους,
μα δεν με άκουγε κανείς.. μόνο οι πολυκατοικίες και
τα ψυχρά κτίρια.. τα πεζοδρόμια, οι άκληροι, οι απόμαχοι
της άδικης ζωής, τα εγκαταλελειμμένα παιδιά της άσπρης σκόνης..
Σε αγάπησα πολύ ΄Ισκιε Μου όλες εκείνες τις Νύχτες που σκότωσα

μέσα μου τον Εαυτό μου και κάθε μου παλιά αυταπάτη...{Γ.Τ.}

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Ακροβατώ .... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ακροβατώ .... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ακροβατώ σιωπηλά στο κενό
των ψεύτικων, μάταιων υποσχέσεών σου..
έπεσα στη δίνη του έρωτά σου,
παραπλανήθηκα στους ανέμους
των ακατάπαυστων λόγων σου
μα μένω πιστή αμετανόητη κι ανόητη συνάμα..
Ακροβατώ και ξελογιάζομαι με ατέλειωτες σκέψεις,
με φρούδες ελπίδες τις ατέλειωτες νύχτες
σαν την αποψινή που είσαι μακρυά μου
απέχεις, αρνείσαι, λυτρώνεσαι
ως ιεραπόστολος και μόνος
με επίπλαστη συντροφιά την συγκατάβαση σου..
Ακροβατώ ανυπεράσπιστη, μόνη ανάμεσα
σε Ουρανό και Γη.
Ακροβατώ αφρούρητη, δίχως κάστρα,
δίχως καταπέλτες Κερκόπορτες, δίχως
άλλοθι για τα λάθη μου..
Ναι ακροβατώ, έχω αντιρρήσεις είμαι κατά
της παρηγοριάς, της λησμονιάς, της μιζέριας.
Ακροβατώ κι αρνούμαι κατηγορηματικά πως,
ναι, ίσως και εγώ να είμαι παιδί
ενός κατώτερου θεού.. και ποιου τάχα θεού;!
Τον είδε κανείς σας;! Ειδοποιήστε με ..
Ακροβατώ ξέροντας πως για σένα
ήμουν μόνο μία Νύχτα..
χωρίς Πανσέληνο, χωρίς Αστέρια,
έτσι δεν με είδες και δεν σε είδα..
Ακροβατώντας στο ΄Αγνωστο Αγάπη μου... {Γ.Τ.}

Αναρωτιέμαι...... {Γιούλη Τσουρεκά}


Αναρωτιέμαι...... {Γιούλη Τσουρεκά}

..Είναι κάτι φορές, κάτι ώρες μικρές κοντά την αυγή που δεν κοιμάμαι... σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι τι να κάνω, που να σταθώ, που να βρεθώ, που να πάω.. Ως τη τώρα ζωή μου πάντα όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες ήθελα να φύγω μακρυά, σε μία άλλη μακρινή χώρα, δίχως γυρισμό, δίχως καν΄να πάρω μαζί μου τα απαραίτητα σε μία βαλίτσα... άδειαζε μέσα μου ο κόσμος έφευγε μακρυά η ψυχή μου. Ταξίδευε κι αυτή στο άγνωστο κι ακόμη ταξιδεύει και αυτή η καρδιά να χτυπάει κάτι φορές σαν ταμπούρλο. Μα κάθε φορά σκεφτόμουν τη λύση στο πρόβλημα κι έτσι έμεινα και μένω εδώ να αντιμετωπίζω πολλές φορές σπάνια, ακραία ζητήματα ζωής που δεν μοιάζουν αληθινά, αλλά σενάρια.. Κι όμως τα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή του καθένα μας, αυτά είναι και τα πιο συγκλονιστικά, ιδιαίτερα για τον καθένα μας. Νοιώθω πως, τα όνειρά μου ακυρώθηκαν πως, όλα πήγαν χαμένα.. Βγαίνω έξω, πηγαίνω ατελείωτες βόλτες, περπατάω σε αγαπημένα γνωστά μέρη της πόλης που γεννήθηκα, που αγάπησα, που γαλουχήθηκα, με ότι συμπεριλαμβάνει αυτό στη ζωή μου. Συχνά πηγαίνω κοντά στη θάλασσα. Η θάλασσα με ηρεμεί, με γαληνεύει. "Μιλάω" μαζί της.. "τα λέμε".. ΄Ολα τα λέμε.. Τα καλά, τα χαρούμενα, τα κακά μαντάτα, τα απρόβλεπτα, τα απρόσμενα, τα καθημερινά.. Η Θάλασσα έχει μία ιδιαίτερη φυσική μαγεία να παίρνει στη μεγάλη αγκαλιά της τις πίκρες και να σου χαρίζει δροσιά, χρώμα γαλάζιο της γαλήνης, Ορίζοντα.. Ορίζοντα χρειαζόμαστε, ανοιχτό μυαλό, ανοιχτή και γενναιόδωρη καρδιά... όχι σε "χρήμα" σε Αισθήματα.. Μα οι περισσότεροι ζητούν χρήμα.. κι όσοι πια είμαστε δίχως ό,τι είχαμε άλλοτε, είμαστε πλέον άγνωστοι και άχρηστοι.. Ματαιοδοξία.. Κι έτσι ρωτάω πάλι τα δέντρα, τα λουλούδια στις άκρες του πεζόδρομου Αποστόλου Παύλου και Δ. Αεροπαγίτου στις βραδινές βόλτες κάθε εποχή, δεν σαστίζω πια στις αλλαγές του καιρού, στη ζέστη ή στο χιονιά και πάντα περιμένω καρτερικά την επόμενη ΄Ανοιξη... κι ας είμαστε ακόμη στη Καρδιά του Καλοκαιριού... Τώρα "συνοδοιπόρος μου" είναι η Θάλασσα. Σας Αγαπάω Πολύ. Πολλά Φιλιά!!!

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

΄Ηλιος... {Γιούλη Τσουρεκά}



΄Ηλιος... {Γιούλη Τσουρεκά}

Κοιτάζω κατάματα τον εκτυφλωτικό ήλιο
καταμεσήμερο καλοκαιριού και ω τι 
παράξενο δεν με "τυφλώνει"..
Τον θαυμάζω, τον χαζεύω, 
χορταίνουν τα μάτια μου
απ΄τη λάμψη του, τη ζεστασιά του..
Κοιτάζω τα μάτια σου και
σκοτεινιάζει πια το βλέμμα μου...
Χίλιες Βελόνες με καρφώνουν,
ματώνουν τα μάτια..
πονάω, αδυνατώ να κοιτάξω
το βλέμμα σου που κάποτε
με Φώτιζε σαν ΄Ηλιος...
Κοιτάζεις κι εγώ "σκοτώνομαι"..
με δολοφονείς με το άδειο,
χαμένο κοίταγμα σαν σκιάχτρο
μοιάζουν τα μπηγμένα μάτια στις
κόγχες μέσα στο χέρσο πια
χωράφι, το ξερό απ΄τα συναισθήματα..
Με Τυφλώνει η παγωμένη,
άδεια ματιά σου, με βαλτώνει..
΄Ετσι βγάζω απ΄τη τσάντα μου
τα θεόρατα γυαλιά μου για να
καλύπτουν το Κενό του
απλανούς, απόμακρου,
μα περισσότερο ψεύτικου
κοιτάγματος σου που με Σκοτώνει
αργά και σταθερά..
ώσπου να πάρει την τελευταία
του εκδίκηση κοιτώντας με, μέσα
απ΄τα σκούρα πελώρια γυαλιά μου,
σκοτώνοντας με αργά αργά,
τόσο αργά, όση η σαδιστική ηδονή σου.. {Γ.Τ.}

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.. {Γιούλη Τσουρεκά 1/7/2013} Καλό Μήνα!!



Αγαπημένο μου ημερολόγιο.. {Γιούλη Τσουρεκά 1/7/2013} Καλό Μήνα!!

Μπήκαμε στο Καλοκαίρι κι όμως τίποτα δεν άλλαξε.. τι να αλλάξει θα μου πεις.. Τ΄άντερα ΄Ολου του Κόσμου κι εκτός χώρας, είναι δεμένα κόμπο, καθότι πολλά κι ατέλειωτα τα προβλήματα.. Το προφανές και το αυτονόητο να λέμε και να ξαναλέμε κι αυτό θέλει τόση δύναμη να το αντέξεις.. μία απίστευτη λογική που είναι η τρέλα των δυνατών καθώς είπε κι ο Ευγένιος Ιονέσκο. Είναι η συνάφεια, ο συνωστισμός τόσο απελπιστικά, πνιχτικά κοντά μας, θαρρείς και νοιώθω ξεβράκωτη στη μέση της Πλατείας κάτι φορές... Κι ο φασισμός ο άτιμος, καμουφλαρισμένος παντού θεριεύει ο θρασύδειλος, γίνεται θρεφτάρι και την αράζει σε πολλά λιμανάκια ... δήθεν ανυποψίαστος κι αδιάφορος ο Κόσμος που πνίγεται μέσα στα σκατά του ο καθένας, δεν αντέχεται τόση βρώμα και δυσωδία.. κι αναρωτιέσαι, ως που θα πάει αυτή η "σαβούρα";! Ούτε χωματερή δεν τη δέχεται, πόσο μάλλον αν θες να μείνεις "καθαρός" από το ..μαύρο που δεν είναι χρώμα είναι θάνατος.. θάνατος σου λέω είναι! ΄Εχω να πω πολλά για ό,τι μας επιβάλλεται μα θα τα κρατήσω και γι΄άλλη μέρα, γιατί, ένοχη ίσως είμαι και εγώ.. μέσα στους δήθεν, στους κάπως, στους εξπέρ ή και στους σούπερ... φσσσσσσστττττττ.!!! ...και η μαλακία μας να μην έχει ημερομηνία λήξεως;! Τι κατάρα κι αυτή;! ΄Ολα έχουν ημερομηνία λήξεως.. τα τρόφιμα, τα φάρμακα, ο ΄Ερωτας, το πένθος, αλλά η μαλακία.. Εκεί, ακλόνητη επιμένει σαν τη γαϊδούρα στον ανήφορο, μας ταλανίζει τις ζωές μας και κλείνει στρείδια τις ψυχές μας... Προσπαθώ απεγνωσμένα να μην κλείσω τη ψυχή μου σε καταγώγια, σε υπόγεια απελπισίας, σε απρόσιτο σημείο... Σφίγγω τα χέρια των ανθρώπων για να νοιώθω τους παλμούς τους, τον ιδρώτα απ΄τη κάψα του καλοκαιριού, την έγνοια για το Αύριο.. ΄Ορθιοι μόνο ΄Ορθιοι αντιμετωπίζουμε, επιβιώνουμε, προχωράμε στα δύσκολα.. κι ας μην ξεχνάμε να αφήνουμε τη πόρτα της Ψυχής Μας Ανοιχτή. Ανοιχτά Περάστε.. μόνο ας σεβόμαστε τις Ανοιχτές Ψυχές, ας μην ανοίγουμε κι άλλες πληγές... Υπάρχουν ήδη αρκετές.. και ίσως σε λίγο να μην έχουμε μήτε Ιώδιο... {Γ.Τ.}