Μην το σκεφτείς.. μην με ρωτήσεις που βρίσκομαι και γιατί..
Ζω καιρό τώρα στην έρημο της λαβωμένης ψυχής μου...
Δεν άντεχα το αποφόρι μίας πρόσκαιρης αγάπης...
βαρύς μανδύας, σαν ύφασμα ασήκωτο βαρύ,
διπλό μπροκάρ, φοδραρισμένο..
Μ΄αρέσουν τα Αέρινα, Τα Χαχόλικα...
Να Χωράει και τους Δυο Μας η Αγάπη...
Μην ρωτάς όταν νυχτώνει αν φοβάμαι..
όχι δα.. τόσα χρόνια μονάχη Λύκαινα..
Το Δάσος Μου είναι Γαλήνιο, Ευλογημένο
με τη Μοναξιά Βάλσαμο στη Ψυχή που σου
χάρισα Ξεσκέπαστη, Καθάρια, Γυμνή...
Το Μόνο Που Μου Λείπει Είναι Η Τρέλα Μας,
που είχες δίκιο τελικά, το παραδέχομαι..
έστω καθυστερημένα.. αλλά Το Πάθος και
η Τρέλα είναι η Ουσία της Αληθινής Ζωής,
των Ανεπανάληπτων Στιγμών που λίγοι
απολαμβάνουν... Μα σαν Αγαπάς.. πως
αντέχεις τη Θεώρηση ενός διαβατηρίου
που πάει κι έρχεται συνέχεια;!
Ναι γράφω.. θεωρώ.. λογίζομαι...
Γραφιάς της Αγάπης, του ΄Ερωτα,
του Θαυμασμού, του Πάθους Μας
αρνήθηκα να είμαι δέσμια με ωράριο
σα δεσμοφύλακας σε επισκεπτήριο φυλακής..
σα να "χτυπάω κάρτα".. δεν είναι δημόσιος
υπάλληλος ο ΄Ερωτας αγάπη μου..
ούτε θανατοποινήτης να ορέγεται Μόνος
ένα ξεροκόμματο ...
΄Εχει αξιοσύνη ο ΄Ερωτας..
βαρύς ο μανδύας κι ας ήταν κατακόκκινος,
φλογερός του Πάθους Φως..
Αν θυμηθείς.. σε Περιμένω..
Κόκκινο Πέπλο από Αγνό Μετάξι
Χάρισε μου.. μόνο έτσι Είμαι Κοντά Σου
ως το Θάνατο..
κι ας ακούω μόνο το γέλιο σου,
κι ας βλέπω μόνο Την ΄Οαση στα Μάτια Σου..
Την Κόλαση την έζησα ... Φθάνει..
Απέδρασα ως κρατούμενη δίχως δίκη..
εξέτισα τη ποινή μου, την εξαργύρωσα
μόνο με την Αγάπη μου...{Γ.Τ.}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου