Αναρωτιέμαι...... {Γιούλη Τσουρεκά}
..Είναι κάτι φορές, κάτι ώρες μικρές κοντά την αυγή που δεν κοιμάμαι... σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι τι να κάνω, που να σταθώ, που να βρεθώ, που να πάω.. Ως τη τώρα ζωή μου πάντα όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες ήθελα να φύγω μακρυά, σε μία άλλη μακρινή χώρα, δίχως γυρισμό, δίχως καν΄να πάρω μαζί μου τα απαραίτητα σε μία βαλίτσα... άδειαζε μέσα μου ο κόσμος έφευγε μακρυά η ψυχή μου. Ταξίδευε κι αυτή στο άγνωστο κι ακόμη ταξιδεύει και αυτή η καρδιά να χτυπάει κάτι φορές σαν ταμπούρλο. Μα κάθε φορά σκεφτόμουν τη λύση στο πρόβλημα κι έτσι έμεινα και μένω εδώ να αντιμετωπίζω πολλές φορές σπάνια, ακραία ζητήματα ζωής που δεν μοιάζουν αληθινά, αλλά σενάρια.. Κι όμως τα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή του καθένα μας, αυτά είναι και τα πιο συγκλονιστικά, ιδιαίτερα για τον καθένα μας. Νοιώθω πως, τα όνειρά μου ακυρώθηκαν πως, όλα πήγαν χαμένα.. Βγαίνω έξω, πηγαίνω ατελείωτες βόλτες, περπατάω σε αγαπημένα γνωστά μέρη της πόλης που γεννήθηκα, που αγάπησα, που γαλουχήθηκα, με ότι συμπεριλαμβάνει αυτό στη ζωή μου. Συχνά πηγαίνω κοντά στη θάλασσα. Η θάλασσα με ηρεμεί, με γαληνεύει. "Μιλάω" μαζί της.. "τα λέμε".. ΄Ολα τα λέμε.. Τα καλά, τα χαρούμενα, τα κακά μαντάτα, τα απρόβλεπτα, τα απρόσμενα, τα καθημερινά.. Η Θάλασσα έχει μία ιδιαίτερη φυσική μαγεία να παίρνει στη μεγάλη αγκαλιά της τις πίκρες και να σου χαρίζει δροσιά, χρώμα γαλάζιο της γαλήνης, Ορίζοντα.. Ορίζοντα χρειαζόμαστε, ανοιχτό μυαλό, ανοιχτή και γενναιόδωρη καρδιά... όχι σε "χρήμα" σε Αισθήματα.. Μα οι περισσότεροι ζητούν χρήμα.. κι όσοι πια είμαστε δίχως ό,τι είχαμε άλλοτε, είμαστε πλέον άγνωστοι και άχρηστοι.. Ματαιοδοξία.. Κι έτσι ρωτάω πάλι τα δέντρα, τα λουλούδια στις άκρες του πεζόδρομου Αποστόλου Παύλου και Δ. Αεροπαγίτου στις βραδινές βόλτες κάθε εποχή, δεν σαστίζω πια στις αλλαγές του καιρού, στη ζέστη ή στο χιονιά και πάντα περιμένω καρτερικά την επόμενη ΄Ανοιξη... κι ας είμαστε ακόμη στη Καρδιά του Καλοκαιριού... Τώρα "συνοδοιπόρος μου" είναι η Θάλασσα. Σας Αγαπάω Πολύ. Πολλά Φιλιά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου