΄Ετσι Ξαφνικά.... {Γιούλη Τσουρεκά}

..΄Ηταν έρωτας με τη πρώτη ματιά. ΄Ετσι ξαφνικά, αστραπιαία, απρόσμενα, απροσδόκητο συναπάντημα, ανέλπιστο για μένα.. κι όμως συνέβη.. κι ήταν έρωτας, διακόσιοι παλμοί στο λεπτό.. ήταν πρώτα η καρδιά, ο νους, όχι η διψασμένη σάρκα... μάλλον εγώ "κοίταξα" με τα μάτια της ψυχής, αφήνοντας το κορμί μου ελεύθερο στα χέρια σου μόνο σαν ένιωσα να μην αντιστέκομαι.. να υποτάσσομαι στο θέλημά σου.. Είμαι όμως βέβαιη για ό,τι κι όσα ένοιωσα Ότι σε άκουγα, σε αφουγκραζόμουν.. την κάθε σου πνοή.. Ότι ήμουν πάντοτε εκεί για σένα και η αίσθηση που λειτουργούσε πιο έντονα ήταν η Αφή.. για να Ενεργοποιήσει και τη Δική Σου.. μα Εσύ δεν το ..κατάλαβες... δεν ένιωσες πως ποθούσα, πως ήθελα μόνο να σε Θεραπεύσω.. να σου πάρω τον "πόνο".. να σου δώσω Ζωή απ΄τη Ζωή μου.. Σε άφησα ελεύθερο να μου πεις το "παραμύθι σου", να μου προσφέρεις το ψέμα σου, ίσως για να μπορέσεις να σηκώσεις το ανάστημα της ψυχής σου.. Μάταια όμως... Το Ψέμα είναι Ψέμα, έστω και η μισή αλήθεια είναι το μεγαλύτερο ψέμα.. ΄Ετσι λοιπόν δέχθηκα και μοιράστηκα τη τρέλα σου.. τη τρέλα και την παράνοια ενός έρωτα δίχως καμία ελπίδα "επιβίωσης", καμία αμοιβαιότητα Θεραπείας.. Ήπια το πικρό ποτήρι της απογοήτευσης και γκρεμίστηκε πάλι ο Κόσμος μου.. ΄Αντε πάλι, νέα υλικά να τον ξαναχτίσεις.. Ανύπαρκτες αντοχές.. Κατάρρευση.. Κατάπτωση.. Ανυπαρξία.. Πέρασα λασπόνερα, βούτηξα σε χαντάκια, περπάτησα σε απόκρημνους βράχους, κολύμπησα νύχτα χωρίς φεγγάρι κι άστρα χειμώνα καιρό σε θολά παγωμένα νερά κι ήμουν αρκετά μεθυσμένη, είχα πιει το κρασί της λησμονιάς, το Κόκκινο το μπρούσκο.. Κι όμως δεν ξέχασα ποτέ τη μυρωδιά του κορμιού σου που ήταν βαριά σαν του νυχτολούλουδου, φρέσκια σαν του γιασεμιού, ευαίσθητη σαν της γαρδένιας.. ΄Ωσπου ξημέρωσε και πήρα το δρόμο τον άγνωστο, με οδηγό τον ΄Ηλιο που βασίλεψε και φώτισε εκείνη την αξημέρωτη για μένα μέρα.. Βρισκόμουν στα όρια της απόγνωσης, εκεί που τέλειωνε το τελευταίο απόθεμα της αντοχής μου, έβλεπα στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που ενώνεται ο Ουρανός με τη Θάλασσα έναν ολόλευκο γλάρο να πετάει αργά - αργά, νωχελικά σχεδόν να κουνάει τις μεγάλες φτερούγες του δειλά θαρρείς προς τη μεριά μου.. κι εγώ μεσ΄ στην απελπισία μου, μην ξέροντας τι να κάνω, άνοιξα τα χέρια μου μήπως κι έρθει ο γλάρος να κουρνιάσει στην άδεια αγκαλιά μου.. να με παρηγορήσει.. να μου σβήσει τον πόνο με τη θαλασσινή δροσιά των στοργικών φτερών του... Με Πόνεσες... και ξέρεις καλά, ότι δεν σου έδειξα τα νύχια μου... μήτε μαχαίρι σου έδωσα, μήτε σε πρόδωσα, ασφαλώς δεν σε έκρινα, δεν δίκασα.. ποια είμαι εγώ που τόσο σ΄αγάπησα για να σου κάμω κακό;! Δεν σου ζήτησα ρέστα, κάθε φορά που πλήρωνα υπέρογκο λογαριασμό με κόστος τη ψυχή μου, την ίδια τη ζωή μου... Ναι, είμαι άνθρωπος, κάνω κι εγώ λάθη, δεν τήρησα όπως λέμε τις δέκα εντολές... ΄Ομως κι αυτό το ξέρεις .. δεν είμαι ..beach... είμαι καλό παιδί κι αγαπάω βαθιά, αληθινά, παντοτινά.. μα εσύ βρε αγάπη μου... τι να σου κάνω... προτίμησες το "Δήθεν"... Παραιτήθηκα... Μην ξεχάσεις ποτέ πως σ΄αγάπησα πολύ και πως... δεν στράβωσε εξ' αιτίας μου ο ...γιαλός... εγώ το "πάλεψα"... κι εσύ προτίμησες τη πρόσκαιρη τη δόξα.. μην παραπονιέσαι λοιπόν χτυπώντας "πόρτες" ευκαιριακά..!! Ποιος ματαιοπονεί;! .. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~ 1η του Αυγούστου 2013 ~ απόσπασμα από σκέψεις μου.. που κάποτε ίσως γίνουν ένα ... βιβλίο... για τα μοναχικά καλοκαίρια των ρομαντικών ψυχών. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!