Βυθίζομαι .... {Γιούλη Τσουρεκά} ~ Σήμερα 31 του Αυγούστου 2013...

Βυθίζομαι .... {Γιούλη Τσουρεκά} ~ Σήμερα 31 του Αυγούστου 2013...

Βυθίζομαι στο κενό της χαράδρας,
βυθίζομαι μπρος στο δέος του 
φαραγγιού μιας ξοδεμένης αγάπης..
Μα έχει όρια η αγάπη και 
κανόνες αντοχής;
Αν έχει όρια η Άδολη Αγάπη
τότε έχει κανόνες ενός
"οίκου ανοχής" που Ζει
συνειδητά Μέσα Μας κι
απλά κλείνουμε τα μάτια μας
ερμητικά.. επηρμένοι
παριστάνουμε τον Τειρεσία
του Εαυτού Μας....
Βυθίζομαι μάτια μου κι
αναρωτιέμαι κάθε βασανιστικό λεπτό
που κυλάει σα φλόγα με καίει
στο αίμα μου..
Όλα σε μένα βρήκαν να συμβούν;!
Όλα ;! Τα σπάνια, τα ανυπέρβλητα,
τα ακραία;! Σαν κατάρα μοιάζει και
τρομάζω ..
Μα κι αν Βυθίζομαι στο χάος του
τελευταίου μου κυττάρου λέω,
κορίτσι, μην κλαίγεσαι κι αναμασάς
την ίδια καραμέλα.. είναι βαρετό,
ανιαρό, ασήμαντο..
Βυθίζομαι αγάπη μου, μα ξέρω πως,
όλα συμβαίνουν σε όλους σμαραγδένιε μου..
Βυθίζομαι, μόνο που δεν σ΄ορκίζομαι απλά,
γιατί δεν πιστεύω στην τόση Αδικία..
Βυθίζομαι ακούγοντας ανθρώπους να
μου διηγούνται τη ζωή τους ξάστερη και
λαμπερή σαν τα φρεσκογυαλισμένα
παπούτσια τους... Πόση Ψευτιά κι Υποκρισία,
πόσο απύθμενο κενό και υστεροβουλία..
Βυθίζομαι λατρεία μου στα προβοκατόρικα
λόγια τους, ενώ γνωρίζω καλά την
απίστευτη κενοδοξία τους..
Βυθίζομαι Σμαράγδι μου, αλλά είναι στιγμές
που μ΄αρέσει να το διακωμωδώ,
να παίρνω απ΄την αστεία του πλευρά,
να γελάω μέχρι Δακρύων..
Βυθίζομαι αγαπημένε μου, ομολογώ πως,
ναι δεν αντέχω ... κλαυσίγελος ...
Βυθίζομαι σου λέω, γιατί,
μου Κάνει Πλάκα Κι ο Θεός...
Απίστευτο;! ..Κι όμως δεν έχει έλεος
ούτε κι Αυτός..
Έχει Απεριόριστο Χιούμορ και
αν Βυθίζομαι Γελάω με Τα Πάθη Μου..
Όσο για τα Λάθη Μου τα Παραδέχθηκα,
πέρασα από το Ταμείο, πλήρωσα με
Υπερτοκισμό ανελέητο..
Βυθίζομαι μάτια μου και σε αποζητάω..
Πόσο Πλάκα ακόμη θα μου
Κάνεις Θεέ Μου;! ...{Γ.Τ.}

Μία μέρα δίχως χαμόγελο ... χαμένη μέρα ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μία μέρα δίχως χαμόγελο ... χαμένη μέρα ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Τίποτα μα τίποτα δεν με εξοργίζει περισσότερο όσο το να μου στερούν την ελευθερία μου, σε κάθε επίπεδο και έκφανση της ζωής μου. Να μην μου επιτρέπουν να είμαι ο εαυτός μου, υπάρχουν φορές που πνίγομαι σαν βρόγχος να σφίγγει το λαιμό μου, σαν πύθωνας που πάει να με πνίξει να με κατασπαράξει... είτε αυτό το καταλαβαίνει κάποιος συνειδητά είτε όχι. ….. Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η Κόλαση κι ο Παράδεισος μας, γι' αυτό και προς τα κει, προς τα μέσα, στον ενδότερο εαυτό μας είθισται να ανιχνεύουμε ασταμάτητα, κάθε λεπτό, κάθε μέρα, να μην τον εγκαταλείπουμε ποτέ. Η Εσωτερική Μας Φωνής Είναι Αλάνθαστη. Να την Ακούμε με Σύνεση, Προσεχτικά, Ενσυνείδητα. Κάθε δρόμος, και ο πιο μακρινός και ο πιο φιλόδοξος πνευματικά, περνάει πρώτα από τη Ψυχή μας και από τον Υγιεί Νου μας. Από κει περνάει ακόμα και η απάρνηση του εαυτού όταν την αποφασίσουμε. Γι αυτό θυμώνουμε ή αγανακτούμε όταν μας εμποδίζουν το μόνο δημιουργικό ταξίδι ζωής: Να βρούμε τον εαυτό μας.

Δεν είναι κακό να ζει κανείς μόνος, αντιθέτως, όποιος ασκηθεί να αντέχει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέχει πάρα πολλά και όχι μόνο να αντέχει αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά που αλλιώς δε θα μπορούσε να διακρίνει. Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας. Δεν ζει καλά κανείς παρά μόνος, έφτασε να λέει ο Διονύσιος Σολωμός. Μια μοναξιά όμως που δεν αποτελεί καταφύγιο δειλίας. Μόνο τότε. Η επιλεγμένη μοναξιά μας κι όχι η εξαναγκαστική. Φυλακισμένος Αληθινά είναι μόνο ο άνθρωπος που είναι συμβιβασμένος. Ο ασυμβίβαστος άνθρωπος είναι πάντα μόνος.. αλλά με αυτογνωσία για την απομόνωσή του από τα τετριμμένα, τα τυπικά, για τα μάτια του κόσμου που πάντα θα σχολιάζει δίχως να έχει δει Ποτέ Τον Εαυτό Του Στον Καθρέφτη... Γι΄αυτό και όλο για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε τα δικά μας τρωτά σημεία. Η επιλεγμένη λοιπόν μοναχικότητα μας και όχι η εξαναγκαστική είναι η αληθινή και ξεκάθαρη στάση ζωής μας, που κατ΄αρχήν την οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό για την καλή ψυχική μας υγεία και Αληθινή Ελευθερία με την Έννοια όχι της ασυδοσίας, αλλά της Ειλικρίνειας κατά Πρόσωπο με το Μεγαλείο που λέγεται Ζωή και είναι πολύ μικρή για να είναι δυσβάσταχτη και πληκτική..!!

Ποίηση Ψυχής { Σελίδα Ποίησης στο Facebook ~ Γιούλη Τσουρεκά }

<div id="fb-root"></div> <script>(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/el_GR/all.js#xfbml=1"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));</script>
<div class="fb-post" data-href="https://www.facebook.com/guli.rossi/posts/10200532580103677"><div class="fb-xfbml-parse-ignore"><a href="https://www.facebook.com/guli.rossi/posts/10200532580103677">Δημοσίευση</a> by <a href="https://www.facebook.com/guli.rossi">Γιούλη Τσουρεκά</a>.</div></div>

Ένας Μεγάλος Έρωτας.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ένας Μεγάλος Έρωτας.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ζήσαμε έναν θυελλώδη έρωτα κι οι δυο μας..
τώρα, σιωπή, στοχασμός, μελαγχολία.
Με ρώτησες μ΄απορημένο βλέμμα, 
αν λυπήθηκα Τότε.. κι αν είμαι 
ακόμα λυπημένη.. 
Όχι, δεν είμαι ούτε λυπημένη, 
ούτε πικραμένη.. 
Απλά, νιώθω Αόρατη..
σαν όλα αυτά που έζησα κοντά σου,
τα έζησε μία άλλη και μου τα διηγήθηκε
ένα βράδυ δίχως φεγγάρι,
πίνοντας κρασί γλυκό σε ένα ταβερνάκι
απόμερο, γραφικό και λαϊκό..
Αισθάνομαι ναυαγός σε μία
απέραντη νοσταλγία
των απραγματοποίητων
μελένιων ονείρων μου.
Τραγουδάω σα μένω μονάχη,
τραγουδάω δυνατά με τη Ψυχή μου
νομίζοντας πως το Τραγούδι μου
θα ακουστεί σ΄όλη τη Γη και
θα το κάνω ..σημαία.. Σημαία Αγάπης.
Λάβαρο αναγέννησης, πνοής, ελευθερίας.
Ονειρεύομαι σα μικρό παιδί τα παιδικά
παιχνίδια κι αναθαρρώ απ΄τις όμορφες
σκέψεις με τα ξύλινα αλογάκια,
τα μικρά ποδήλατα, το Καρουσέλ..
το κρυφτό, το κυνηγητό, τη
"συμμορία μας" για να κατατροπώσουμε
τον φανταστικό εχθρό μας..
Ονειρεύομαι την εφηβεία, τις Πλατείες,
τις Συγκεντρώσεις, τις κρυφές τις Οργανώσεις..
Τις αφίσες με τα συνθήματα μας,
τα μεγαλόπνοα όνειρά μας, τις
καλύτερες μέρες με το Ουράνιο Τόξο
που θα ξημέρωναν κι Εκείνες .. έμειναν
ξεχασμένες στην Αφετηρία..
δεν έφτασαν Ποτέ στο Τέρμα.
Ονειρεύομαι τον κόσμο που δεν
χώρεσε ποτέ στα δικά μας όνειρα..
Γιατί κοιμόμαστε χώρια έχοντας
τα ίδια απραγματοποίητα όνειρα..
Τι ουτοπία, τι συγκατάβαση..
πόσο ντρέπομαι που φάνηκα αδύναμη..
δεν ξέρω τελικά τι να σου απαντήσω..
Ξέρω καλά πως σ΄αγαπώ για πάντα και
μάλλον, κάποιος άγνωστος Πολικός Αστέρας
μας παρέσυρε μία Χειμωνιάτικη Νύχτα..
Μας Πρόδωσε και τους Δύο..
Κι Εσύ το Αγνοείς... Έφυγες... {Γ.Τ.}

Άγνωστοι Δρόμοι... {Γιούλη Τσουρεκά}

Άγνωστοι Δρόμοι... {Γιούλη Τσουρεκά}

Βαδίζω σε άγνωστους δρόμους,
μα συνάμα γνώριμους, 
περπατημένους από εμάς 
τους δύο που τώρα πια
είμαστε άγνωστοι.. σαν τους δρόμους..
απρόσωποι, άκαμπτοι, άχρωμοι,
αδιάφοροι, άμεμπτοι, ανόητοι...
Κι αν γέμισα χρώμα το σώμα μου
απ΄τους ώμους ως τα νύχια μου,
μάταια προσπαθώ να συναρμολογήσω
τη διαμελισμένη μου ψυχή..
Ξέχασα πια, πόσο καιρό σέρνομαι έτσι..
Εσύ Θυμάσαι άραγε;!
Πόσες άγρυπνες νύχτες
στάθηκα στη γρίλια του παραθύρου μου
για ν΄αδράξω λίγο φως.. φως της νύχτας..
Πόσες φορές βγήκα στη βροχή,
χωρίς αδιάβροχο, χωρίς ομπρέλα,
χωρίς Εμένα...
Έφυγα το Καλοκαίρι για λίγο..
εξουθενωμένη..
μάζεψα αντί για κοχύλια,
μόνο δυνατούς ανέμους και
αυτούς τη νύχτα είχα για
συντροφιά στην αγκαλιά μου..
Γράφω μόνη μου στον εαυτό μου..
είναι κι αυτό μία αυτοθεραπεία..
Μου γράφω : είμαι καλά, ψάχνω να
βρω ξανά μία θέση στη Ζωή. Μόνη.
Ίσως προσωρινά.. τίποτε μονιμότερο
από το προσωρινό καρδιά μου..
έτσι δεν λέμε;! ..
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις..
πολλές φορές πήγα τυχαία στο Θέατρο
δίχως καν εισιτήριο κι αντί για
κάθισμα απλό, με έβαλαν στο Θεωρείο...
Έτσι μπορεί να μου συμβεί και στη Ζωή..
Όχι για μεγαλεία, ούτε για την υστεροβουλία
μου ψάχνω, παρά για μία γωνίτσα δικαιοσύνης
μαζί αντάμα με συντρόφους συνοδοιπόρους μου..
Προσμένω ότι ίσως μου χαριστεί το Σύμπαν..
..αλλά δεν νομίζω... συνήθως οι θέσεις
πουλιούνται πανάκριβα αγάπη μου κι
Εγώ, ξέρεις καλά, δεν αγοράζω παρά μονάχα
ό,τι μου χρειάζεται... χαχόλικα ρούχα, σανδάλια και
ένα σικλαμέν μακρύ φόρεμα για τη Χαρά
του Παιδιού Μου... από άγνωστο δρόμο,
μα τόσο κοντινό και οικείο κι
ας λείπεις Εσύ για Πάντα... {Γ.Τ.}

Ζωγραφίζοντας....{Γιούλη Τσουρεκά}

Ζωγραφίζοντας....{Γιούλη Τσουρεκά}

Πάντα βαθειά μεσ΄στη καρδιά μου
έχω καλά φυλαγμένη μία παλέτα 
με όλων των ειδών τα χρώματα.
Κάθε μέρα την ακουμπώ δίπλα 
στο ταμπλώ της ψυχής μου 
για να ζωγραφίσω τους πόθους
και τις σκέψεις μου..
Ζωγραφίζω με βαθύ
πρασινογάλαζο τη θάλασσα,
τ΄άλμπουρο στο πλοίο της
ζωής μου είναι κάτασπρο.
Το αμπάρι της μικρής μου βάρκας
το ζωγραφίζω με ζωηρά χρώματα
αισιοδοξίας για να βλέπω τα
ατέλειωτα μοναχικά μου βράδια
όνειρα χρωματιστά κι απάνεμα..
Έχω πολλά χρώματα στη παλέτα μου..
αφαίρεσα το μαύρο..
Δεν τ΄αφήνω ποτέ να μου τελειώσουν,
δεν φοβάμαι πια, γιατί τα συμπληρώνω
με Ελπίδα, με Φως, με Ζωή.
Όταν έχει μπουνάτσα, ρίχνω τα
κίτρινα δίχτυα μου στην πρασινογάλαζη
Θάλασσά μου για να πιάσω λίγα ψάρια..
Να ζήσω.
Αποφεύγω τα σκυλόψαρα και είναι
ο λόγος που αφαίρεσα το ανύπαρκτο
μαύρο από την παλέτα των χρωμάτων μου..
Σαν πιάσει ξαφνική βροχή, μαζεύω
το άλμπουρο κι εκτίθεμαι
στη θεία αγκάλη της να ξεπλυθώ,
να μοσχομυρίσουν πάστρα τα
χρώματα της ψυχής μου,
να εξαγνιστώ από ό,τι κακό
με έκανε να λυγίσω και ναι,
να αγανακτήσω, να τρυπήσω
με τα πινέλα μου τον καμβά
της μικρής ζωής μου..
Κάνω Ταξίδι στα Ανοιχτά κι
όπου βγει..
Μήπως η ζωή μας δεν είναι
ένα μεγάλο ρίσκο;!
Ας την χρωματίσουμε λοιπόν
Όλοι Μαζί..
Ήρθε η Ώρα των Χρωμάτων...{Γ.Τ.}

ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΙΑ: Η Ομορφιά της Μοναξιάς... {Γιούλη Τσουρεκά}

ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΙΑ: Η Ομορφιά της Μοναξιάς... {Γιούλη Τσουρεκά}: Η Ομορφιά της Μοναξιάς... {Γιούλη Τσουρεκά} Σε περιμένω να΄ρθεις απ' τον απέραντο ουρανό από τα βάθη της γης και της αβύσσου. Είσαι ό...

Η Ομορφιά της Μοναξιάς... {Γιούλη Τσουρεκά}

Η Ομορφιά της Μοναξιάς... {Γιούλη Τσουρεκά}

Σε περιμένω να΄ρθεις απ' τον απέραντο ουρανό
από τα βάθη της γης και της αβύσσου.
Είσαι όμορφος στη ψυχή με καθάριο βλέμμα.
Το βλέμμα σου θείο, αθώο, κάποιες φορές
σα θυμώνεις μοιάζει "εγκληματικό" μα
στο βάθος είναι αγνό σα του μωρού παιδιού.
Μοιάζεις με γλυκό κρασί που σαν πίνεις λίγο
ζαλίζεσαι και σιγοτραγουδάς κι αν πεις πολύ
μεθάς και ή κοιμάσαι ή τα σπας..

Μέσα στα μάτια σου κρύβεται όλος ο Κόσμος
από Ανατολή σε Δύση.
Μοσχοβολάς αρώματα, νυχτοπερπατάς τις νύχτες,
για να ερωτευθείς και να σε ερωτευθούν.
Τα φιλιά σου είναι λάγνα, γλυκά, τρυφερά μα
και αχόρταγα παθιασμένα,
το στόμα σου μοσχοβολάει κανέλα, ροδόσταμο και
βαρύ καπνό..
Νιώθεις άνανδρος ως άντρας και αντρείος σα
το μικρό παιδί που παίζει αμέριμνο βόλους
καταμεσίς στο βομβαρδισμένο δρόμο της Γάζας..

Απ' τα Τάρταρα πάντα καταφέρνεις να με
φτάνεις τόσο ψηλά, πιο ψηλά από τ΄άστρα.
Το μακρύ φόρεμά μου σ΄ακολουθεί σα το σκύλο
Ως τώρα κοντά σου δεν είναι ούτε μία χαρά
μόνο σκοτάδια κι όλα ρημάδια, αναστεναγμοί
δάκρυα κυλούν σα καταρράκτες απ΄τα μάτια μου.
Πως καταφέρνεις να Κυβερνάς πάντα εσύ
χωρίς ευθύνη να έχεις καμία;!

Πατάς πάνω σε πτώματα, πατάς την ομορφιά της
ψυχής μου και γελάς, πατάς και κοροϊδεύεις.
Η Φρίκη από τα μάτια σου δεν λείπει τελικά.
Ο Φόνος, σα να έγινε δεύτερη φύση σου, μοιάζει
να είναι για σένα το πιο αρεστό στολίδι που μαζεύεις.
Χορεύει στο περήφανο στήθος σου ερωτικά,
λικνίζεται, διψάει όχι για νερό... μόνο για αίμα.

Νοιώθεις την αίγλη τον θαυμασμό τον εφήμερο
παντού γύρω σου, δίπλα σου, επάνω σου.
Σπιθοβολά, φλόγες πετάει και λέει "Φοβάμαι και Μένω".
Γίνεσαι ο αλαφιασμένος εραστής και όταν σε πλησιάζει
γόητρο νοιώθει σαγηνεύεται, το Τρόπαιο της κραδαίνει.

Εμένα δεν με ένοιαξε ποτέ από που έρχεσαι,
που πας, τι κάνεις κι έρχεσαι από τον Ουρανό,
από το Άγνωστο, από την απέραντη Γη
ως αδαής δέχθηκα για άλλη μία φορά
τη μοίρα μου κι έτσι πορεύτηκα
σε άγνωστους κόσμους που αγαπώ
χωρίς καθόλου και ποτέ μου να μην δω.

Όμορφε Ρυθμέ της Ψυχής μου Ευωδιά,
η ματιά σου μοιάζει για μένα μαγική νεραϊδένια
λιγότερο βαριά απ΄την ατέλειωτη τη μοναξιά.
Αστέρι, Φως, Ήλιος, Σειρήνα, Άγγελος, Θεός,
εδώ μπροστά μου στέκεσαι αγέρωχος αετός κι
όλη τη Γη την Όμορφη Κρατάω στις μικρές μου
πλάτες και τι παράδοξο, μου φαίνεται λιγότερο βαριά..
απ΄την απέραντη, ανελέητη, κατράμι μαύρη μοναξιά...{Γ.Τ.}

Ήρθε η Ώρα για το Ρίσκο.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ήρθε η Ώρα για το Ρίσκο.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Τι κι αν δεν έχω χρώματα πολλά
να βάψω χρωματιστά τους πόθους, 
τις επιθυμίες, τις σκέψεις μου, 
τα όνειρά μου..
Γίνανε πια όλα ασπρόμαυρα..
γύρισα πίσω σαν σε Μεσαίωνα.
΄Ολα γύρω γκρίζα, μαύρα 
με τι καρδιά να γεμίσεις
τις αποθήκες της ψυχής σου
με όνειρα..
μας τα σβήνουν τα όνειρα..
λεπτό το λεπτό..
ώρα την ώρα..
μέρα τη μέρα..
δυσοίωνα μαντάτα
από ασήμαντους, πρόσκαιρους
ανθρώπους που "κατέχουν"
δήθεν αξιώματα,
ζουν στα χρώματα κι
αναγκάζουν όλους εμάς
να ζούμε στο σκοτάδι..
Προσωπικά, δεν φοβάμαι
πως μου τέλειωσαν τα
Όνειρά μου, μπορώ να χρωματίζω
το μέλλον μου, ζώντας με μία
κουβέρτα ~ ευτυχώς είναι χρωματιστή~
σε ένα παγκάκι στη Πλατεία.
Εκεί έχει δέντρα, λουλούδια,
ανθρώπους με καρδιά που
ξέρουν να μοιράζονται και τη
μισή μπουκιά ψωμί.
Πάνω σε αυτή την κουβέρτα θα
μπαλώσουμε τις τρύπες της
ψυχής μας, αυτές που μας
άνοιξαν τα Σκυλόψαρα..
Στους κρύους Χειμώνες
σαν βρέχει, θα βγάλουμε
τη ψυχή μας πάνω στο
Κατάρτι των Ονείρων μας
για να ξεπλυθεί, για να εξαγνιστεί..
Απαντήστε μου, είσαστε
Όλοι Μαζί Ενωμένοι
να κάνουμε Επιτέλους, ένα Ταξίδι
στ΄ ανοιχτά της Θάλασσας,
στα πιο βαθιά σημεία των Ωκεανών της;
Αφού Εκεί μας έχουν πετάξει..
βορά στα Σκυλόψαρα;!
Τι είπατε αγαπημένοι μου;!
Τώρα το καταλάβατε εσείς;!
Δεν πειράζει, να θυμόμαστε, πως,
Ποτέ δεν είναι αργά για
να τολμήσεις, να διεκδικήσεις..
Είμαστε λοιπόν για ένα Ρίσκο;!... {Γ.Τ.}

Σπασμένος Καθρέφτης ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Σπασμένος Καθρέφτης ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Σπασμένος καθρέφτης η ζωή μου
σε εκατομμύρια μικρά λαμπερά,
παραμορφωμένα, αντανακλαστικά 
στο φως ή στο σκοτάδι μικρά 
γυαλάκια, τόσα δα σα κύτταρα
που εκτοξεύτηκαν απ΄τη
σκισμένη σάρκα μου..
Σπασμένος καθρέφτης που
σαν κοιτώ μέσα το είδωλό μου
το βλέπω διαιρεμένο σε
εκατομμύρια κομμάτια..
σαν παζλ ασυναρμολόγητο..
Παραμορφωμένη μορφή..
παραμορφωμένη ζωή.
Δύσκολη, δύσβατη
ανηφόρα κατακόρυφη,
απόκοσμη, απόκρημνη..
Ανέβηκα ως τη Κορυφή και
σα θαύμασα τη Θέα, το Τοπίο,
σα μαγεύτηκα από τη Θεά Φύση,
όλα μεμιάς έσπασαν,
διαλύθηκαν, χάθηκαν..
Όχι, δεν τ΄αποφάσισα εγώ..
ήθελα πάντα να προσθέτω,
να πολλαπλασιάζω,
να μην αφαιρώ,
μισώ τη διαίρεση..
Άλλοι απεφάσισαν για μένα
εν αγνοία μου,
ερήμην μου που λέμε..
Σπασμένος Καθρέφτης..
όμως τα θραύσματα
κόβουν, ματώνουν και
τους θύτες σαν σκοντάψουν..
Συνήθισα το σπασμένο καθρέφτη μου
τον Κοιτάζω Κατάματα και
συναρμολογώ τα κομμάτια μου..
Με διακρίνω είμαι εγώ..
Δεν κοιτάζω το είδωλό
μου στο Σπασμένο Καθρέφτη
που μου "Φτιάξατε"..
Μέσα Μου Κοιτάζω Καθαρά και
με "Βρίσκω" Ολόκληρη..
σακατεμένη απ΄τις πληγές μου,
όμως αλώβητη, γενναία
να προχωρήσω μέσα
απ΄το σπασμένο καθρέφτη μου
κοιτάζοντας μόνο Μέσα Μου..
Όσοι μπορούμε,
όσοι θέλουμε,
όσοι αντέχουμε,
απλά, Ακολουθούμε..
Πυξίδα ο Ενδότερος Εαυτός Μας..{Γ.Τ.}

Περίπατος Ζωής..... {Γιούλη Τσουρεκά}

Περίπατος Ζωής..... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ας μην με ρωτάτε που βρίσκομαι..
δεν ξέρω.. 
ούτε που βρίσκομαι 
ούτε που πάω
ούτε τι θα γίνει Αύριο.. 
Περιφέρομαι άσκοπα 
στους δρόμους,
στις πλατείες,
στις αμμουδιές,
στις παραλίες..
Ξυπόλητη όπου μπορώ
να νιώθω στα πόδια μου
τη Γη, το χώμα, την άμμο..
Οι δρόμοι είναι βρώμικοι..
δεν φοράω πια τακούνια..
σανδάλια σέρνω με
τα γυμνά μου πόδια και πάω..
άγνωστος προορισμός..
Μ΄αρέσει αυτή η αλητεία μου..
αυτή η Ελευθερία μου..
είμαι αδέσμευτη γυναίκα
το δηλώνω..
δέσμια στα πάθη μου
στα λάθη μου
απ΄το Ταμείο
περνάω όπου πάω
και πληρώνω αφειδώς κι
αναντίρρητα..
να συντηρήσω τα άσημα
κι ασυντήρητα...
Το Χειμώνα
πάνω απ΄το μακρύ
γκρι παλτό μου
φοράω το
Κόκκινο Σάλι Μου..
απ΄αυτό με
ξεχώρισες στο Πλήθος..
Μου λείπεις..
η φλυαρία της Σιωπής Σου..
Ο ζεστός καφές ή κι
ο παγωμένος στο γνωστό
στέκι εκεί στο Κέντρο
στη Γωνία..
Ατμοσφαιρικά..
Μου λείπεις...
Η Παρουσία σου..
Γέμιζε τους άδειους τοίχους
του σπιτιού...
κι ας άδειαζε η Ψυχή μου
όταν έφευγες τρέχοντας...
Καλοκαίρι πια..
Αύγουστος..
Ζέστη..
Μοναξιά..
Κυλιέμαι μόνη στην Άμμο..
Πιάνω τους κόκκους
της άμμου στα χέρια μου..
ο Άνεμος τη σκορπίζει,
τη στροβιλίζει,
ολόγυρα παντού...
Φεύγει.. Χάνεται...
Σαν τη Ζωή Μας...{Γ.Τ.}

Το "Μέσα Μας"... {Γιούλη Τσουρεκά ~ Σκέψεις ~}

Το "Μέσα Μας"... {Γιούλη Τσουρεκά ~ Σκέψεις ~}

...Πράγματι, είναι πολύ δύσκολο να αντέχουμε να κοιτάμε τον ενδότερο εαυτό μας, το "μέσα μας". Σχεδόν πάντα θέλουμε να βλέπουμε αυτό ακριβώς που μας αρέσει και στα τρωτά μας να "στουρθοκαμηλίζουμε". Τι τραγικό ψέμα, τι ειρωνεία παίζουμε κρυφτό με τον ίδιο μας τον εαυτό προκειμένου να νιώθουμε ασφαλείς.. Ουτοπία. Αυτό βέβαια είναι ένα σύνδρομο που μας ακολουθεί από το άμεσο περιβάλλον μας, από την γνώμη των άλλων, συνήθως όχι από την αυστηρή δική μας κρίση αντικειμενικά. Να βάλουμε τον εαυτό μας απέναντι. Καθαρά. Ξάστερα. Αληθινά.. μην σας πω και δίχως καθρέφτη.. Στεγνά.
Πρέπει να έχεις δύναμη για να τραβήξεις την "κουρτίνα" που σε κρύβει.. Γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, συνάμα ακατόρθωτο, όταν κάποιοι στέκονται δίπλα σου με μοναδικό στόχο την ιδιοτέλεια, οπότε σου χαϊδεύουν επιμελώς τα αυτιά σου προκειμένου να επωφεληθούν εις βάρος σου, δημιουργούν επιμελώς την "αυλή σου", σου κλείνουν τα μάτια, ουσιαστικά σου ρίχνουν στάχτη στα μάτια για να μην δεις ποτέ τον Πραγματικό Κόσμο.
Συνοπτικά, αν θέλεις να σκύψεις μέσα σου, να ενδοσκοπήσεις τον εαυτό σου και να έρθεις αντιμέτωπος με την Αλήθεια, κάνε μου τη χάρη και πράξε το συνειδητά και μόνος σου. Μακριά από προστάτες, συμπαραστάτες, παρηγοριές της στιγμής, που μετά από λίγη ώρα έχουν ήδη ξεχάσει, γιατί πως να το κάνουμε βρε αδελφέ, έχει κι ο καθείς μας το δικό του Σταυρό που κουβαλάει.. Κατόπιν σκέψου πως, ό,τι και αν δεις, μην πανικοβληθείς και το βάλεις στα πόδια.. όχι ποτέ..! Είναι Δικό Σου, Δικό Μας το Θέμα και θέλει να το ανατρέψεις, να γυρίσει που λέμε! Νομοτελειακό γι΄αυτό, χαλάρωσε. Είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι αυτός, είμαστε εμείς.. ΄Ολοι εμείς.. Μας δώσανε λάθος συνταγή φίλε μου και δεν δένουν τα υλικά..! Πέταξε την στα σκουπίδια αυτή την άχρηστη συνταγή που σου επέβαλλαν με το έτσι θέλω και σφύριξε με ρυθμό, απέκτησε δύναμη, νιώσε την ένταση, βγες έξω, τραγούδα μαζί με τον Κόσμο.. Για Σένα και για ΄Ολους αφού λες πως ναι, ενδιαφέρεσαι για τα Κοινά, για τον Κόσμο. Για τις Αλήθειες σου. Για τα Δίκαιά σου.. που είναι Αλήθειες και Δίκαια όλου του Κόσμου που μας περιβάλλει. Σκέψου και Πράξε ανάλογα, είναι εκείνες οι Ερινύες και τα λάθη, ναι, αναντίρρητα, τα ανθρώπινα λάθη που σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να παραδεχθούμε πως τελικά μας καθορίζουν δια Βίου...... 

Στόχος..... {Γιούλη Τσουρεκά}

Στόχος..... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αρχισαν σιγά - σιγά
σχεδόν νωχελικά, 
βασανιστικά μα συνάμα 
γλυκά αργά
να σβήνουν τα σημάδια..
να επουλώνονται οι πληγές.
Σαν γονατίζω, δεν ματώνω
όσο αιμορραγούσα
λίγες μέρες πριν..
ματαιοπονώντας κι ελπίζοντας
στην ίαση της
αμετακίνητης ψυχής
του αμετανόητου
αμετάπιστου Νου Σου..
Σκέφτομαι μόνη
μέσα στη βουή
της απολυτότητας
της κραυγαλέας σιωπής μου,
πως παρασύρθηκα
πως πίστεψα
πως αισθάνθηκα
πως Εμάς,
μας ένωσε
η Ποίηση..
Εξαπατήθηκα..
Η λέξη Νους..
Στόχος στο Νου
είναι για σένα
εξιτάρισμα της σάρκας σου
διαστροφή του νου σου..
του δικού σου νου
μονάχα..
Μην μολύνεις τους
Ποιητές δεν τους γνωρίζεις
ούτε με το μικρό σου
δαχτυλάκι δεν αγγίζεις..
Εξάλλου κι εγώ Ποτέ
μα Ποτέ δεν σου
δήλωσα ποιήτρια ..
Πως μπορώ να "βρίζω"
το υπέρτατο χάρισμα
της σκέψης
της αποτύπωσης
όλων των συναισθημάτων..
Της Αγάπης
Της Αλληλεγγύης
Της Αλήθειας
Της Ειλικρίνειας
Της Ενσυναίσθησης
Της Κατανόησης
Της Χαράς
Της Ηδονής με Αίσθημα.
Της Ελευθερίας
Του Πόνου
Του Θανάτου..
Ξέρεις πόσοι Αληθινοί
Ποιητές που λες
πως τους θαυμάζεις και
πως επηρέασαν τη ζωή σου,
΄Εδωσαν στο Βωμό
της Αλήθειας τους
της Μοναξιάς τους
της Εσωτερικής Αγάπης τους
την ίδια τη Ζωή Τους;;
Την Εξαργύρωσαν
με τις Ιδέες τους
για την Ιδεολογία τους
δίχως υστεροβουλία
φθηνά ανταλλάγματα..
πρόσκαιρα, αναλώσιμα,
ζητώντας δόξα μιας
στιγμής που Αύριο
ξεχνιέται, χάνεται,
γίνεται Καπνός..
Ο ..Στόχος όπως
νόμισες .. ήταν
χτύπημα αθώας ψυχής
που ξέρει να αγαπάει..
Λυπάμαι..
στόχευσες λάθος
να κυριεύσεις το Νου,
γιατί, ο Νους αγαπημένε,
δένει ως γόρδιος δεσμός
απόλυτα με την Καρδιά...{Γ.Τ.}

Απόλυτος Έρωτας ... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ηταν τα μάτια σου Φεγγάρια
με μπλε και πράσινες ίριδες
με κοίταζαν λιγωμένα κι 
εγώ μαγευόμουν
έλιωνα στη δύναμη
της θέλησής σου
χωρίς αντίσταση..
Ξέφυγα για να σωθώ.
Ποιος αντέχει μόνο
Λίγες Στιγμές και στερείται
τη Ζωή του Απόλυτου Έρωτα;! {Γ.Τ.}

Ν ε ρ ό .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 1/8/2013}

Ν ε ρ ό .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 1/8/2013}

΄Ελα στη βρύση της σιωπής
να πιεις νερό της λησμονιάς 
να ξεδιψάσεις..
Είναι δροσερό πηγής νερό
κατεβαίνει με ορμή από 
το ψηλό βουνό 
που πλακώνει βαριά
τη ψυχή
μα με λυτρώνει..
Δεν είναι γλυφό νερό
που εσύ με πότισες,
δεν είναι χημικό φαρμάκι
ν΄αναπνεύσω για
να σ΄αγαπήσω..
Σ΄αγάπησα δίχως
υποκατάστατα, πρόσθετα και
χημικά αέρια
στιγμιαίας ηδονής..
΄Ελα να πιεις καθάριο,
γάργαρο νερό
Εσύ να ξεδιψάσεις κι
εγώ ας μείνω λίμνη έρημη
αποξηραμένη και στεγνή...
΄Ελα, είναι νερό
της θύμησης,
όμως καθώς
θα σκύψεις στο τάσι
για να πιεις
τρυφερά θα σ΄αγκαλιάσω
απ΄τους ώμους
για να απολησμονήσεις... {Γ.Τ.}