Στη Λίμνη Των Ματιών.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Στη Λίμνη Των Ματιών.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Αφού δεν μπορώ 
να σταθώ, να μιλήσω, 
να αντιδράσω στην
ξεφτισμένη, ξοδεμένη
αγάπη και συνήθεια,
πάντα φεύγω.
Μα να που πάντα φεύγω,
παραπαίω, δακρύζω,
λίμνες δάκρυα γεμίζω μα,
πάντα φτάνω Εκεί στο
ίδιο ρημαγμένο μέρος
από όπου έχω φύγει.
Μία αδιέξοδη φυγή.
Μία ατέρμονη αγάπη.
Λιποτάκτης εγώ η ίδια.
Περπατώ γρήγορα
στους άδειους δρόμους,
στις έρημες πλατείες και
κλαίω.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι.
Λίμνη τα δάκρυα
στο τσιμέντο.
Ανεβαίνω με δυσφορία,
βαθιανασαίνω, αγκομαχώ,
σε ένα ψηλό βουνό
ανεβαίνω.
Ανασαίνω μα τα δάκρυα μου
καυτά κυλούν κάτω
σα ρυάκια σχηματίζουν
τη λίμνη των δακρύων
της σχισμένης καρδιάς μου.
Είθε να φύγω κάποτε
από την ίδια τη φυγή μου.
Να μην ποτίζω με δάκρυα
ό,τι υπάρχει γύρω μου.
Μήτε το πάτωμά μου.
Είναι ξύλινο.. όπου
να΄ναι σαπίζει..
Δεν προλαβαίνω να
φύγω από τη
λίμνη των δακρύων μου.
Σουρούπωσε πάλι...
Που να πάω...;;! {Γ.Τ.}