Χρωματίζοντας τις ψευδαισθήσεις μου..{Γιούλη Τσουρεκά}

Χρωματίζοντας τις ψευδαισθήσεις μου..{Γιούλη Τσουρεκά}

Χρωμάτισα το πρόσωπό μου
με χρώματα κάθε λογής,
ανομιόμορφα, άμορφα,
να κρύψω τις βαθιές χαρακιές μου,
απ΄το "σουγιά σου", 
απ΄το αίμα που ανάβλυζε 
απ΄τα μάτια μου,
απ΄τη μύτη,
το πικρό στόμα μου
που έμεινε στεγνό,
δίχως σταγόνα δροσιάς,
ίχνος νερού, φιλιού,
στα διψασμένα χείλη μου.
Χρωματίστηκα βιαστικά σα
πολύχρωμη θεάτρου
μαριονέτα, αστείος κομπάρσος
μιας δραματικής σκηνής,
να κρύψω το ποταμό των
δακρύων μου απ΄τα
ανίερα, ανήκουστα,
σκληρά σα πέτρα λόγια,
πικρά σα πικραμύγδαλα
στυφά, μουχλιασμένα
μέσα στο δικό σου χρόνο,
απελπισμένα απωθημένα.
Χρωματίστηκα απελπισμένη,
μονάχη, κοιτώντας κρυφά
στο βυθό των ματιών σου,
σαστισμένη, κοιτώντας στο
αβέβαιο Αύριο,
στο Τυφλό Αύριο.
Χρωματίστηκα βιαστικά
για να μην με δεις να
κλαίω γοερά κι
όταν το χέρι σου
κούνησες μπροστά στο
πρόσωπό μου,
σε ..Κοιτούσα..
με τη Δική Μου Αγάπη,
μα, Δεν Σε Έβλεπα..
Είχες φύγει καιρό,
αφήνοντας ανοιχτές
τις πληγές μου, πύον
κιτρινωπό να τρέχει
ασταμάτητα, ανάκατο
με δάκρυα βροχής
ανελέητης καταιγίδας
μυρίων ανεκπλήρωτων
συναισθημάτων,
ανέγκιχτα ακριβά Δώρα
Ψυχής μου για Σένα.
Χρωματίστηκα περιμένοντας
να σου δώσω τη Ζωή μου
κι αντί για Αγάπη,
προσέλαβα ηχηρά χτυπήματα.
Αποκαμωμένη Χρωμάτισα
τις σουγιαδιές, το αίμα,
το απαξιωτικό σου βλέμμα,
το δάκρυ, το σπαταλημένο
σπέρμα, το ψέμα,
είπα Ευχαριστώ κι
αποκαμωμένη προχώρησα
στο Αδιέξοδο των
πλασματικών χρωμάτων
της επίπλαστης ζωής μου..{Γ.Τ.} ~ 11/12/2013