Έρωτας του Φθινοπώρου {Γιούλη Τσουρεκά}

 Έρωτας του Φθινοπώρου {Γιούλη Τσουρεκά}

Μέσα στη συστάδα δέντρων
ενός μεγάλου δάσους,
μικρές πρωινές ώρες,
αχνοπατούν στα κόκκινα πεσμένα
φύλλα του Φθινοπώρου,
οι Νεράϊδες του Έρωτα.

Πόσο πολύ θα΄θελα
να΄σουν κοντά μου τώρα.
Να΄μουν Νεράϊδα και,
να΄σουν Ξωτικό.

Μου λείπεις κι αναρωτιέμαι,
αν έχει νόημα να φύγω
πολύ μακρυά,
τόσο μακρυά,
σε Μέρη απάτητα.

Μέρα και Νύχτα ονειρεύομαι,
μα πιότερο τη νύχτα που
ξαγρυπνώ και σκέφτομαι
τη μορφή σου, την όψη σου.

Όπου κι αν βρίσκεσαι,
μάθε πως, όταν κοιτάς
το Φεγγάρι, κάθε που
σουρουπώνει, εγώ
σα Νεράϊδα βγαίνω
στο ξέφωτο του δάσους
και με μία ματιά μου,
ανάβω το Φεγγάρι
μόνο για Χάρη Σου.

Ανάβω το Φεγγάρι,
κάθομαι στη κόκκινη
απ΄τα Φύλλα Γη,
στρώνω όμορφα
το Αστροφόρεμά μου και,
ονειρεύομαι πως,
σφιχτά με κρατάς στην
γλυκειά αγκαλιά σου.

Όσα φιλιά και χάδια
ανταλλάξαμε, τα κρατάω
μέσα στην ψυχή μου
σαν πολύτιμο Θησαυρό.
Είναι το μοναδικό και
το μονάκριβο που
έχω από σένα,
αυτά τα φιλιά σου
και τα χάδια σου,
σα με γλύκαιναν.

Σ΄Αγαπώ  {Γιούλη Τσουρεκά}