Όταν έριχνε καταιγίδα,
αντιστεκόμουν.
Νοερά μάζευα
μέσα μου κυκλάμινα
του βουνού,
φυτρωμένα, ανθισμένα
στην Πέτρα.
Αντιστέκονταν κι Αυτά,
για να χρωματίσουν
την σκοτεινιασμένη Πλάση.
Όταν με πρόδωσαν,
αντιστεκόμουν.
Πρόσφερα Γη και Ύδωρ.
Μετά περπατούσα
ώρες πολλές ώσπου
κουραζόμουν τόσο πολύ,
ώστε το μόνο
καταφύγιό μου
να΄ναι η Φύλαξη
του Νου και της Ψυχής μου,
μέσα στο μικρό μου σπιτικό.
Όταν μου έχουν πει ψέματα,
κάνω πως δεν καταλαβαίνω τάχα,
όχι για να ξεγελάσω τον εαυτό μου,
μήτε τους ψεύτες,
μα για να βρω τη Δύναμη,
να κάνω την τελευταία Πράξη.
Αντιστέκομαι.
Ανθίζω ξανά
σαν τα ευαίσθητα κυκλάμινα,
που στολίζουν τους γκρεμούς,
τα κακοτράχαλα βράχια
των βουνών,
μετά την Καταιγίδα.
Δράση των Λουλουδιών,
πνοή ζωής στην Φύση,
δίδαγμα στη Τελευταία Πράξη
ενός έργου που,
δεν τελειώνει Ποτέ.
Αντιστέκομαι. {Γιούλη Τσουρεκά}
Όμορφο Σάββατο. Καλημέρα Σε Όλο τον Κόσμο !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου