Το Κλουβί {Γιούλη Τσουρεκά}

Το Κλουβί {Γιούλη Τσουρεκά} 

Έκλεισα τη πόρτα και, 
αβίαστα, κατέβηκα ένα ένα 

τα σκαλιά της ίδιας σκάλας 
προς το δρόμο, προς τον ίδιο δρόμο, 
με την ίδια πορτοκαλιά απόχρωση
στο χoλ, σάπια κι άτυχη.

Ζω στο ίδιο διαμέρισμα πάντα.

Πάντα κατεβαίνω να πιω στο ίδιο μπαρ.
Δεν πειράζει τι αλλάζει, συνεχίζει έτσι.
Αν άλλαζα διαμέρισμα, σκάλα,
θα 'χα αλλάξει μόνο σκάλα, διαμέρισμα.

Το υπόλοιπο ποτέ δεν αλλάζει,
συνεχίζει μες το κεφάλι μου, όπως πριν.
Δεν ξέρω τι να κάνω, πού να πάω, ούτε πώς.

Περνώ τις μέρες με έμμονες σκέψεις,
κατακλυσμιαίες, δύσκολες, υπερβατικές.

Όχι, δεν είναι υπαρξιακές οι αναζητήσεις μου.
Είναι Ανθρώπινες, καθημερινές ελλείψεις
που αναβλύζουν από την Ψυχή μου,
από το Είναι της Ύπαρξής Μου, γιατί
μου το Δώρισες απλόχερα ως Μετάληψη,
Εσύ Ακριβέ Μου Πολυαγαπημένε.

Γεμίζει ο Νους Μου Με Τη Σκέψη Σου,
μου λείπει αφόρητα το Άγγιγμα Σου.
Το Είδωλό Σου στο ντεκαπέ καθρέφτη
της κάμαρας, εκεί που κοιταζόμαστε
βαθιά στα μάτια και, μόνο ο καθρέφτης
μας θωρεί και μας ζηλεύει.

Έτοιμος να σπάσει απ΄τις θωπεύσεις μας,
τις ερωτικές κραυγές μας, σε πολλαπλούς
οργασμούς των κυττάρων μας.

Τα Μάτια μας οι υπάρξεις μας ταυτίζονται,
αντικατοπτρίζονται όπως Τα Φυτά, Τα Δένδρα,
Τα Λουλούδια, Στην Απέραντη Λίμνη
των Θεϊκών Γαλαζοπράσινων Ματιών Σου. {Γιούλη Τσουρεκά}