Σε ευγνωμονώ που πλάι μου είσαι
στις δύσκολες στιγμές μου.
Με μαθαίνεις να περπατώ,
στα δύσκολα μονοπάτια
αδιαμαρτύρητα με πείσμα.
Παίρνω Ουσία Δύναμης
από τη Δύναμή Σου
Άνθρωπε Μοναδικέ Μου.
Αρετή σου κι Αλήθεια σου
που τη μοιράζεσαι
στις κρυφές στιγμές μας.
Με κάνεις να γελάω,
να ξεχνιέμαι,
να τραγουδάω,
να μην πατώ τα
πόδια μου στη Γη,
με το αδόκητο
χάρισμα του Έρωτά σου.
Αισθάνομαι συναρπαστικά
από την Αγάπη σου.
Λιώνω με τα μελωμένα λόγια σου,
με το όμορφο σου πνεύμα,
με το αστείρευτο χιούμορ σου,
με το Χαμόγελό Σου.
Εσύ, μου δίνεις ζωή, πνοή
απ΄την πνοή σου,
Έρωτα Μοναδικό κι Αγάπη
Ζηλευτή, που δεν υπάρχει πουθενά,
μήτε Εδώ, μήτε στον Ουρανό.
Με εμπνέεις να γράφω,
ατέλειωτες σελίδες
για να σ΄αφήσω
με τη Γραφή μου,
ως παρακαταθήκη την Αγάπη μου.
Είσαι όμορφος Αγάπη μου και,
η σπάνια ομορφιά σου, πηγάζει
απ΄την ψυχή σου.
Δες, κοίτα τον Ορίζοντα,
είναι ξάστερος, καθαρός
όπως οι σκέψεις μας,
της προσμονής τ΄απόβραδου,
που γλυκαίνει το βράδυ,
σαν αγκαλιά με παίρνεις
με χάρισμα τις Αγκαλιές Σου,
τα Φιλιά, τα Λόγια,
πίσω από την κλειδαμπαρωμένη
Πόρτα του άπαρτου
Κάστρου της Αγάπης Μας. {Γιούλη Τσουρεκά}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου