Περνάω μία - μία τις Λότζες στο Παλαιό Μεσαιωνικό Κάστρο. Εκεί που ανταμωθήκαμε και αγαπηθήκαμε πριν ακόμη Γεννηθούμε..
Βρέχει. Όλες αυτές τις μέρες βρέχει ακατάπαυστα. Σαν το νερό της βροχής να θέλει να τελειώσει να στραγγίσει και η τελευταία σταγόνα της βροχής. Χθες βράδυ, σε ονειρευόμουν Αγαπημένε μου κι όλη τη νύχτα έβρεχε.. Άκουγα το νερό της βροχής και σχημάτιζα με τις σταγόνες της, την γλυκιά μορφή σου. Σε σκέφτομαι, σε επιθυμώ, λατρεύω ν΄ακούω να βρέχει αργά, μονότονα, ή άγρια σαν Έρωτας Βροχή και μελαγχολικά σα τα μάτια μας.. Ατέλειωτοι οι μουντοί χειμώνες μας, ο σκοτεινός, βαρύς από μεγαλοβαμβακάτα γκρι σκούρα σύννεφα. Τα μικρά καλοκαίρια, είναι τα φωτεινά διαλείμματα στη ζωή μας, μα τα περνάμε χώρια, διότι Εσύ Ταξιδεύεις κι σε περιμένω Φθινόπωρο στην Προκυμαία. Βρέχει ασταμάτητα και οι μελαγχολικές ψυχές μας μουλιάζουν σα τα πολυκαιρισμένα απλωμένα ρούχα στην αυλή μας. Τι παράξενα που είναι όλα αυτά στ΄αλήθεια.;! Είμαστε ντυμένοι στεγανά, ζούμε μέσα σε σπίτια με θέρμανση...σε ερμητικά κλειστά μονωμένα καταφύγια, κι όμως αποζητάμε τη θέα της σιγανής βροχής, το πέταγμα των πουλιών που φτερουγίζουν πάνω απ΄τα κεφάλια μας, για να κουρνιάσουν στη ζεστή φωλιά τους. Αγάπη είναι Ζεστασιά Αγάπη μου.. Κι αν νιώθουμε βρεγμένοι στις πλάτες μας να κυλάει σαν απαλό ρίγος, να είναι της Αγάπης Ρίγος.. περνώντας τις Λότζες μία προς μία, σε περιμένω, σε καρτερώ Αγαπημένε μου ως τη Τελευταία που μας Προσμένει ο Ήλιος να βγαίνει θαρραλέος, περήφανος, νικητής μέσα απ΄τα Σύννεφα. Νικάει η Αγάπη Αγάπη Μου.. {Γιούλη Τσουρεκά ~ βραδινές σκέψεις}
** Καλή Ανατολή Τετάρτης **
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου