Θυσία {Γιούλη Τσουρεκά}

Ονειροβατώ ντυμένη
μ΄ άσπρα σύννεφα
τ΄ απέραντου ουρανού,
μ΄ άσπρα πέπλα 
στους ώμους λευκά,
μακρυά να σύρονται
στην ψιλή άμμο,
όπως η Ιφιγένεια,
τραβώντας τον
ανηφορικό βωμό
προς τη Θυσία.

Κρατάω την ύστατη
ώρα το Φεγγάρι,
για να κλείσω
τα μάτια μου,
κάνοντας με τη
φαντασία μου,
Συμπαντικά Όνειρα,
αγκαλιάζοντας
τον Γαλαξία μας
μόνο με τα δύο μου
ισχνά, αδύναμα χέρια.

Ικεσία κάνω
να φυσήξει
δυνατός άνεμος,
να με πας ταξίδι
μακρινό,
μη μα απολησμονήσεις,
ταξίδεψε με στην
τραμουντάνα του μυαλού σου,
πλοηγό σου κάνε με,
σε τριήρη δίκοπη..
σα μαχαίρι στην
αιχμή των πληγών μας. {Γιούλη Τσουρεκά}