Αξημέρωτες Νύχτες {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέρασαν χρόνια και
κάθε νύχτα σου μιλώ,
σ΄ ανασαίνω, σε νοσταλγώ.

Σφίγγω τα δόντια μου,
μπήζω τα νύχια μου
σφιχτά στις παλάμες μου,
ώσπου ματώνουν.

Ματωμένα δάκρυα
κυλούν απ΄ τα θαμπά
μάτια μου που
ο αέναος χρόνος
τα θολώνει.

Οι Εικόνες περνούν
ζωντανές γύρω μας μα
τόσο πεπερασμένες
σχεδόν μπαγιάτικες,
σα το ψωμί που
έμεινε βδομάδες
μονάχο του πάνω
στον ξύλινο παλιό πάγκο.

Ώσπου να ξημερώσει,
ο ήλιος ν΄ ανατείλει
εγώ ασταμάτητα σκέφτομαι
τι να κάνω.;!

Χιλιάδες παρανοϊκές ιδέες
έρχονται και σκιάζουν
ό,τι υπάρχει μέσα μου,
αιώνια σκεπασμένο
σαν έπιπλο παλιό,
που το σαράκι έχει φάει.

Γράφω στιχάκια,
παραμιλάω,
στοιχειώνομαι,
μιλάω ακατάληπτα,
ψιθυρίζω προσευχές,
σκέψεις, παροιμίες,
γνωμικά και μαγγανείες.

Θέλω να γυρίσω πίσω
το τιμόνι, να μην και
πέσει το πλοίο
της ψυχής μου
σε άγρια βράχια.

Θέλω να σβήσω
στο μαξιλάρι μου,
ντυμένη, βαμμένη
Παλιάτσος μία
νυχτιά τρελής Αποκριάς.

Εσύ να ζήσεις αγέρωχος,
να γεράσεις καθαρός,
να σταθείς ολόγερα
στα δικά σου πόδια..

Αυτά που λάτρεψα
τα σμιλεμένα
απ΄ το περπάτημα
εκατομμύρια φορές,
στις γειτονιές του κόσμου. {Γιούλη Τσουρεκά}