Μελαγχολικά Δειλινά {Γιούλη Τσουρεκά}

Μελαγχολικά Δειλινά {Γιούλη Τσουρεκά}

Μέσα στη δίνη
των σκέψεων
καθόμαστε απόμακροι
και κλαίμε.

Στεκόμαστε ακίνητοι,
αμέτοχοι τα δειλινά,
με ένα βλέμμα ερημιάς
κι απόγνωσης συνάμα,
θαρρούμε πως, κάτι θ΄αλλάξει.

Μάταια προσμένοντας,
εφόσον φάνηκε από
την πρώτη μας μέρα πως,
η Ζωή μας γύρισε
αδιάφορα τις πλάτες της.

Το είδαμε ξεκάθαρα
πως μας υφάρπαξαν
τους θησαυρούς της ψυχής μας.

Τις έριξαν ανερυθρίαστα
βορρά στα κοράκια,
της βαθύτερης δίνης
του Καιάδα των θυμάτων τους.

Μάταιο να αναμασάμε, να φωνάζουμε,
να κλαίμε, ως θύματα μίας
ληστείας των αισθημάτων μας.

Όχι άλλα δάκρυα, οδυρμοί κι
όχι άλλες προφάσεις, συγκαλύψεις
προπάντων υποκρισίες.

Είμαστε όλοι μας συνένοχοι
για κάθε μέρα που φτάνει στο
τέλος της..

Είμαστε υπεύθυνοι
για τα μελαγχολικά δειλινά,
γιατί δεν αγαπήσαμε όσο
έπρεπε τις ημέρες των Ανθρώπων.
Δεν τις αναγνωρίσαμε, δεν ζήσαμε
τη μέρα.

Πήγε χαμένο το Φως, χάθηκε
μέσα στις φιλοδοξίες μας,
στο ψέμα μας, στις άσκοπες επικρίσεις.

Χάσαμε το Φως,
μοιραία λοιπόν
ας αποδεχθούμε
τα μελαγχολικά δειλινά
της ψυχής μας,
δίχως διαμαρτυρίες.

Μην κλαις, μην φωνάζεις Άνθρωπε,
...βοήθεια.... ληστεία....!!
Κανένας δεν μπορεί να σου κλέψει
το Δειλινό Σου.
Το επέτρεψες εκουσίως,
διότι αλόγιστα,
Χάρισες το Φως Σου.. {Γιούλη Τσουρεκά}