Κράτα Μου Το Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}

Κράτα Μου Το Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάθε που νυχτώνει σε νοσταλγώ.

Ντύνομαι, βάφομαι αχνά, 
τα μάτια μου τονίζω,
να φαίνονται άκλαυτα.

Ψάχνω στους δρόμους
να σε βρώ.

Ξέρω τα στέκια σου.

Που συχνάζεις,
που επικεντρώνεται
το αετίσιο βλέμμα σου,
που νυχτοπερπατάς,
για λίγα ποτά στ΄όρθιο,
μεριά,
Πλατεία Εξαρχείων.

Χώρισες απ΄τα πάντα όλα,
από τους πάντες που
έλεγες χρόνια πριν
πως αγαπάς.

Αυταπατάσαι.

Δεν χωρίζεις από τις αυταπάτες σου.

Το ρημάδι το αλκοόλ,
έγινε εθισμός,
αρνείται να ζυγιάσει κάπως,
σε πάει κόντρα,
όπως και μένα.

Δεν ξεχνάμε με δαύτο,
πιότερο θυμόμαστε,
πιότερο ρουφάμε
σα διψασμένες κάργιες,
και πάλι στα ίδια είμαστε.

Αυταπάτες φίλε και
απόκοσμες φαντασιώσεις,
κόσμοι ονειρικοί, κόσμοι φευγάτοι
ανύπαρκτοι,
πνιγμένοι κάθε βράδυ,
στα μισοσκότεινα στέκια.

Σερνάμενοι πάμε
για ξύδια κι ουσίες.

Αυταπάτες, παρηγοριά καμία,
φως πουθενά, έλεος ανελέητο
σου λέω.

Σου΄φερα ένα κουτί γλυκά
στη Τσαμαδού,
να γλυκαθείς μετά
το κοριοζούμι,
μα φεύγοντας,
σε είδα πως,
παρατρίχα δεν έφαγα
στα μούτρα
την σος σοκολάτα,
την κατάπιε,
αμάσητη - ευτυχώς -
ο ντενεκές της Γωνίας.

Αυταπάτες Σύντροφε Παλιέ,
που όταν κι αν φύγουν,
ίσως το σκεφτείς,
ίσως το θελήσεις
να είσαι Εκεί ακόμα,
στο ίδιο σπίτι,
για να΄ρθω να σε βρω
άκαφτο ή και καμένο
τι με κόφτει αφού σ΄αγαπώ;!

Αυταπάτες Σύντροφέ μου,
όμως Κράτα το Φεγγάρι,
να μην πέσει στο βούρκο
της Γης,

Κράτα Το Γερά Σύντροφε,
αυτό κάπου μας ενώνει
στη χάση του ή στη
γέμισή του,

Κράτησέ Το Γερά
στα στιβαρά σου
ακόμη μπράτσα,
γιατί φοβάμαι
στ΄αλήθεια
μήπως Αυτό το Φεγγάρι χαθεί,
μήπως παύσει να Ζήσει,
μήπως πνιγεί στα χέρια σου,
εξουθενωμένη κι εγώ
απ΄τη διαδρομή,
στην Αγκαλιά Του.

Θάνατος Φεγγαριού
με αυταπάτες,
στο Κέντρο
κάπου στη Τσαμαδού,
δίπλα εκεί στη Πλατεία,
παρέα με συντρόφους
παλιούς, με ουσίες,
με καπνούς και μολότοφ παρέα.. {Γιούλη Τσουρεκά}