Μάνα  {Γιούλη Τσουρεκά}

Μάνα του Κόσμου, στην όποια Πατρίδα
στους γυρτούς σου ώμους, στη βαριά σου Πλάτη,
πονεμένη από χρόνια, καταπονημένη από βάσανα 
κι αμαρτίες που σήκωσες αγόγγυστα,
παίρνοντας την ευθύνη όλων των ανθρώπων
που άλλοτε ήταν δίπλα σου, μα πιότερο ήσουνα Μόνη.

Ανηφορικός ο Δρόμος σου Μάνα.
Ο Δικός σου Γολγοθάς μίας ολόκληρης ζωής
βασανισμένης με πίκρες πιότερο στη μικρή Ζωή σου.
Μαυροφόρεσες για τον άντρα σου, τον αδελφό σου,
τον συνάνθρωπό σου, τον Άγνωστο
που έδωσε το αίμα του στις μάχες,
άναψες ακόμη και το καντήλι του Ξένου
που "ταξίδεψε" στη Δική σου Πατρίδα.

Κι όμως Μάνα, έχεις το μεγαλείο γεννημένο
μέσ΄στα κύτταρά σου. Φυλαγμένο στη Ψυχή σου,
που είναι άρρηκτα δεμένη κι αδιαίρετη
με τα πεπραγμένα αισθήματά σου.

Ανεβαίνεις, ίσια στο δρόμο, με υπομονή στωική
που θα την ζήλευαν της Αρχαιότητας Όλοι οι Φιλόσοφοι.

Ο Ιώβ, θα υποκλίνονταν μπροστά στη Δύναμή Σου Μάνα.

Ανηφορίζεις και Κρατάς Γερά στα Χέρια Σου Πανέμορφα,
Μοσχομυρισμένα, Χρωματιστά Λουλούδια,
που Εσύ τα μάζεψες, σκυφτή στους Αγρούς,
κάτω απ΄τον καυτό Ήλιο, την Βροχή ή τον Αγέρα.

Μάνα η Ανθρωπότητα περιμένει από Σένα,
Εκεί, στη διαδρομή του Τέλους της Ζωής,
να τα προσφέρεις με την Αγάπη Σου,
σε εχθρούς και φίλους, σε πολεμόχαρους και σε Πολεμιστές.
Σε θεατές.. Σε Δυναμικούς, Μάχιμους Αγωνιστές.
Μάνα.. {Γιούλη Τσουρεκά}