Μυθιστόρημα : Χωρίς  Επιστροφή  (Γιούλη Τσουρεκά) - συνέχεια ...


Άρχισε να χειμωνιάζει αν κι ακόμη βρισκόμαστε στον Οκτώβρη του 1977. Βρέχει συνέχεια και τα βράδυα έχει υγρασία.  Από το μεσημέρι η μάνα ανάβει τη σόμπα πετρελαίου με τα μπουριά για να ζεσταίνουν και τα άλλα δωμάτια. Το δικό μου δωμάτιο είναι στο κέντρο του σπιτιού και το πιάνει η ζεστασιά της σόμπας. Στο δωμάτιο είναι το μικρό γραφείο μου, ενσωματωμένο με μία σχετικά μεγάλη βιβλιοθήκη με τα σχολικά μου βιβλία και κάποια λογοτεχνικά εξωσχολικά που τα διαβάζω συνήθως τα βράδυα.  Είμαι το μοναδικό παιδί της οικογένειας. Είμαστε τρεις στο σπίτι. Οι γονείς μου κι εγώ. Η γιαγιά έφυγε από τη ζωή πριν πέντε χρόνια.

Είμαι 16μιση χρόνων και ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει που δεν έχω αδέλφια. Ήθελα τόσο πολύ να βρίσκομαι σε μία μεγάλη οικογένεια. Μαζί με τους γονείς μου, γιαγιάδες παππούδες και πολλά αδέλφια. Θα μου άρεσε να είμαστε πέντε αδέλφια. Νιώθω λίγο άτυχη ως μοναχοπαίδι. Όλοι νομίζουν πως είμαι καλομαθημένη αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Είμαι εκπαιδευμένη από μικρή να είμαι μαθήτρια και εργαζόμενη με δουλειές του σπιτιού, πάντα σταδιακά , ανάλογα με την ηλικία μου. Τώρα είμαι στη φάση που άρχισα σιγά σιγά να μαθαίνω να μαγειρεύω, απλά φαγητά,  Εργάζονται και οι δύο γονείς μου κι έτσι τακτοποιώ το δωμάτιό μου, τα βιβλία μου και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, της προσωπικής μου καθαριότητας καθώς και απλά φαγητά για συμπλήρωμα στο βασικό φαγητό που έχει μαγειρέψει η μητέρα μου από το προηγούμενο βράδυ. Φέτος πηγαίνω στη Β΄ Λυκείου που βρίσκεται αρκετά μακρυά από το σπίτι μου.....

Συνεχίζεται.................